Ετικέτα: άντρες

Πώς κατάφερε να ανέβει τόσο η αντρόσφαιρα;

Μεταξύ του πανικού ότι όλοι οι ίνσελς θα γίνουν γυναικοκτόνοι και του γέλιου που προσφέρουν οι άλφα μέιλ ίνφλουενσερς, ας δούμε λίγο γιατί συμβαίνει αυτό που συμβαίνει.

Η παγκόσμια άνοδος του φεμινισμού σε επίπεδο ποπ κουλτούρας και σόσιαλ μίντια άνοιξε τις πόρτες σε πολλές κοινότητες γυναικών. Οι γυναίκες απέκτησαν χώρους και κοινότητες ενδυνάμωσης, είχαν βήμα και πλατφόρμες να μιλήσουν, και ο κόσμος για πρώτη φορά τους έδινε (κάποια) σημασία. Και το γενικό μήνυμα ήταν “men are trash” για τους λόγους που όλοι ξέρουμε, (που βέβαια δεν σημαίνει ότι είναι όντως trash ούτε ότι all men). Αλλά πολλοί άντρες άρχισαν να νιώθουν στο στόχαστρο.

Ακόμα χειρότερα, ένιωθαν στο περιθώριο. Η αντρόσφαιρα δεν ήταν ποτέ για τους ωραίους και πλούσιους άντρες, αλλά για τους μη προνομιούχους, που ένιωθαν αποκλεισμένοι από τη σκηνή των γνωριμιών (και βασικά από το σεξ), από τις σχέσεις και την αγάπη. Για άντρες που είναι φτωχοί και άτυχοι εμφανισιακά, και στην πλειοψηφία τους δεν έχουν ανώτερη μόρφωση, ήταν μια κάποια λύση.

Αυτοί οι άντρες μπορεί να έχουν δεχτεί απόρριψη ή ακόμα και περιφρόνηση από γυναίκες στη ζωή τους, και να μην έχουν διαχειριστεί τον πόνο. Πολλοί μπορεί και να μην έχουν τολμήσει καν να κάνουν κινήσεις προς γυναίκες, γιατί τους λείπουν πολλές κοινωνικές δεξιότητες. Σύμφωνα βέβαια με τις συμβουλές της αντρόσφαιρας το μόνο που χρειάζεται κανείς είναι αυτοπεποίθηση, να προσβάλλεις την άλλη λιγουλάκι και να μιλάς με γρίφους, κι έτσι θα ρίξεις οποιαδήποτε στο κρεβάτι.

Αυτοί οι μη προνομιούχοι άντρες ζουν αυτό που έχουμε ονομάσει φαινόμενο της αντρικής μοναξιάς, εδώ και πολλά χρόνια. Και υποφέρουν. Είχαν ανάγκη κάποιος να ακούσει τα προβλήματά τους και κάποιον που να απευθύνεται σ’ αυτούς, όταν το Χόλιγουντ, οι αστραφτεροί δημοφιλείς ίνφλουενσερς και γενικά η μέινστριμ κουλτούρα, τους άφηνε απ’ έξω. Είχαν ανάγκη από καθοδήγηση. Υπήρχε τεράστιο κενό στην αγορά.

Και δεν άργησαν να εμφανιστούν πραγματάκια να το γεμίσουν. Το πράγμα ξεκίνησε από gaming forums και μετά πέρασε σε άλλα forums (4chan, reddit), όπου μοιράζονταν βιώματα, σκέψεις και συναισθήματα, και όλο αυτό ήταν όντως θετικό, γιατί πολλοί νεαροί άντρες που ζούσαν ως τότε σε κοινωνική απομόνωση, απέκτησαν επιτέλους την αίσθηση κοινότητας που χρειάζονταν. Είχαν ανάγκη από υποστήριξη, και τη βρήκαν.

Με την άνοδο του video content, κάποιοι ξεχώρισαν και έγιναν ίνφλουενσερς, και κάποιοι που πριν ήταν π.χ. φίτνες ίνφλουενσερς το γύρισαν, γιατί υπήρχε πολύ ψωμί. Κάπως έτσι εμφανίστηκε και ο Jordan Peterson, που μάλιστα είχε τη σφραγίδα του ακαδημαϊκού (πλέον τον έχουν πετάξει έξω από την επιστημονική κοινότητα). Κι αυτός αφουγκράστηκε την ανάγκη της αγοράς για αντρικά πρότυπα και επιστημονικοφάνεια, την εκμεταλλεύτηκε και έγινε διάσημος. Παραμένει η υποτιθέμενα ψύχραιμη και σοβαρή φωνή, γι’ αυτό και πάρα πολλοί πληρώνουν να πάνε να τον ακούσουν.

Το πρόβλημα είναι ότι αντί να αναγνωρίσουν τον αληθινό εχθρό που ευθύνεται για την καταπίεση των αντρών, που είναι το Σύστημα, και συγκεκριμένα Καπιταλισμός και Πατριαρχία (και Λευκή Κυριαρχία), θεώρησαν ότι εχθρός τους είναι ο φεμινισμός.

Σε μια διαστρέβλωση της πραγματικότητας, χρησιμοποιούν τα επιχειρήματα του φεμινισμού, για να πείσουν το κοινό τους ότι οι άντρες είναι θύματα του φεμινισμού. Παραθέτουν τις στατιστικές για αυτοκτονίες, κατάθλιψη, καταχρήσεις, κ.λπ, ως απόδειξη. Μόνο που αρνούνται να δουν ότι την ευθύνη έχει η πατριαρχία, το man-box και οι απαιτήσεις της στερεοτυπικής αρρενωπότητας. Δεν ρίχνουν το φταίξιμο στην πατριαρχία, γιατί αυτό θα σήμαινε παραχώρηση προνομίων και ξεβόλεμα. Οπότε είναι πιο βολικό να ρίξουν το φταίξιμο στις γυναίκες και στον φεμινισμό.

Γιατί ο φεμινισμός έδωσε στις γυναίκες τη δυνατότητα να επιβιώνουν χωρίς να παντρευτούν και την επιλογή να μην ζευγαρώνουν με άντρες που δεν τους αρέσουν. Δηλαδή όχι με τους ίδιους, που θεωρούν ότι η πρόσβαση στο σεξ θα έπρεπε να είναι δικαίωμά τους. Άρα, ο φεμινισμός και οτιδήποτε προοδευτικό, είναι εχθρός.

Και επειδή η επιστροφή στις παραδοσιακές αξίες σημαίνει συντηρητισμός, όλα αυτά ενσωματώθηκαν σε αλτ ράιτ ρητορική (δηλαδή καθόλου αλτ, αλλά ακροδεξιά). Έγινε πακετάκι.

Κι ενώ το κοινό της αντρόσφαιρας πιστεύει ότι είναι άδικο να πρέπει να πληρώσει τον καφέ μιας γυναίκας, αν καταφέρει να βγει ραντεβού, παράλληλα, θέλει δεξιά και μισεί τη woke κουλτούρα. Δεν βλέπουν την αλήθεια. Και είναι ειρωνικό και κρίμα το ότι βλέπουν σαν εχθρό και μισούν το κίνημα που στην ουσία είναι με το μέρος τους. Το κίνημα που θα μπορούσε να βελτιώσει τη ζωή τους. Όχι προσφέροντάς τους σεξ. Αλλά προσφέροντας εργαλεία συλλογικής θεραπείας, που θα έκαναν τις σχέσεις με τις γυναίκες, εφικτές.

Ιστορία της Αντρόσφαιρας

Δημιουργήθηκε στις αρχές των 2000s ως ένα σύνολο από μπλογκς, φόρουμς και κανάλια youtube που εστίαζαν σε ζητήματα που απασχολούν τους άντρες. Από ένα σημείο και μετά, άρχισε να λειτουργεί ως αντίσταση στον φεμινισμό. Ο όρος “manosphere“, δηλαδή «αντρόσφαιρα» προέκυψε γύρω στο 2009–2010 για να περιγράψει το διαδικτυακό οικοσύστημα όπου αναπτύσσονταν αυτές οι ιδέες.

Τα θεμέλια της αντρόσφαιρας χτίστηκαν πάνω σε παλιότερα κινήματα αντρών, όπως το Men’s Rights Movement (MRM), που ξεκίνησε στα 1970s–80s, με εστίαση στα διαζύγια, στην επιμέλεια παιδιών και στις ψευδείς κατηγορίες βιασμών.

2000 – 2010s: Pickup Artists (PUA) με γκουρού τον Neil Strauss με το βιβλίο “The game” – «Το παιχνίδι»), που τους μάθαινε πώς να «αποπλανούν» γυναίκες, και βασικά να τους λένε «μου αρέσεις αν και παχουλή» για να τις ρίξουν στο κρεβάτι.

Μέσα 2010s: Η άνοδος του Red Pill (μεταφορά από την ταινία Matrix, οι άντρες πρέπει να ξυπνήσουν και να καταλάβουν ότι στην κοινωνία οι γυναίκες έχουν την εξουσία, ενώ είναι υποδεέστερες, βρώμικες, ανήθικες κ.λπ.)

2016–τώρα:

Incels. Εδώ έχουμε την εξέλιξη του Red Pill, με άντρες που μισούν τις γυναίκες και τον φεμινισμό, γιατί τους στερούν την πρόσβαση στο σεξ.

MGTOW (Men Going Their Own Way): Εδώ οι άντρες παραιτούνται από την ιδέα των σχέσεων εντελώς.

Σχέση με την Ακροδεξιά, τη λευκή κυριαρχία, αντί-LGBTQ και αντι-woke ρητορική. Άνοδος του προτύπου “hustler” με τα crypto, και το ιδεώδες του τύπου που βγάζει πολλά λεφτά και έχει όσες γυναίκες θέλει, τις οποίες εκμεταλλεύεται και χρησιμοποιεί σαν αντικείμενα, βλέπε Andrew Tate.

Βασικές Πεποιθήσεις

Βιολογικός ντετερμινισμός: οι ρόλοι των φύλων είναι βιολογικά προδιαγεγραμμένοι και είναι ανόητο να προσπαθούμε να ξεφύγουμε απ’ αυτούς.
Οι άντρες είναι τα θύματα: Οι άντρες είναι οι καταπιεσμένοι, έχουμε μητριαρχία, ο φεμινισμός είναι μισανδρία και φεμιναζισμός.
Αυτοβελτίωση της δεκάρας: Κάποτε μιλούσαν για self care, αυτοπεποίθηση και fitness αλλά ο μισογυνισμός έφερνε απείρως περισσότερα views. Με το πέρασμα του χρόνου, η αυτοβελτίωση αντί για ουσιαστική συναισθηματική εξέλιξη, έγινε performance και βιτρίνα ηγεμονικής αρρενωπότητας.
Monetization: Hustler culture, με εκατομμύρια καημένους να πληρώνουν subscriptions σε γελοίους τύπους να τους κάνουν σεμινάρια για να ρίξουν γυναίκες ή να βγάλουν λεφτά, χωρίς αποτέλεσμα φυσικά.

Αντίκτυπο

Σύνδεση με βία: Ίνσελς που βγήκαν και πυροβολούσαν κόσμο (π.χ. Elliot Rodger, 2014).
Απαγόρευση στις Πλατφόρμες: Το Reddit, YouTube και Facebook έβαλαν περιορισμούς στο περιεχόμενο αντρόσφαιρας (2018–2020), αλλά το Tiktok τους είχε αφήσει ανενόχλητους για πάρα πολύ καιρό. Το 2022 έπεσε ο Andrew Tate, αλλά έχει παραμείνει θρύλος, και άπειροι προσπαθούν να τον διαδεχτούν.
Κληρονομιά: Ακόμα υπάρχουν γωνιές στο ίντερνετ που η αντρόσφαιρα ευδοκιμεί, αλλά δεν είναι πια τόσο «κουλ». Τα “gym bro podcasts” είναι άπειρα, αλλά έχουν γίνει meme, και οι ας πούμε ελάχιστα πιο έξυπνοι εκπρόσωποι αυτής της κοσμοθεωρίας το έχουν γυρίσει στο life coaching και στο dating coaching με έμφαση πάντα στην αυτοπεποίθηση.

Ετικέτες incel, incels, man box, manosphere, αγόρια, ανδρόσφαιρα, άντρες, αντρόσφαιρα, αρρενωπότητα, εφηβεία, ίνσελ, ίνσελς, πατριαρχία, πρότυπα αρρενωπότητας, σχέσεις, τοξική αρρενωπότητα, φεμινισμός, φεμινίστριες

Η σειρά που περιμέναμε

Είχα κάνει ένα βίντεο πριν λίγο καιρό, που ανέφερα στην αρχή ότι για τις γυναίκες οι έφηβοι είναι κάπως τρομακτικοί. Και είχαν εξοργιστεί πολλοί στα σχόλια, μα γιατί το λέω αυτό, τι εννοώ; Είχα πει:

«Τα έφηβα αγόρια περνάνε τη φάση που χρειάζεται να αποδείξουν ο ένας στον άλλον και στον έξω κόσμο την αρρενωπότητά τους, και γίνεται performance, γίνεται παράσταση, και δυστυχώς συχνά μεταφράζεται εκτός από το να φωνάζουν δυνατά και να βρίζουν, σε σκληρότητα, γιατί αυτό τους έχει μάθει η πατριαρχία. Ότι γλυκύτητα και καλοσύνη είναι σημάδια θηλυκής συμπεριφοράς και αδυναμίας, που αποφεύγονται πάση θυσία».

Λέω στην εισαγωγή του βιβλίου μου, που το λένε «Αυτός που θέλουν οι γυναίκες», ότι δεν θέλουν όλες οι γυναίκες το ίδιο πράγμα, γιατί οι γυναίκες είναι άνθρωποι, δεν είναι μέλισσες και δεν έχουν μυαλό κυψέλης.

Πιο κοντινό σε μυαλό κυψέλης δεν είναι των γυναικών, αλλά των αγοριών που γίνονται άντρες. Δεν είναι γιατί τα αγόρια είναι λιγότερο έξυπνα ή γιατί είναι απλά πλάσματα. Καμιά τέτοια μπούρδα, μην ανησυχείς.

Είναι εξαιτίας του man-box. Αυτά τα χαρακτηριστικά που γίνονται το αρρενωπόμετρο και τα αγόρια αξιολογούν το ένα το άλλο με βάση αυτό, κι όποιος ξεφεύγει, μένει στο περιθώριο. Γι’ αυτό είναι τόσο δύσκολο να σπάσει ο φαύλος κύκλος της στερεοτυπικής αρρενωπότητας. Από φόβο. Τα αγόρια συνεχώς ζυγίζουν το ένα το άλλο και τεστάρουν το ένα το άλλο, σε μια διαρκή προσπάθεια να αποδείξουν ότι είναι αρκετά άντρες, ώστε να μην πέσουν στην ιεραρχία και να μην κινδυνεύσουν να εξοστρακιστούν. Κράτα αυτή τη λέξη.

Αυτοί οι σοφιστικέ, γραμματιζούμενοι (ή posh) τύποι, που είμαστε στην άλλη πλευρά και δεν βλέπουμε το πρόβλημα, το πόσο τα αγόρια υποφέρουν, και βλέπουμε μόνο τις φωνές, τις βρισιές, το bullying και τις συμπεριφορές που ονομάζουμε «τοξική αρρενωπότητα» έχουμε ευθύνη.

Εμείς που λέμε τις δύσκολες λέξεις όπως το «εξοστρακίζονται» και τους αποκλείουμε, και ακριβώς την ώρα που μιλάμε για κατάργηση του προνομίου, το επιδεικνύουμε.

Ο θυμός προς τις δύσκολες λέξεις μου θύμισε το θεατρικό στο οποίο έκλαιγα από την αρχή μέχρι το τέλος πέρυσι, το Μια άλλη Θήβα. Που μου είχε θυμίσει ένα αγόρι με το οποίο έβγαινα κάποτε. Είχαμε γνωριστεί διαδικτυακά, οι ζωές μας παράλληλες γραμμές, δεν θα πετύχαινε ο ένας τον άλλον ποτέ ζωντανά. Τον έλεγα Μπρονξ. Είχα γράψει κάπου γι’ αυτόν:

«Το λεξιλόγιό του είναι σύνολο εκατό λέξεις, δεν τον ενδιαφέρει τίποτα που δεν έχει να κάνει με τη δική του ζωή, δεν διαβάζει τίποτα, ακόμα και ταινίες βαριέται να δει, δεν βρίσκει τίποτα ωραίο εκτός από γυναίκες, μηχανές και φαγητό, δεν έχουμε τίποτα μα τίποτα κοινό. Με βρίζει συνέχεια, με προσβάλλει, με μειώνει, σε στιγμές είναι εξουθενωτικό.

Αλλά τον αγνοώ. Δεν ξέρω πώς το έχω καταλάβει, αλλά δεν εννοεί τίποτα απ’ αυτά, και δεν δίνω σημασία, που με εντυπωσιάζω κι εγώ που το καταφέρνω, αλλά είναι σαν να νιώθει ότι πρέπει να τα πει, για να μην νομίζω ότι είναι «μαλακός», για να μην πέσει στα μάτια μου, για να κρατήσει ένα επίπεδο άγνωστο σε μένα, αόρατο, που δεν μπορώ να φανταστώ. Με βρίζει και του λέω ότι τον θέλω και μου απαντά με εκατό φιλιά, και μου λέει ότι με σκέφτεται και μετά με βρίζει ξανά, και μετά ότι με θέλει αγκαλιά.

Με έβριζε όταν του έλεγα δύσκολες λέξεις, θύμωνε που δεν καταλάβαινε, θύμωνε μαζί μου ενώ θύμωνε με τον εαυτό του.

Μια μέρα είχαμε παραγγείλει πίτσα. Καθόμαστε στο κρεβάτι, αυτός ακόμα τρώει. Εκείνη τη στιγμή έχω κάπως χαλαρώσει και ασυναίσθητα απλώνω χέρι και του χαϊδεύω το μούσι. Κρατάει μερικά δευτερόλεπτα. Γυρνάει και με κοιτάζει. Ω μαλακία έκανα, σκέφτομαι, θα με βρίσει. Λέει: «Ειρήνη, έχω πίτσα, μουσική κι εσένα να με χαϊδεύεις, δεν γίνεται πολύ καλύτερο απ’ αυτό, δεν ξέρω πώς θα μπορέσω να το ξεπεράσω». Και δεν το λέει σαρκαστικά. Αλλά μετά βέβαια το μαζεύει και με βρίζει ξανά».

Μερικές φορές, προλαβαίνεις να δεις το αγόρι κάτω από τη μάσκα. Μερικές φορές στο δείχνει επίτηδες, γιατί ξέρει ότι ειδικά εσύ, η γυναίκα η υπερβολικά συναισθηματική λαχταράει να το δει, είναι πολύτιμο για εκείνη και θα κάνει τα πάντα να το προστατεύσει, οπότε στο δείχνει για να σε εκμεταλλευτεί.

Αλλά μερικές φορές, δεν το ελέγχει και η μάσκα πέφτει. Στη θέση του άντρα είναι το αγόρι.

“Do you like me?”

Η απεγνωσμένη ανάγκη να μας αποδεχτούν και να μας αγαπήσουν, που την ίδια ανάγκη έχουν γυναίκες και άντρες αλλά οι άντρες επιτρέπεται να την ξεδιψάσουν μόνο με σεξ. Το ότι δεν επιτρέπεται να έχουν τίποτα άλλο, τους διαλύει, γιατί σε ένα επίπεδο το ξέρουν. Ξέρουν τι στερούνται. Βλέπουν τον μαγικό κόσμο των γυναικών με το μοίρασμα και το συναίσθημα και το άγγιγμα που δεν είναι ντροπή, τον βλέπουν από το τζάμι σαν το κοριτσάκι με τα σπίρτα, και ξέρουν ότι δεν είναι για αυτούς.

Μια τρυφερότητα που δεν μπορούν να αγγίξουν. Αυτό τους θυμώνει με έναν θυμό που δεν ξέρουν σε ποιον απευθύνεται, γιατί να θυμώσουν προς την κοινωνία δεν ξέρουν, και προς τον εαυτό τους ακόμα δεν μπορούν. (Θα το μάθουν αργότερα, με καταχρήσεις, εθισμούς και άλλα μέσα που θα τους βοηθήσουν να αυτοκαταστραφούν).

Τους θυμώνει γιατί ο θυμός είναι το μόνο επιτρεπτό αρνητικό συναίσθημα για τους άντρες, μόνο που κάτω από την κορυφή του παγόβουνου δεν είναι θυμός αλλά λύπη. Είναι λύπη, πόνος και απώλεια γι’ αυτό που ποτέ δεν είχαν, αλλά θα μπορούσαν να είχαν, αν δεν έπρεπε να είναι άντρες.

Κι όταν οι γυναίκες τους αρνούνται το σεξ, τη μόνη πρόσβαση που έχουν δικαίωμα να διεκδικούν στην τρυφερότητα, αυτό τους θυμώνει ακόμα πιο πολύ, με έναν θυμό που τρομάζει τις γυναίκες και τις κάνει να θυμώνουν κι εκείνες που πρέπει να φοβούνται, γι αυτό βρίζουν τους άντρες, όλους τους άντρες, τους βρίζουν και τους περιφρονούν γιατί θέλουν να μην τους φοβούνται, κι εκείνοι θυμώνουν παραπάνω και μισούν τις γυναίκες που τους αρνούνται επειδή τους φοβούνται. Πολλοί βρίσκουν παρηγοριά στης αντρόσφαιρας την αγκαλιά.

Ακόμα κι όταν είναι σε σχέση, πολλοί παίρνουν μόνο μια ιδέα, μια εικόνα φευγαλέα από το πώς θα μπορούσε να είναι η ελευθερία να μην φοβάσαι και τη σκιά σου σε έναν κόσμο που σε κρίνουν για την αρρενωπότητά σου, να σε δέχονται όπως είσαι και να σου λένε ότι όπως είσαι, φτάνει, μια ιδέα από το πώς μπορεί να είναι η αγάπη, αλλά τους φοβίζει αυτό το φως και η λάμψη, γιατί όλη τους τη ζωή την έχουν περάσει στο σκοτάδι.

Γίνονται αποφευκτικοί, γίνονται avoidant. Είναι αβάσταχτη η τρυφερότητα του «μείνε». Κι εκεί που έρχονται κοντά, φεύγουν πάλι μακριά. Δεν είναι γι αυτούς το φως. Προτιμάνε να μείνουν σε απόσταση ασφαλείας, να φοράνε για πάντα της μοναξιάς την πανοπλία, το οχυρό της αυτάρκειας και της αυτονομίας. Αυτή είναι η φυλακή της αρρενωπότητας, ακόμα και σε σχέση, ακόμα και σε γάμο. Εγώ θα φέρνω λεφτά στο σπίτι και θα σε προστατεύω (από ποιον;) εσύ θα μου έχεις φαΐ, σεξ, σπίτι καθαρό και φροντίδα όταν χρειαστεί. Με μέτρο η εγγύτητα, γιατί είναι εκτυφλωτικά τρομακτική. Κάποτε τους έκαψε και τώρα φυσάνε και το φιλί.

Και οι γυναίκες μένουν με την πικρία, που πικρία σημαίνει πόνος μαζί με ντροπή, πικρία από το ποτάμι τρυφερότητας που δεν έχει πού να πάει, γιατί αυτός για τον οποίο προορίζεται, αρνείται να την πάρει, εκτός κι αν είναι φροντίδα πρακτική ή εργασία ψυχική. Τρυφερότητα που παγώνει και πετρώνει αντί να ρέει από την πηγή.

Δεν είναι γι αυτούς το φως, εκτός κι αν είχαν την τύχη να είχαν γονείς που είχαν στην παλέτα τους όλα τα χρώματα και θέληση και δυνατότητα να ζωγραφίσουν έξω απ’ τις γραμμές. Το αόρατο προνόμιο που γίνεται καλειδοσκόπιο. Γονείς που ήταν εκεί στο συναίσθημα, γονείς ηθελημένα βαρετοί, γονείς που έδιναν απλόχερα με πράξεις και με λόγια, αγάπη και προσοχή, αγάπη γι αυτό που είσαι, ανεξάρτητα από το τι κάνεις ή πετυχαίνεις, απόλυτα προβλέψιμα, με ακατάλυτα επίμονη συνέπεια.

Εκτός από τους ελάχιστους που κατάφεραν να το κάνουν μόνοι τους ακόμα και με γκρίζους γονείς. Η μεγάλη υπέρβαση είναι αυτή της αρρενωπότητας. Αυτό που παρακαλάμε τους άντρες να κάνουν, αλλά δεν θα το κάνουν επειδή παρακαλάμε, όσο κι αν παρακαλάμε. Είναι singularity. Χωροχρονική μοναδικότητα. Χρειάζονται τα σωστά ερεθίσματα την κατάλληλη στιγμή, πολλές φορές στη σειρά, σε συναστρία με σειρά βιωμάτων και εμπειριών που επιβεβαιώνουν την αρχικά αδιόρατη κι αόριστη ιδέα ότι ίσως κάτι στο γνωστό σύμπαν, ίσως κάτι στον κόσμο που ξέρουμε, δεν πάει καλά.

Αφού η μοναδικότητα συμβεί, θέλει προσπάθεια που λίγοι είναι διατεθειμένοι να κάνουν. Θέλει περιέργεια, θέλει χρόνο και θέλει ενέργεια, μα από όλα πιο πολύ, θέλει αυτό που ακούμε στη θεραπεία, “lean into the uncomfortable”. Να γείρεις και να κάτσεις πάνω στο άβολο. Μέχρι να νιώσεις άνετα. Γιατί οι καινούριες ιδέες και πεποιθήσεις μπορεί να είναι άβολες στην αρχή, σαν καινούρια παπούτσια. Να πρέπει να τις δοκιμάσεις, να τις φορέσεις και να τις περπατήσεις, μέχρι να γίνουν ένα με σένα, να σου ταιριάζουν απόλυτα, και να μην ξανακοιτάξεις πίσω. Όχι απλώς γιατί τις επέλεξες, αλλά γιατί αν πας να ξαναφορέσεις τα παλιά ζευγάρια, αναρωτιέσαι πώς άντεχες τόσον καιρό τις σάπιες σόλες και το τρύπιο μπροστινό που μπάζει από παντού νερό.

«Πώς ένιωθες όταν σε κοιτούσε ο πατέρας σου και ντρεπόταν για σένα;»

Μιλάμε για το αντρικό βλέμμα προς τις γυναίκες, αλλά όχι για το αντρικό βλέμμα προς τους άντρες. Που ζυγίζει και αξιολογεί. Πόσο άντρας είσαι; Και τόσα αγόρια, τόσοι άντρες αισθάνονται ντροπή για το αντρικό βλέμμα πάνω τους που δεν τους βρίσκει αρκετούς και ντρέπεται γι αυτούς.

Ντροπή όχι για κάτι που έκαναν, αλλά γι’ αυτό που είναι.

«Δεν αξίζω τη ζεστή σοκολάτα, έβαλα τις φωνές».

Δεν αξίζω τόση γλυκύτητα. Δεν αξίζω τόση καλοσύνη. Δεν αξίζω αγάπη γι αυτό που είμαι, γιατί δεν είμαι αρκετά καλός. Κάτι μέσα μου ή έξω μου με αποκλείει από το προνόμιο του να με αγαπάνε γι’ αυτό που είμαι. Κάτι, κάποτε, με έκανε να το πιστέψω αυτό. Και θα το κουβαλάω μια ζωή και θα το κουβαλάνε κι όσοι βρεθούν κοντά μου, κι αν το αφήσω, θα με καθορίζει μέχρι να πεθάνω. Ή μέχρι να σκοτώσω.

«Πρέπει να αποδεχτούμε ότι έπρεπε να είχαμε κάνει περισσότερα».

Από αυτή τη σειρά θα θυμάσαι το αγόρι, αλλά πρέπει να θυμάσαι και τον πατέρα. Που ήταν όσο καλός μπορούσε να είναι, αλλά έπρεπε να είναι καλύτερος. Πώς να ήταν καλύτερος με τον πατέρα που είχε εκείνος; Δεν ξέρω. Ξέρω ότι το θέμα της αρρενωπότητας, είναι διαγενεακό και είναι και κοινωνικό.

Έπρεπε να είχαμε κάνει περισσότερα. Ποιοι; Όλοι.

Οι γονείς οφείλουν να είναι εκεί. Οι έφηβοι οφείλουν να αμφισβητούν τους γονείς. Να σταματούν να τους βλέπουν Θεούς, και να τους δουν ως ανθρώπους. Λίγο καημένους και ατελείς. Και οι γονείς οφείλουν να συμφιλιωθούν με την ήττα και να υποχωρούν. Αργά και προσεκτικά, με βήματα απαλά. Με ακλόνητη αγάπη και δικλείδες ασφαλείας που κανείς δεν έχει ορίσει ρητά. Αλλά μόνο έτσι μπορούν τα παιδιά να προχωρήσουν πιο μπροστά και να τους ξεπεράσουν.

Το χρέος δεν είναι προς την προηγούμενη αλλά προς την επόμενη γενιά.

Το χρέος είναι προς την επόμενη γενιά αλλά τι κάνεις όταν η επόμενη γενιά πάει πίσω αντί για μπροστά; Όταν επαν-ανακαλύπτει ψέματα που νομίζαμε ότι έχουμε ξεπεράσει οριστικά, κι επινοεί νέους τρόπους να τα πει, σε short form βίντεο με εκατομμύρια views αντί για βιβλία που κανείς δεν θα διαβάσει και άρα θα ήταν ασφαλή, όταν τα πακετάρει με νέο λαμπερό περιτύλιγμα από το baby oil στα μπράτσα των άλφα μέιλ ίνφλουενσερς στο Τίκτοκ. Κανείς δεν μας είχε προετοιμάσει για όλα αυτά.

Το να είσαι γονιός είναι το πιο δύσκολο επάγγελμα του κόσμου αλλά όλοι είναι καταδικασμένοι να το κάνουν ερασιτεχνικά. Αδέξια, άτσαλα, άγαρμπα (στην καλύτερη περίπτωση όλα αυτά) ή και πολύ χειρότερα. Όσα εργαλεία, βιβλία και σύμβουλοι ψυχικής υγείας και να υπάρχουν, σε έναν βαθμό, υπάρχει άγνοια. Ο κόσμος των εφήβων θα παραμένει άγνωστος για τον κόσμο των μεγάλων.

Κανείς δεν μας είχε προετοιμάσει ότι ενώ ένα παιδί είναι στο δωμάτιό του, ήσυχο και κάθεται στον υπολογιστή, μπορεί η ζωή του να αρχίσει να ξηλώνεται σιγά-σιγά. Αόρατα, αθόρυβα, σιωπηλά. Και τα αγόρια έχουν μάθει να μην ζητούν βοήθεια. Γιατί; Γιατί πρέπει να είναι άντρες.

Έπρεπε να είχαμε κάνει περισσότερα. Ποιοι; Όλοι. Τα παιδιά δεν τα μεγαλώνουν οι γονείς μόνοι τους. Δεν τα μεγαλώνουν ούτε σε φούσκα ούτε σε θερμοκήπιο. Κάθε παιδί το μεγαλώνει κάθε συμμαθητής και άρα κάθε γονιός στο σχολείο, το μεγαλώνει κάθε τι που βλέπει ή διαβάζει, το μεγαλώνει κάθε διάσημος που γίνεται πρότυπο, το μεγαλώνουν τα σόσιαλ μίντια, το μεγαλώνει η πορνογραφία. Κάθε παιδί το μεγαλώνει η κοινωνία. Το μεγαλώνουμε όλοι. Πρέπει να κάνουμε περισσότερα.

Ετικέτες adolescence, incel, incels, man box, Netflix, αγόρια, άντρες, αντρόσφαιρα, αρρενωπότητα, εφηβεία, ίνσελ, ίνσελς, νέτφλιξ, οικογένεια, πατέρας, πατριαρχία, πρότυπα αρρενωπότητας, τοξική αρρενωπότητα, τρυφερότητα

Δεν είναι απλώς dating coaching

Αν παρακολουθείς dating coaches στα σόσιαλ μίντια ή είδες το Later Daters στο Netflix, μπορεί να έχεις μια πολύ συγκεκριμένη ιδέα για το τι σημαίνει dating coach. Να σε προλάβω. Δεν είμαι αυτό το πράγμα.

Μπορεί το όλο κόνσεπτ να σου φαίνεται «αμερικανιά» ή μαθήματα για Pick Up Artists ή τσαρλατανισμός. Εγώ μάλιστα που δηλώνω ότι το κάνω από φεμινιστική οπτική, ακούω πολλούς άντρες να λένε ότι αφού οι φεμινίστριες δεν θέλουν να γνωρίσουν άντρες, αυτό που κάνω είναι να λέω στις γυναίκες να τους μισούν και να τους αποφεύγουν. Να σε προλάβω. Δεν κάνω ούτε αυτό το πράγμα.

Αυτό που θέλω είναι να καταφέρουμε να βγάλουμε το στίγμα από το dating γενικότερα, γιατί δεν το παίρνουμε στα σοβαρά. Ενώ, ας πούμε τον γάμο και την οικογένεια τα παίρνουμε πολύ σοβαρά, γεγονός που με κάνει να αναρωτιέμαι, δηλαδή πώς θα γνωριστείτε για να παντρευτείτε; Θα ανοίξεις το ψυγείο και ο έρωτας της ζωής σου θα είναι μέσα;

Πρέπει να αφαιρέσουμε το στίγμα από τη διαδικασία, και τα οποιαδήποτε μέσα που κάνουν τη διαδικασία ευκολότερη, όπως οι εφαρμογές dating. Το ότι για πολύ κόσμο είναι ακόμα ντροπιαστικό να είναι στις εφαρμογές, είναι πολύ κρίμα. Όπως λέω συχνά, είναι σαν να ψάχνεις υπάλληλο ή να ψάχνεις δουλειά, και να ντρέπεσαι να κάνεις προφίλ στο LinkedIn. Αλλά τις απόψεις μου για τις εφαρμογές μπορείς να τις διαβάσεις στις συνεντεύξεις μου, έχω αρκετές.

Βέβαια, δεν είναι το θέμα μόνο η διαδικασία του dating. Είναι και το πώς μπαίνουμε στη διαδικασία, με τι υπόβαθρο και με τι εργαλεία. Γιατί στις γνωριμίες και αργότερα στις σχέσεις μας, κουβαλάμε το τι είμαστε. Τα πάντα. Από κοινωνικά πρότυπα, κατάλοιπα και στερεότυπα, έως προσωπικές πεποιθήσεις, αξίες, ιδανικά, αλλά και τραύματα, απωθημένα και επαναλαμβανόμενα μοτίβα που δεν βγάζουν πουθενά.

Σχετικά με το coaching, μιλάω πιο συχνά για τη δουλειά που κάνω με άντρες, γιατί αλλιώς οι άντρες θεωρούν ότι δεν τους αφορά αυτό που κάνω. Γιατί οι άντρες δεν προσέχουν ιδιαίτερα τι λένε οι γυναίκες, κι όταν μιλάνε οι γυναίκες, τις κοιτάζουν με τον ήχο χαμηλωμένο.

Κάνω coaching και σε άντρες και σε γυναίκες, και η δουλειά που κάνω με τον καθένα εξαρτάται από τις δικές του ιδιαίτερες ανάγκες, και από το επίπεδο στο οποίο μπορώ να τον συναντήσω. Με τις γυναίκες συχνά μπαίνουμε σε πιο βαθιά ζητήματα και κάνουμε αυτό που λέμε deep work, γιατί συνήθως είναι πιο «δουλεμένες» από τους άντρες, οι οποίοι μπορεί να ενδιαφέρονται κυρίως για θέματα καλύτερης επικοινωνίας. Αλλά δεν είναι όλοι οι άντρες έτσι, ούτε είναι όλες οι γυναίκες έτσι.

Γενικά, η συμβουλευτική μου δεν μένει σε επίπεδο πρώτης προσέγγισης και μηνυμάτων, ούτε και σε οδηγίες για τα πρώτα ραντεβού. Πάμε πολύ βαθύτερα. Για παράδειγμα:

Σε άντρα που μου είπε ότι στόχος του ήταν να αποκτήσει αυτοπεποίθηση, έχω στείλει το εξής:

Το θέμα της αυτοπεποίθησης είναι πολύ σημαντικό στις γνωριμίες και στο dating, αν και ο κόσμος το βλέπει συνήθως επιφανειακά. Στην πραγματικότητα, η βάση της αυτοπεποίθησης είναι η αυτοεκτίμηση, πάνω εκεί χτίζεται δηλαδή, και στην κουλτούρα μας δεν μιλάμε αρκετά για το πώς μπορούμε να βάλουμε στέρεα θεμέλια αυτοεκτίμησης.

Είναι κάτι που μπορούμε να δουλέψουμε μαζί. Να εντοπίσουμε περιοριστικές πεποιθήσεις που σε κρατάνε πίσω και να δημιουργήσουμε το δικό σου hero story, ώστε να αισθάνεσαι πρωταγωνιστής στη ζωή σου. Και βέβαια, να δούμε τι ακριβώς συμβαίνει στις σχέσεις σου με τις γυναίκες, τι λάθη είχαν γίνει στο παρελθόν, τι χρειάζεται επαναπροσδιορισμό, βελτίωση, αλλαγή οπτικής και νέες στρατηγικές προσέγγισης.

Σε γυναίκα που μου είχε πει ότι έχει κουραστεί από το dating και νιώθει ότι πάντα τα κάνει θάλασσα και φταίει η ίδια, είχα απαντήσει το εξής:

Καταλαβαίνω ότι το σύγχρονο dating δημιουργεί μια αίσθηση ματαίωσης, και πολύ συχνά, κυρίως οι γυναίκες, αναρωτιούνται αν κάνουν κάτι λάθος. Η απάντηση είναι ότι ναι μεν γενικά όλοι έχουμε δυσλειτουργικά μοτίβα, που τα προβάλλουμε κατά κύριο λόγο στις ερωτικές μας σχέσεις, αλλά βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι τα πράγματα κατά τα άλλα είναι πολύ εύκολα και ότι φταίμε μόνο εμείς. Απλώς μόνο το τι κάνουμε εμείς μπορούμε να ελέγξουμε.

Αξίζει να δούμε την Ιστορία των σχέσεών σου και να αποδομήσουμε το τι έχει συμβεί ως τώρα, να καταλάβουμε το παρελθόν και να πάρουμε χρήσιμες πληροφορίες για το από δω και πέρα, ώστε να βγεις από πιθανούς φαύλους κύκλους. Να κάνεις πιο ώριμες και σοφές επιλογές. Μπορεί να χρειαστεί να μάθεις να χρησιμοποιείς νέα εργαλεία και να υιοθετήσεις νέες συνήθειες και συμπεριφορές, ώστε να ξεμπλοκάρει το πράγμα και να περάσεις σε επόμενο επίπεδο.

Αυτή είναι η δουλειά που κάνω. Έχω ξεχωρίσει και μια ερώτηση από συνέντευξή μου στο fortune.gr στον Βασίλη Φωτόπουλο. Ανέφερε ότι είχε ακούσει την εξής ατάκα από γυναίκα:

«Δεν μπορώ να συνεχίσουμε. Δεν ξέρω πως να συμπεριφερθώ σε άντρες που δεν είναι μαλ@κες».

Η ερώτησή του ήταν η εξής:

«Πόσο εύκολο είναι για τους ανθρώπους να αλλάξουν το μοτίβο που τους ελκύει ερωτικά ακόμα και αν έχουν την επίγνωση ότι είναι βλαβερό;»

Του απάντησα ότι αυτή είναι η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου. Εδώ μιλάμε για θεραπεία, γιατί το μοτίβο των επιλογών και των συμπεριφορών μας στις σχέσεις, έχει να κάνει με το τραύμα μας. Η λογική είναι “we marry our unfinished business”, (σε ελεύθερη μετάφραση, «παντρευόμαστε τα άλυτα προβλήματά μας), που σημαίνει ότι οι σύντροφοι που επιλέγουμε δεν είναι αυτοί που είναι πραγματικά κατάλληλοι για εμάς και που έχουν πιθανότητες να μας φέρουν πιο κοντά στην ευτυχία. Δυστυχώς, συχνά είναι αυτοί στους οποίους αναγνωρίζουμε την οικεία σε εμάς δυστυχία.

Μπαίνουμε συνέχεια σε τέτοιες σχέσεις, ώστε να καταφέρουμε να διορθώσουμε το παρελθόν μας και να αλλάξουμε το τέλος. Γι’ αυτό οι «μη-μαλάκες» φαίνονται βαρετοί.

Δεν είναι γιατί οι γυναίκες θέλουν τα «κακά παιδιά». Είναι γιατί οι άνθρωποι που δεν έχουν δουλέψει αρκετά με τον εαυτό τους, είναι προγραμματισμένοι να αναζητούν στις σχέσεις τους το οικείο, ακόμα και αν αυτό είναι επώδυνο, με στόχο να καταφέρουν να αλλάξουν το στόρι και επιτέλους να λυτρωθούν.

Στη δουλειά που κάνω, βοηθάει πάρα πολύ το να υπάρχει γνώση και κατανόηση του τι συνέβη κάποτε, που έκανε τα άτομα να λειτουργούν και να συμπεριφέρονται όπως συμπεριφέρονται τώρα. Ακόμα κι αν δεν μπορούν να δουν τα μοτίβα ξεκάθαρα, τα βλέπουμε μαζί.

Είναι πολύ χρήσιμο να έχουν επίγνωση ότι οι άνθρωποι απαρτιζόμαστε από δεκάδες μηχανισμούς αντιμετώπισης και διαχείρισης (coping mechanisms) που έχουν διαμορφωθεί παλιότερα για την προστασία μας, αλλά που πλέον είναι δυσλειτουργικοί, ώστε να μπορούμε να τους εντοπίσουμε και να επέμβουμε για να τους αλλάξουμε.

Ένα άλλο χρήσιμο κομμάτι είναι αυτό των βασικών πεποιθήσεων εαυτού (core beliefs) που έχουν διαμορφωθεί εξαιτίας των τραυμάτων, που κι αυτές μπορούμε να επέμβουμε και να αρχίσουμε να τις αμφισβητούμε. Στο coaching κάνουμε ασκήσεις όπου τις εντοπίζουμε, αλλά βοηθάει όταν τα άτομα τα έχουν ξανακούσει όλα αυτά, γιατί δεν φτάνει μια φορά. Χρειάζεται να ακούσουμε τα ίδια πράγματα και να ταυτιστούμε με αυτό που ακούμε, πάρα πολλές φορές μέχρι να αρχίσει κάτι να αλλάζει μέσα μας.

Γενικά, το coaching που κάνω περιλαμβάνει επίγνωση του τραύματος (trauma awareness), γιατί ενώ η ουσιαστική θεραπεία έχει να κάνει με το παρελθόν, το coaching είναι για το από δω και πέρα, με σαφή, πρακτικά βήματα. Το coaching που κάνω εγώ περιλαμβάνει και εκπαίδευση, κυρίως για τους άντρες, αλλά και ασκήσεις αυτό-εξερεύνησης για όλους, και εργαλεία για σχέσεις και επικοινωνία. Έτσι, ενώνονται τα κομμάτια του παζλ και λειτουργούν σε συνέργεια μεταξύ τους.

Αν κάτι από όλα αυτά σου κάνει κλικ, αν νιώθεις ότι ήρθε η στιγμή και θα ήθελες να δεις τι μπορούμε να δουλέψουμε και να πετύχουμε μαζί, συμπλήρωσε τη φόρμα παρακάτω και θα σου απαντήσω άμεσα. Όλα μπορούν να γίνουν.

Ετικέτες coaching, dating, dating apps, woke, άντρες, αρρενωπότητα, γνωριμίες, γυναίκες, μοναξιά, πατριαρχία, πολιτική ορθότητα, προοδευτισμός, πρότυπα, στερεότυπα, συμβουλευτική, τραύμα, φεμινιστικό dating, ψυχοθεραπεία

Η αλήθεια για τους incels

Μια σύγχρονη φεμινιστική προσέγγιση που αλλάζει το αφήγημα

Σε συζητήσεις σε φεμινιστικούς κύκλους, οι ίνσελς συνήθως εμφανίζονται ως οι «Κακοί». Αποτελούν τον εχθρό, ακριβώς όπως ο φεμινισμός είναι δικός τους εχθρός. Μόνο που δεν θα έπρεπε να υπάρχει αυτός ο πόλεμος. Στην πραγματικότητα, η συντριπτική πλειοψηφία των αντρών που χαρακτηρίζονται ως ίνσελς, δεν είναι κατά συρροή δολοφόνοι αλλά άντρες χωρίς προνόμια, απομονωμένοι, με ανάγκη φροντίδας ψυχικής υγείας, που βλάπτουν τον εαυτό τους περισσότερο από όσο βλάπτουν οποιονδήποτε άλλον. Ο φεμινισμός θα πρέπει να σταθεί δίπλα τους, γιατί φεμινισμός πρέπει να σημαίνει ενσυναίσθηση και αλληλεγγύη.

Το πρόβλημα

Οι ίνσελς θεωρούν ότι έχουν χαμηλότερη αξία από άλλους άντρες, ως ερωτικοί ή σεξουαλικοί σύντροφοι. Δίνουν υπερβολική σημασία στην εξωτερική εμφάνιση και στην οικονομική επιφάνεια ως μέσα προσέλκυσης γυναικών, και υποτιμούν τις αληθινές προτιμήσεις των γυναικών για εξυπνάδα, καλοσύνη και χιούμορ. Οι ανακριβείς πεποιθήσεις τους για το τι ψάχνουν οι γυναίκες σε δυνητικούς συντρόφους, τους οδηγούν στο να κατηγορούν εκείνες, αλλά και άλλους πιο τυχερούς άντρες, για τις δικές τους ρομαντικές αποτυχίες.

Ο ρόλος των dating apps

Η απόρριψη στις εφαρμογές dating μεγεθύνει τα πιστεύω τους, με αρνητικές συνέπειες στην ψυχική τους υγεία. Δημιουργούν μια διαστρεβλωμένη αντίληψη εαυτού, έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση και αναπτύσσουν δυσλειτουργικούς μηχανισμούς διαχείρισης της καθημερινότητας (όπως εθισμούς και καταχρήσεις), ενώ αποφεύγουν την ανάληψη ευθύνης για τις συμπεριφορές τους. Προβάλλοντας τις δικές τους ανασφάλειες στην εξωτερική πραγματικότητα, ενισχύουν τις πατριαρχικές αξίες και απανθρωποιούν (κάνουν dehumanize) τις γυναίκες με τις οποίες θα ήθελαν να σχετιστούν, μειώνοντας ακόμα περισσότερο τις πιθανότητές τους.

Φαύλος κύκλος

Η ευαισθησία στην απόρριψη (rejection sensitivity) είναι ένας όρος που αναφέρεται στην έντονη και αγχώδη απόκριση ενός ατόμου στην αντιλαμβανόμενη πιθανότητα απόρριψης ή σεξουαλικού αποκλεισμού. Ουσιαστικά, απορρίπτουν οι ίδιοι τον εαυτό τους, πιστεύοντας ότι δεν είναι αρκετοί, και είναι σίγουροι ότι όλοι οι άλλοι θα συμφωνήσουν μαζί τους. Αυτή η συλλογιστική συμβάλλει στην αυτο-απομόνωση και στην επιθετική συμπεριφορά, κάνοντάς τους ακόμα πιο αρνητικά προδιατεθειμένους προς τις γυναίκες ειδικά, και οδηγώντας σε μια αυτο-εκπληρούμενη προφητεία.

Η λύση

Είναι ώρα να σταματήσουμε να κατηγορούμε τους ίνσελς, και να αρχίσουμε να ρίχνουμε το φταίξιμο στην κοινωνία που τους μεγάλωσε. Να ζητήσουμε ευθύνες. Σε ατομικό επίπεδο, το να δημιουργήσουμε φιλόξενους χώρους και συζητήσεις για να αμφισβητήσουν και να ξεπρογραμματίσουν από το μυαλό τους τη βλαπτική αντι-φεμινιστική και μισογυνιστική ρητορική, είναι η αρχή.

Το να μάθουν σταδιακά να εμπιστεύονται άλλους ανθρώπους και να χτίσουν αυτοεκτίμηση με αληθινή δουλειά, μέσα από φροντίδα ψυχικής υγείας, είναι το κλειδί. Τέλος, χρειάζεται να συνειδητοποιήσουν ότι οι σχέσεις είναι υπαρκτή πιθανότητα για όλους. Αυτό θα το πετύχουν με συλλογική υποστήριξη. Δεν είναι εύκολο, αλλά γίνεται. Και χρειάζεται να έχουμε απαιτήσεις για τις επόμενες γενιές, από την οικογένεια, το σχολείο και την κοινωνία, ώστε το φαινόμενο να εξαλειφθεί.

Χρειάζεται να αλλάξουμε τον τρόπο που η κοινωνία και η φεμινιστική κοινότητα βλέπει τους ίνσελς, και να αποδεχτούμε ότι αυτή τη στιγμή εκατομμύρια γυναίκες παραμένουν ακούσια σινγκλ και/ή χωρίς σεξ, και είναι διατεθειμένες να παραμείνουν χωρίς (ενώ δεν θα το ήθελαν), εξαιτίας του μισογυνισμού ή σεξισμού που δέχονται από τους άντρες.

Είναι ώρα να ψάξουμε για λύσεις, και μπορούμε να τις βρούμε σε αυτό που ονομάζω «κοινωνική θεραπεία», εκτός βέβαια από την παραδοσιακή θεραπεία ψυχικής υγείας, που είναι απόλυτα απαραίτητο να κανονικοποιηθεί όπως η φροντίδα της σωματικής υγείας. Τα έχουμε ξαναπεί, αλλά όλα συνδέονται, το προσωπικό είναι συστημικό, και το συστημικό είναι προσωπικό.

Στόχος μου είναι προσφέρω έναν χάρτη στους άντρες που έχουν υποψιαστεί ότι κάτι δεν πάει καλά, στο μονοπάτι απόδρασης από προβληματικές μισογυνιστικές συλλογιστικές που υιοθέτησαν από ανάγκη, γιατί έπρεπε να βρουν τρόπο να εξηγήσουν το γιατί υποφέρουν, και από μοτίβα συμπεριφοράς που βλάπτουν τους ίδιους και κάθε πιθανότητα να έχουν υγιείς, αμοιβαίες σχέσεις.

Χρειάζεται να αμφισβητήσουμε την ιδέα της παραδοσιακής αρρενωπότητας και τι σημαίνει να είσαι άντρας, αλλά και της θηλυκότητας και τι σημαίνει να είσαι γυναίκα. Η κατανόηση του γυναικείου βιώματος και της γυναικείας εμπειρίας, έχει τεράστια σημασία.

Η κατανόηση οδηγεί στην ενσυναίσθηση, και η ενσυναίσθηση μπορεί να οδηγήσει στη σύνδεση. Η σύνδεση είναι ο κρίκος των σχέσεων, και αυτό είναι που έχουμε ανάγκη. Όχι το μίσος. Ας πιστέψουμε ο ένας στον άλλον, κι ας φέρουμε την αλλαγή.

Σημείωση: Αυτό το κείμενο έρχεται μετά τα βασικά, γιατί στο βιβλίο μου έχω κεφάλαιο αφιερωμένο στο πώς προέκυψε ο όρος και στις βασικές πεποιθήσεις τους. Οπότε ας πούμε ότι εδώ μιλάμε σε ένα επόμενο επίπεδο, αφού γνωρίζουμε από πού προέρχεται το αφήγημα.

Το πιο σημαντικό αλλά και το πιο αναπάντεχο μέρος του φλερτ είναι η ενσυναίσθηση. Το να μπορείς να βάλεις τον εαυτό σου στη θέση του άλλου, παρατηρώντας πώς αντιδράει, και να φανταστείς πώς αισθάνεται και τι έχει ανάγκη.

Το φλερτ την εποχή των εφαρμογών ακούγεται σαν κάτι ξεπερασμένο, σαν μια σκονισμένη εθιμοτυπία από ρομαντικές εποχές του παρελθόντος, αλλά είναι κάτι πολύ παραπάνω από κλισέ ατάκες σε μπαρ ενώ κερνάς σφηνάκια, και πολύ διαφορετικό από το «γεια σου κούκλα» σε μια άγνωστη που περπατάει στον δρόμο.

Κάποτε είχα γράψει στο φέισμπουκ αυτό:

Από φλερτ σήμερα, γυρνάω απ’ τη θάλασσα στο χωριό, περνάει αγροτικό με κατσίκι στην καρότσα, οδηγός επιβραδύνει, μου κάνει «ααααχ».

Το φλερτ είναι μια κοινωνική διαδικασία ζωτικής σημασίας. Εκτός του ότι έχουμε ανάγκη το φλερτ για να ζευγαρώνουμε, με στόχο την επιβίωση του ανθρώπινου είδους δηλαδή, έχουμε ανάγκη το φλερτ και για να αισθανόμαστε καλά με τον εαυτό μας.

Το φλερτ είναι αυτό που μας καθησυχάζει ότι αξίζουμε να υπάρχουμε στην κοινότητα με όλη μας τη διαφορετικότητα, μας προσφέρει επιβεβαίωση με τη θετική έννοια, για το ότι είμαστε αρκετά καλοί όπως είμαστε, ότι αυτό που είμαστε είναι αρκετό, μας χαρίζει αυτοπεποίθηση, κάνει καλό στην ψυχική υγεία.

Το ζητούμενο δεν είναι να σταματήσουμε να φλερτάρουμε, αλλά να μάθουμε καλύτερους τρόπους να φλερτάρουμε. Έστω, να σταματήσουμε να «φλερτάρουμε» με τρόπους που βλάπτουν αντί να κάνουν καλό και να εξασκηθούμε στο πώς να φλερτάρουμε για να είναι το φλερτ αυτό που πρέπει να είναι, ωφέλιμο και απολαυστικό.

Αλλά πρώτα πρέπει να εκτιμήσουμε την αξία του. Το καλό φλερτ προάγει μια τεράστια και υποτιμημένη αλήθεια για το σεξ. Ότι αυτό που έχει πραγματικά σημασία δεν είναι τόσο η ίδια η πράξη, αλλά η επιθυμία ενός άλλου ατόμου για μας και η διάθεσή του να μας αποδεχτεί. Πριν από την πράξη. Αυτό είναι που μας προσφέρει επιβεβαίωση, όχι η ίδια η πράξη. (Ναι, όσο κι αν δυσκολεύεσαι να το παραδεχτείς.)

Αποζητούμε την αίσθηση ότι είμαστε αρκετά ελκυστικοί ώστε κάποιος να θελήσει να μπει μαζί μας στη διαδικασία. Πάντα αυτό που έχουμε ανάγκη είναι η αποδοχή. Και το φλερτ το κάνει με τον πιο ευχάριστο και παιχνιδιάρικο τρόπο. Γιατί το φλερτ είναι παιχνίδι, αλλά στο καλό φλερτ δεν υπάρχει νικητής. Όλοι βγαίνουν κερδισμένοι και δεν υπάρχουν χαμένοι.

Το φλερτ είναι παιχνίδι, σαν να λέμε τένις, και δεν μπορείς να παίξεις τένις μόνος σου. Δεν μπορείς να φλερτάρεις μόνος σου. Πρέπει ο άλλος να δεχτεί να παίξει μαζί σου γιατί αν δεν δεχτεί κι εσύ συνεχίσεις, απλώς πετάς ένα μπαλάκι σε κάποιου το κεφάλι. Δεν γίνεται αυτό. Πρέπει η μία πάσα να διαδέχεται την άλλη.

Η πολυπόθητη σύνδεση μεταξύ δύο ανθρώπων, και η απόλαυση του παιχνιδιού, μπορεί να ξεκινάει με τη γλώσσα του σώματος, με βλέμματα, χαμόγελα, τινάγματα μαλλιών ή «έξω οι ώμοι και το στήθος, μέσα η κοιλιά», αν είστε από κοντά, αλλά τα λόγια είναι αυτό που κάνει τη διαφορά. Η γλώσσα και η επικοινωνία είναι που κάνουν το φλερτ κάτι παραπάνω από τελετουργία ζευγαρώματος τροπικών πτηνών στη ζούγκλα.

Από ένα πρωτότυπο ή απλώς ενδιαφέρον «σερβίρισμα» περνάτε σε συζήτηση που δεν θα είναι βαρετή κουβεντούλα για τον καιρό, αλλά προσωπική και λίγο συνωμοτική ή εξομολογητική. Το παν είναι το χιούμορ, το γέλιο. Το πέρα δώθε στην κουβέντα, το καλοπροαίρετο πείραγμα, η ανταπόδοση του πειράγματος, η ανταλλαγή φιλικών πυρών, αυτά είναι που κάνουν το φλερτ να οδηγεί σε σπίθες, σε σύνδεση, και να είναι συναρπαστικό.

Οι άντρες συχνά σκέφτονται ότι φλερτ σημαίνει να κυνηγήσουν, αλλά, ξαναλέμε, οι γυναίκες δεν είναι θηράματα για να τις κυνηγήσεις. Δεν είναι μπεκάτσες. Παρόλο που θα προτιμούσα να μην κυνηγάει κανείς ούτε μπεκάτσες. Η έννοια του κυνηγιού πρέπει να τελειώσει γιατί αλλιώς διαιωνίζει την έννοια του θηράματος, και συχνά του θύματος.

Το φλερτ είναι κάτι που πρέπει να έχει αμοιβαιότητα σε κάθε βήμα, δεν μπορείς να παίξεις με έναν άνθρωπο που δεν θέλει να παίξει.

Θα έχεις ακούσει όλες τις διαμαρτυρίες των μισογύνηδων ότι «δεν θα μπορούμε πια να φλερτάρουμε». Αυτοί που νομίζουν ότι θα ποινικοποιήσουμε το φλερτ δεν μιλάνε για φλερτ, μιλάνε για παρενόχληση. Γιατί το φλερτ είναι αμοιβαίο εξ ορισμού, και όλοι νιώθουν καλά όταν φλερτάρουν χωρίς κυνηγούς και κυνηγημένους.

(Νομίζεις ότι οι γυναίκες θέλουν τον άντρα κυνηγό και να τις διεκδικεί, ενώ αυτό που θέλουν είναι να εκδηλώνει ξεκάθαρο και ειλικρινές ενδιαφέρον, και να μην εμφανίζεται και εξαφανίζεται ξαφνικά και ανεξήγητα, κάνοντας προφανές ότι προτεραιότητά του δεν είσαι εσύ).

Αν δεν υπάρχει ανταπόκριση, αλλά εσύ δεν το λαμβάνεις υπόψη και συνεχίζεις απτόητος, έχει σταματήσει να είναι φλερτ και είναι παρενόχληση.

Κι όταν λένε ότι γι’ αυτό δεν πλησιάζουμε ποτέ καμιά πλέον, γιατί όλα είναι παρενόχληση, θέλουν να πουν στις γυναίκες ότι η παρενόχληση είναι το μόνο που είναι διατεθειμένοι να προσφέρουν, οπότε δέξου το και πες κι ευχαριστώ, αλλιώς μην γκρινιάζεις ότι δεν υπάρχουν πια άντρες. Το θέμα είναι ότι καμιά δεν θέλει αυτούς τους άντρες. Θέλουμε καλύτερους άντρες.

Αν θες μια συμβουλή για το φλερτ, να θυμάσαι ότι δεν έχει να κάνει με εσένα. Δες το σαν έναν τρόπο να παρατηρήσεις τις ιδιαιτερότητες της γυναίκας που σε ενδιαφέρει και να ανακαλύψεις την ουσία της και τι όντως μπορεί να σας συνδέει. Αυτό βέβαια μπορεί να το παρεξηγήσεις και να πας να βγάλεις από μόνος σου συμπεράσματα για το τι είναι, κι από πάνω να δώσεις και συμβουλές, που είναι το χειρότερο που μπορείς να κάνεις. Έχουμε ακούσει χιλιάδες «άκου, κοριτσάκι μου, να σου πω εγώ τι είσαι και τι κάνεις λάθος με τη ζωή σου». Έλεος, όχι άλλο.

Αληθινή, καλοπροαίρετη περιέργεια και ενδιαφέρον, και διάθεση να ακούσεις και να κάνεις την άλλη να νιώσει καλά. Να περάσει καλά εκείνη τη στιγμή που μιλάτε. Κάνε ό,τι είναι δυνατόν για να βγάλεις από το μυαλό σου το ότι προσεγγίζεις μια γυναίκα έχοντας έναν σκοπό.

Ξέχνα αυτόν τον σκοπό και θυμήσου ότι ξεκινήσαμε με τον στόχο να μάθεις να συμπαθείς τις γυναίκες και να τις αντιμετωπίζεις σαν ανθρώπινα πλάσματα. Είναι η ώρα να το εξασκήσεις. Δεν ξέρεις ποτέ τι μπορεί να προκύψει απ’ αυτό. Ένας ολόκληρος κόσμος ανοίγεται, μπορεί και να κάνεις φίλη μια γυναίκα – ναι, ναι, ξέρω, σοκαριστικό.

Εννιά στις δέκα φορές φαίνεται από μακριά ότι ένας άντρας μάς προσεγγίζει με σκοπιμότητα, που κάνει τις γυναίκες να είναι επιφυλακτικές γιατί είναι τρομακτικό να νιώθεις θήραμα και ψυχοφθόρο να θέλει συνέχεια κάποιος κάτι από σένα.

Κάνε την έκπληξη. Ζήτα τη γνώμη της για πράγματα, αντί να λες τη δική σου, και θυμήσου, οι γυναίκες ακούνε τη γνώμη των αντρών επί παντός επιστητού εδώ και χιλιετίες. Έχουμε κουραστεί.

Μην πιέσεις για τίποτα. Είναι υπέροχο να είσαι γυναίκα και να νιώθεις ότι κάποιος ασχολείται μαζί σου χωρίς κανέναν λόγο, μόνο γιατί το βρίσκει διασκεδαστικό και ενδιαφέρεται γι’ αυτά που έχεις να πεις, και κάνει προσπάθεια να διασκεδάσει και εσένα. Είναι μεθυστικό και απελευθερωτικό.

Αν επικεντρωθείς στην αμοιβαία διασκέδαση, χωρίς άλλες προσδοκίες, δεν θα ανησυχείς τόσο για την πιθανή απόρριψη. Ο φόβος της απόρριψης είναι άμεση συνέπεια των προσδοκιών μας για την εκάστοτε στιγμή. Αν στόχος σου είναι να πέσει στα πόδια σου ή να σε καλέσει σπίτι της, μπορεί να απογοητευτείς. Αν όμως ο στόχος σου είναι μια ευχάριστη κουβέντα, με γέλιο και καλοπροαίρετο αμοιβαίο πείραγμα, δεν τίθεται θέμα απόρριψης. Αν δεν λειτουργήσει, δεν έχει να κάνει με εσένα, έχει να κάνει με τη χημεία μεταξύ σας, που δεν είναι κάτι που μπορεί να ελέγξει κανείς.

Όταν μιλάς με κάποια, τσέκαρε πώς αντιδράει. Αν απαντάει μονολεκτικά, αν την πλησιάζεις και αυτή απομακρύνεται ή ενώ της μιλάς κοιτάζει απ’ την άλλη, άσ’ την ήσυχη, πες ευχαριστώ με χαμόγελο και γύρνα στην παρέα σου ή προχώρα παρακάτω. Έτσι, και δεν θα χάσει κανείς τον χρόνο του και θα έχεις απομακρυνθεί πριν το πράγμα γίνει δυσάρεστο.

Πάνω απ’ όλα, μην περιμένεις να σου πει ότι έχει σχέση. Σκέψου λίγο πόσο προβληματικό είναι το να σέβεσαι όχι τη δική της βούληση αλλά έναν άλλον άντρα, επειδή η γυναίκα που σε ενδιαφέρει «του ανήκει». Είναι απαράδεκτο.

Μερικές φορές το καλύτερο πράγμα σε μια γνωριμία είναι το να ξέρεις πότε να φεύγεις. Μάλιστα, εμπεριέχει ένα δείγμα αξιοπρέπειας αλλά και αυτοπεποίθησης, γιατί αν φύγεις πριν σου δείξουν ξεκάθαρα ότι η παρουσία σου δεν είναι επιθυμητή, στην πραγματικότητα βελτιώνεις την εικόνα σου. Δεν μπορείς να χάσεις. Και να μη σε θέλει, θα σε εκτιμήσει και θα σε σεβαστεί.

Αν θες να μάθεις να φλερτάρεις με μηνύματα ή στην πραγματική ζωή, ώστε να έχεις αποτελέσματα χωρίς να σε λένε κρίπι ή ενοχλητικό, έλα να το δούμε μαζί. Στις συνεδρίες κάνουμε ειλικρινή συζήτηση, θα καταλάβεις τι πραγματικά συμβαίνει ως τώρα και γιατί, σου μαθαίνω να χρησιμοποιείς πρακτικά εργαλεία και τρικ επικοινωνίας, και η δουλειά που κάνουμε είναι απόλυτα προσωποποιημένη. Όλα έχουν να κάνουν με σένα και την εξέλιξή σου. Δεν είναι ακατόρθωτο, θα δεις αληθινή αλλαγή. Μην παραιτείσαι από την προσπάθεια. Έλα να το κάνουμε πιο εύκολο, βήμα-βήμα, μαζί.

Ετικέτες woke, άντρας, άντρες, αντρόσφαιρα, αριστερά, αρρενωπότητα, αστείο, κωμικός, κωμωδία, πατριαρχία, πολιτική ορθότητα, προοδευτισμός, πρότυπα, στερεότυπα, χιούμορ

Κωμωδία & Woke κουλτούρα

Με αφορμή ένα χιουμοριστικό βίντεο για μια γυναικοκτονία, βρέθηκα να λέω τα ίδια πράγματα σε κόσμο που έλεγε ότι το συγκεκριμένο «δεν είναι για καλαμπούρι». Δεν περίμενες να το πω αυτό. Νόμιζες ότι συμφωνώ.

Πολύς κόσμος θεωρεί ότι δεν πρέπει να κάνουμε αστεία με τόσο τραγικά γεγονότα. Αυτό δεν ισχύει, και δεν είναι ότι δεν ισχύει επειδή το λέω εγώ. Δεν ισχύει γιατί η κωμωδία δεν είναι αυτό που νομίζεις ότι είναι.

Η κωμωδία είναι όπλο του καταπιεσμένου ενάντια στον καταπιεστή. Είναι όπλο σε περιόδους πολέμου. Κάνει τον παντοδύναμο εχθρό να φαντάζει γελοίος και τρωτός, δίνει δύναμη στον τρομαγμένο και λαβωμένο, ακόμα κι όταν είναι καταδικασμένος. Το γέλιο ήταν πάντα αντίσταση του αδύναμου στον δυνατό.

Σε ειρηνικές εποχές, η κωμωδία είναι εργαλείο που βοηθάει να λειτουργήσει η δημοκρατία. Κάνει την απαραίτητη (και μερικές φορές βρώμικη) δουλειά του να κρατάει τον καθρέφτη απέναντι στην κοινωνία και να αποκαλύπτει τη σαπίλα κάτω από την επιφάνεια, τη γελοιότητα στα θεσμικά πλαίσια, τον παραλογισμό στην «κανονικότητα», και την αδικία συνυφασμένη με το προνόμιο και την αριστεία.

Αυτό οφείλει να κάνει η κωμωδία. Δεν είναι καλαμπούρι όταν δείχνεις έναν-έναν τους παραλογισμούς σε μια υπόθεση που πάνε να περάσουν ό,τι έγινε ως θεμιτό, γιατί ακολουθήθηκαν “τα πρωτόκολλα” (ειδικά όταν δεν ακολουθήθηκαν). Δεν είναι καλαμπούρι όταν ξεσκεπάζεις την ανικανότητα, την απανθρωπιά, την τραγική ειρωνεία.

Μπορεί να γίνει κωμωδία για τα πάντα, αρκεί να είναι στη σωστή πλευρά.

-Και ποιος καθορίζει ποια είναι η σωστή πλευρά; Ο από κάτω. Η σωστή πλευρά είναι με το μέρος του αδύναμου, του καταπιεσμένου, του αδικημένου, του αδικοχαμένου.

Και τι κάνει ένα αστείο, αστείο;

Το αστείο έχει να κάνει με το αναπάντεχο στο συνηθισμένο, με την ανατροπή, με το στερεότυπο, με τον ρυθμό και τη σωστή στιγμή, με την επανάληψη, με χίλια δυο πράγματα που θα αγγίξουν το εκάστοτε κοινό και θα του χαρίσουν τον πολυπόθητο μικρό νοητικό οργασμό. Αλλά δεν μας νοιάζουν αυτά εδώ.

Ναι, ένα αστείο μπορεί να είναι σε βάρος κάποιου. Μπορεί να κοροϊδέψει ατυχίες, πόνο, αδυναμίες που δεν είναι επιλογές, όπως εμφάνιση, νοημοσύνη, διαφορετικότητα, οτιδήποτε ξεφεύγει από το συνηθισμένο. Από το «κανονικό». Αλλά μπορεί να είναι κι άλλα. Για παράδειγμα, μπορεί και να δαμάσει ή να εξαλείψει το φόβο. Σε περιόδους πολέμων, οι γελοιογραφίες και τα σκετσάκια που γελοιοποιούν τον εχθρό ήταν ανεκτίμητα για να κρατούν ψηλά το ηθικό.

Πέρα από πόλεμο και φαντασία, στην κωμωδία, τίποτα δεν κάνει resonate (σημαίνει να βγάζει τόσο νόημα που σε κάνει να το «νιώσεις»), όσο μια αληθινή ανθρώπινη εμπειρία. Όσο μια ανθρώπινη ιστορία. Σε ένα επίπεδο, ακόμα καθόμαστε μαζεμένοι γύρω από μια φωτιά και λέμε ιστορίες. Η πιο σημαντική πρώτη ύλη για αστεία είναι τα προσωπικά βιώματα. Η βαθιά κωμική και μάταιη φύση της ανθρώπινης κατάστασης.

Κι αυτό είναι ένα πιο σημαντικό μήνυμα από το «χαχα, έπεσε και χτύπησε». Ότι παρά τις διαφορές μας, μοιάζουμε περισσότερο από όσο νομίζουμε.

Στο σταντ απ, ο κωμικός βγάζει τον εαυτό του μπροστά, εκτίθεται, ανοίγεται, αυτοσαρκάζεται, το αστείο γίνεται εις βάρος του, και βλέπεις την πραγματικότητα από τη δική του σκοπιά, από τη δική του κλειδαρότρυπα στην οποία δεν θα είχες πρόσβαση ποτέ κανονικά. Σε κάνει να γελάς με την ατυχία του, με τις αδυναμίες του, τους φόβους ή την αποτυχία του, και να μπαίνεις στη θέση του. Να συνειδητοποιείς ότι όσο διαφορετικός κι αν είναι, κι εσύ έχεις νιώσει έτσι. Να ταυτίζεσαι. Να κουνάς το κεφάλι ξεκαρδισμένος και να φωνάζεις «ναι ρε φίλε!»

Και τότε δεν χρειάζεται πια να υποκρίνεσαι ότι εσύ είσαι τέλειος ή ότι τέλεια είναι η ζωή σου. Μπορείς να παραδεχτείς ότι έχεις κι εσύ αδυναμίες, κουσούρια, ελαττώματα, μικρές αηδιαστικές σκέψεις και συνήθειες για τις οποίες φοβάσαι ότι κανείς δεν θα μπορέσει ποτέ να σ’ αγαπήσει. Όλοι έτσι είμαστε. Και παρόλο που προσπαθούμε, όλοι κάποιες φορές αποτυγχάνουμε. Μερικές φορές εντυπωσιακά. Δεν πειράζει. Στο τέλος, επιβιώνουμε. Αν καταφέρεις να γελάσεις μ’ αυτό που είσαι ή μ’ αυτό που σου συνέβη, σημαίνει ότι όλα θα πάνε καλά. Αυτό είναι μεγάλη παρηγοριά και κάνει τον Άλλον, όποιος κι αν είναι, να έρχεται πιο κοντά. Γιατί «είναι σαν εμένα, είμαι σαν αυτόν».

Χρωστάμε ευγνωμοσύνη στους κωμικούς που έχουν αποκωδικοποιήσει την πραγματικότητα, απενοχοποιώντας τις αδυναμίες μας και κάνοντας πιο εύπεπτα τα ζητήματα που μας καίνε, αλλά που κανείς δεν θέλει να κάτσει να συζητήσει σοβαρά.

Ο κωμικός δημιουργός μπορεί να ρίξει φως σε πτυχές της πραγματικότητας που παίρνουμε σαν δεδομένες και που περνάνε απαρατήρητες. Μέσα από ένα καλά δομημένο αστείο, μπορεί να σου μιλήσει για ένα «δύσκολο» και ταμπού θέμα, χωρίς να ξενίσει. Να δημιουργήσει μια νέα οπτική, έναν καινούριο τρόπο να δεις κάτι, να ανοίξει ένα νέο παραθυράκι.

Ο κωμικός δημιουργός μπορεί να σου δείξει ότι τα πράγματα δεν είναι όπως θα έπρεπε να ήταν, ούτε όπως είναι λογικό να είναι. Ότι αν τα δεις λίγο αλλιώς ή στην υπερβολή τους, πολλά από αυτά που δεχόμαστε χωρίς αμφισβήτηση, είναι σουρεάλ και παράλογα. Και ίσως, λέμε, ίσως, δεν θα έπρεπε να είναι έτσι.

Η κωμωδία μπορεί να σηκώσει έναν καθρέφτη στην κοινωνία, και να της δείξει την αντανάκλασή της, τους αυθαίρετους κανόνες της, τις κομπλεξικές εμμονές της, τα ελαττώματα και τις ακατανόητες επιλογές της. Με την ευχή ότι αν τα δούμε, θα θελήσουμε να τα διορθώσουμε. Μοιάζει με προπαγάνδα; Μπορεί και να είναι.

Η καλή κωμωδία μπορεί να είναι μέσον κοινωνικής συνειδητοποίησης και αλλαγής.

Τα αστεία γίνονται το μαχαίρι που ξεφλουδίζει το κρεμμύδι της πραγματικότητας, το καλέμι που σφυροκοπά και σπάει στρώση-στρώση τις παγιωμένες αντιλήψεις που διαιωνίζουν τις ανισότητες. Το χιούμορ είναι ανεκτίμητο στην αντίσταση ενάντια στην αδικία, γιατί επαναπροσδιορίζει την πραγματικότητα. Ειδικά στα ζητήματα διαφορετικότητας, σεξισμού και ρατσισμού, είναι το τέλειο όχημα.

Απ’ την άλλη, τα στερεότυπα είναι απαραίτητα στην κωμωδία. Δεν μπορείς να χτίσεις ένα αστείο αν δεν μιλήσεις για πράγματα που είναι γύρω μας, για γνωστές ιδέες, αναγνωρίσιμους χαρακτήρες, για οικείες καταστάσεις. Αλλιώς, κανείς δεν θα μπορεί να πιάσει το αστείο. Μόνο που ό κωμικός μπορεί να πάρει αυτά τα τόσο οικεία και γνωστά, να τα φωτίσει, να τα διογκώσει, να τα αντιστρέψει, και να αποδείξει ότι κατά βάθος είναι σαθρά, μιλώντας γι’ αυτά με τρόπο που δεν έχει μιλήσει κανείς ξανά.

Ο κωμικός δημιουργός μπορεί να χρησιμοποιήσει τα στερεότυπα για να τα γκρεμίσει.

Ο Mark Twain είχε πει ότι η φυλή των ανθρώπων έχει μόνο ένα αποτελεσματικό όπλο, κι αυτό είναι το γέλιο. Το γέλιο μπορεί να πολεμήσει το Κακό με ειρηνικό τρόπο, αόρατα αλλά ουσιαστικά.

Η φαντασία και η επιστημονική φαντασία, όπως έχει πει η Ούρσουλα Λε Γκεν, προσφέρουν εναλλακτικές στον παρόντα, υπαρκτό κόσμο. Το πιο σημαντικό, έλεγε, είναι να προσφέρεις μία φανταστική αλλά πειστική εναλλακτική πραγματικότητα, να ταρακουνήσει το μυαλό από την τεμπέλικη και άτολμη συνήθεια να σκέφτεται ότι ο τρόπος που ζούμε τώρα είναι ο μόνος τρόπος που μπορούν να ζήσουν οι άνθρωποι.

Και συνέχιζε: Αυτή η αδράνεια επιτρέπει στους θεσμούς της αδικίας να συνεχίζουν να υπάρχουν. Η ικανότητα και η διάθεση να φανταστείς εναλλακτικές στην πραγματικότητα όπως την ξέρουμε, είναι πάντα το πρώτο βήμα προς το να καταστήσεις εφικτές, διαφορετικές και καλύτερες πραγματικότητες.

Η φαντασία δίνει τη δυνατότητα να οραματιστούμε έναν καλύτερο κόσμο και μια άλλη πραγματικότητα, αλλά η κωμωδία ρίχνει φως και ξεγυμνώνει τη δική μας, και μας δείχνει πώς να την αμφισβητήσουμε. Γιατί αν δεν αμφισβητήσεις, δεν έχεις κανένα λόγο να οραματιστείς.

Μέχρι πριν λίγα μόνο χρόνια, γελούσαμε με χιουμοριστικές προσεγγίσεις στις διαφορές αντρών και γυναικών. Γενιές και γενιές έχουν γελάσει με τα στερεότυπα για τα δύο φύλα, και πολλοί ακόμα γελάνε μ’ αυτά. Αλλά έχει έρθει η εποχή που γελάνε όλο και λιγότεροι. Το θέμα έχει παλιώσει. Όλο και περισσότεροι έχουν κάνει συνείδηση τον σεξισμό, ξέρουν ότι η πατριαρχία ευθύνεται για το ότι άντρες και γυναίκες είναι παγιδευμένοι σε ρόλους που δεν διάλεξαν, και ξέρουν πόσο κακό μας κάνει αυτό.

Έχει αρχίσει η εποχή που είναι πιο ενδιαφέρον να δεις κωμωδία που ασχολείται όχι με τις διαφορές αλλά με τις ομοιότητες ανάμεσα στα δύο φύλα, και με το πόσο υποφέρουμε όλοι στην πατριαρχία.

Το με τι γελάμε, είναι βαρόμετρο πολιτισμού.

Αν δεν σε ενδιαφέρει το σταντ απ, σκέψου το «εγώ δεν έχω πρόβλημα με τους γκέι, έχω και φίλους γκέι». Το ότι αυτό έχει γίνει meme, και μάλιστα στην Ελλάδα, και το επαναλαμβάνουμε σαν αστείο, είναι κατάκτηση.

Είμαστε στον δρόμο για την αλλαγή, όταν η πραγματικότητα φαίνεται κωμική.

Η κωμωδία είναι ένας τρόπος αφύπνισης, ένας τρόπος να είσαι παρών στον κόσμο που ζεις. Να λες τα πράγματα με το όνομά τους. Όπως πραγματικά είναι. Αλλά όπα, όπα. Αυτός είναι ο λόγος που πολλοί παλιοί κωμικοί καταδικάζουν την πολιτική ορθότητα. Γιατί «δεν τους αφήνει να εκφραστούν».

Μόνο που η πολιτική ορθότητα και η woke κουλτούρα είναι δώρο για την κωμωδία. Γιατί δεν αφήνει το χιούμορ να αναλώνεται στην επιφάνεια, αλλά το πιέζει να πάει πιο βαθιά και να ψάξει την ουσία.

Γενικά στην κωμωδία, αλλά ειδικά στο σταντ απ, όσο ανατρέχεις πιο παλιά, τόσο πιο δύσκολο είναι να δεις το αστείο, ακόμα και σε πετυχημένους κωμικούς. Είναι δύσκολο να δεις τι τους έκανε τότε τόσο ξεχωριστούς. Η νέα οπτική στην πραγματικότητα, δεν παραμένει «νέα» για πολύ. Αν είναι πετυχημένη, επαναλαμβάνεται, κοπιάρεται, γίνεται έμπνευση για άλλους και σιγά-σιγά παλιώνει. Γίνεται απλώς η πραγματικότητα ή και ξεπερνιέται. Οι νεότεροι πατάνε πάνω στις αναλαμπές των παλιών, παίρνοντάς τις σαν δεδομένες, και ανεβαίνουν πιο ψηλά. Όλο και πιο ψηλά. Αυτό είναι εξέλιξη.

Ο πραγματικά καλός κωμικός δημιουργός, το ξέρει αυτό. Αν θέλει να είναι διαχρονικός, εκμεταλλεύεται το momentum. Γίνεται ένα με το παρόν, καθρεφτίζει τον παλμό του «τώρα».

Η καλή κωμωδία δεν προσβάλλει κανέναν μη-προνομιούχο. Το αντίθετο. Η έκφραση στα αγγλικά είναι «ρίχνεις γροθιά προς τα πάνω, όχι προς τα κάτω».

Αν μιλά για γυναίκες, για LGBTQ, καταπιεσμένες ομάδες, μειονότητες και οποιουδήποτε τύπου διαφορετικότητα, βγάζει χιούμορ μέσα από τις αλήθειες τους. Και αφυπνίζει το κοινό στον σάπιο τρόπο με τον οποίο τους αντιμετωπίζει η κοινωνία.

Ένα αστείο που σερβίρει ξαναζεσταμένες φόρμες τύπου «εσείς οι γυναίκες», βγάζει ολοένα και λιγότερο γέλιο. Τα παλιά στερεότυπα της κωμωδίας απλά δεν είναι πλέον αστεία. Τα αστεία που ταρακουνούν το οικοδόμημα του κατεστημένου, που απειλούν τις συμβάσεις και όσα θεωρούνται δεδομένα, είναι αυτά που μένουν στο μυαλό εντυπωμένα.

Αυτή τη στιγμή, η καλή κωμωδία κάνει ακτιβισμό.

Φυσικά, ένα αστείο είναι ένα αστείο. Το αν είναι καλό για το κοινό του και για την εποχή του, είναι σχεδόν αυταπόδεικτο, αποδεικνύεται κλάσματα δευτερολέπτου μετά. Αν βγάλει γέλιο, είναι καλό. Δεν είναι υποχρεωμένοι όλοι όσοι κάνουν κωμωδία να προσπαθούν να αλλάξουν τον κόσμο και να θεραπεύσουν την κοινωνία. Αν όμως θέλουν, μπορούν.

Υπάρχει ένα επεισόδιο του πόντκαστ της Esther Perel, με καλεσμένο τον Trevor Noah, το οποίο έγινε και λάιβ. Και μιλάνε για τον ρόλο της κωμωδίας σε σκοτεινές εποχές και σε τραγικές καταστάσεις.

Αναφέρει ο Trevor ότι το γέλιο ως συναίσθημα είναι από τα λίγα πράγματα που μπορούν να κλέψουν δύναμη από τον πόνο.

Αλλά το πιο ωραίο είναι όταν λέει η Esther μια ιστορία, ότι πριν χρόνια εργαζόταν σε ένα θεατρικό πρότζεκτ το οποίο βασιζόταν σε μαρτυρίες, ήταν θεατρική τέχνη ενάντια στην πολιτική βία. Συνεργαζόταν με μια ομάδα Χιλιανών που ανήκαν στην αντίσταση του καθεστώτος Πινοσέτ, και τους είχαν φυλακίσει και τους βασάνιζαν στην απομόνωση.

Και η ομάδα της Esther το είχαν πάρει πάρα πολύ σοβαρά και ταπεινά, και προσπαθούσαν να αποτυπώσουν ακριβώς τη φρίκη της κατάστασης με ηθικοπλαστικά μηνύματα.

Και ήρθαν οι Χιλιανοί μετά να δουν την παράσταση, και τους είπαν ωραία όλα αυτά, αλλά σας ξέφυγε το πιο σημαντικό απ’ όλα.

Και πανικοβλήθηκαν βέβαια στην ομάδα και είπαν ω θεέ μου, τι κάναμε, τι παραλείψαμε;

-Το χιούμορ. Νομίζεις ότι επιζήσαμε όσο ήμασταν φυλακισμένοι σε απομόνωση, όντας σοβαροί;

Κωμωδία & Woke κουλτούρα

Ετικέτες woke, άντρας, άντρες, αντρόσφαιρα, αριστερά, αρρενωπότητα, αστείο, κωμικός, κωμωδία, πατριαρχία, πολιτική ορθότητα, προοδευτισμός, πρότυπα, στερεότυπα, χιούμορ

Θετική Αρρενωπότητα

Ο όρος τοξική αρρενωπότητα που χρησιμοποιήθηκε τα τελευταία χρόνια στον δημόσιο λόγο και αναφέρεται στις προβληματικές εκφράσεις της στερεοτυπικής αρρενωπότητας, είναι ο ίδιος τοξικός.

Δεν θέλουμε να πούμε στους άντρες ότι η αρρενωπότητα είναι τοξική. Θέλουμε να πούμε στους άντρες ότι πολλά από αυτά που τους έμαθαν να πρέπει να δείχνουν και να κάνουν, ώστε να αποδείξουν ότι είναι άντρες, είναι προβληματικά. Αλλά δεν χρειάζεται να αποδείξουν σε κανέναν ότι είναι αρκετά άντρες. Είναι αδιαμφισβήτητο. Δεν χρειάζεται να υπάρχει κανένα αρρενωπόμετρο.

Μιλάμε συχνά για επαναπροσδιορισμό της αντρικής ταυτότητας, που είναι απαλλαγμένος από τα πατριαρχικά στερεότυπα. Αντρική ταυτότητα που δεν είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το να πιστεύεις ότι οτιδήποτε θηλυκό είναι κατώτερο, άρα αρρενωπότητα χωρίς μισογυνισμό, χωρίς ομοφοβία, χωρίς τρανσφοβία, και αρρενωπότητα χωρίς βία. Αρρενωπότητα όπου επιτρέπεται η ευαλωτότητα και όλα τα συναισθήματα, όχι μόνο ο θυμός.

Και ναι, παρόλο που η αληθινή αρρενωπότητα, χωρίς τις επιταγές της πατριαρχίας, είναι πιο κοντά στη θηλυκότητα από όσο μας έχουν μεγαλώσει να πιστεύουμε, έχει διαφορές. Η θετική αρρενωπότητα είναι κουράγιο, γενναιότητα, διάθεση προστασίας, καλοσύνη, πατρότητα, υπολογισμένο ρίσκο, και αναζήτηση πόρων και δημιουργία με στόχο την προσφορά στην οικογένεια και στο κοινωνικό σύνολο.

Αν θέλουμε να μιλήσουμε για βιολογικό ντετερμινισμό και εξελικτική θεωρία, ναι, οι άντρες εξελίχθηκαν να παράγουν και να δημιουργούν παραπάνω πόρους από όσους έχουν ανάγκη, ώστε να μπορούν να προσφέρουν και να εξασφαλίσουν επιβίωση σε άλλους. Η αντρόσφαιρα και τα κινήματα των αντρών που παίρνουν τον δρόμο τους (MGTOW), είναι αντίθετα στη φύση τους.

Για να βρουν νόημα και σκοπό στη ζωή τους, οι άντρες έχουν ανάγκη να τους έχουν ανάγκη.

Στην εποχή της πανδημίας της αντρικής μοναξιάς και της απομόνωσης, που είναι καταγεγραμμένη από παγκόσμιες στατιστικές, οι πιο κοινές λέξεις που γράφτηκαν σε σημειώματα αντρών που μετά πήραν την ίδια τους τη ζωή, ήταν «άχρηστος» και «χωρίς αξία για κανέναν». Το να τους έχουν ανάγκη και να τους χρειάζονται, είναι βασικό στοιχείο της αρρενωπότητας, και οι άντρες το χρειάζονται για να αισθάνονται ότι ανήκουν στην κοινωνία.

Οι άντρες έχουν ανάγκη από ουσιαστικές σχέσεις στη ζωή τους, και με γυναίκες και με άλλους άντρες. Παραδοσιακά, είχαν μάθει να αφήνουν το κομμάτι των σχέσεων στη γυναίκα τους, κι εκείνοι απλώς να είναι εκεί, χωρίς να μάθουν πώς να δημιουργούν και να χτίζουν αυτές τις σχέσεις.

Τώρα που οι γυναίκες ζουν ανεξάρτητες, αυτοί που είναι σινγκλ και βιώνουν και τα αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης, απομονώνονται, στρέφονται σε coping mechanisms μουδιάσματος και αποσύνδεσης, όπως γκέιμς, πορνογραφία και καταχρήσεις, και αισθάνονται χαμένοι. Μιλάμε για εκατομμύρια νέους άντρες, κι αυτό βλάπτει όλη την κοινωνία.

Χρειάζεται να σταματήσουμε να μιλάμε για το ότι φταίνε οι άντρες, και να συνειδητοποιήσουμε ότι οι αλλαγές στις προσδοκίες από τους άντρες, ήταν ραγδαίες, σε βαθμό που για πολλούς ήταν αδύνατον να ανταποκριθούν.

Τους μεγάλωσαν για έναν ρόλο που πλέον έχει καταργηθεί, και πρέπει να δημιουργήσουν έναν νέο ρόλο για τον εαυτό τους, να βρουν τη θέση τους στην κοινωνία, και να μάθουν να κάνουν πράγματα που δεν τους έμαθε ποτέ κανείς. Ξεκινώντας από συναισθήματα και ουσιαστικές σχέσεις. Γιατί και οι γυναίκες και η κοινωνία, έχουμε τεράστια ανάγκη από καλούς άντρες.

Σημείωση 1

Δεν είναι όρος η θετική αρρενωπότητα, είναι ότι όπως εδώ και καιρό συνηθίσαμε να χαρακτηρίζουμε αρνητικά την αρρενωπότητα, έχουμε ανάγκη από θετικούς χαρακτηρισμούς και εικόνες και παραδείγματα θετικής αρρενωπότητας. Είναι ότι η αρρενωπότητα θα μπορούσε να είναι αυτά, και κατευθείαν δημιουργείται ένας καινούριος κόσμος, σαφώς ασφαλέστερος για όλους.

Γενικά, το ότι έχουμε χωρίσει τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά στη μέση, και αποφασίσαμε ότι τα από δω είναι αρσενικά και τα από κει θηλυκά, είναι τεράστιο λάθος, και μάλιστα επιτρέψαμε στις γυναίκες να πάρουν από τα «αρσενικά», αλλά οι άντρες απαγορεύεται να πάρουν από τα «θηλυκά», γεγονός που τους κάνει μισούς ανθρώπους. Η λογική είναι δανεισμένη από τα λόγια του σχεσιακού θεραπευτή Terry Real που ήταν από τους πρώτους που μίλησαν για τη στερεοτυπική αρρενωπότητα και την πατριαρχία και το πόσο βλάπτει τις σχέσεις.

Σημείωση 2

Η δημόσια συζήτηση για αυτά τα θέματα αλλάζει σταδιακά, και χρειάζεται να βλέπουμε τα πράγματα με την πιο σύγχρονη ματιά. Από την αρχή της ενασχόλησής μου με την κουλτούρα του βιασμού, συνειδητοποίησα ότι το ζητούμενο δεν είναι να μιλάμε στις γυναίκες, αλλά στους άντρες. Μέχρι τώρα, αυτό ήταν γυναικείο θέμα.

Η δουλειά του Jackson Katz μου έδωσε το δικαίωμα να μπορώ να πω, αφού το λέει αυτός και είναι άντρας, ότι είναι αντρικό θέμα. Χρειάζεται να μιλάμε στους άντρες και ακόμα κι αν οι ίδιοι δεν φταίνε, να πάρουν πάνω τους την ευθύνη να επιδιορθώσουν αυτό που γίνεται. Να μιλάνε σε άλλους άντρες. Να είναι θετικά πρότυπα για άλλους άντρες.

Παράλληλα, οι άντρες έχουν ανάγκη από ενδυνάμωση, και αυτό μπορεί να ακούγεται γελοίο στα πρωταρχικά θύματα της πατριαρχίας, που είναι οι γυναίκες, αλλά αυτή είναι τώρα η αλήθεια. Υπάρχουν άπειρες δομές, οργανώσεις, κοινότητες και περιεχόμενο ενδυνάμωσης προς γυναίκες, και για τους άντρες υπάρχουν μόνο άλφα μέιλ ίνφλουενσερς και αλτ ράιτ μισογυνιστική ρητορική. Μόνο αυτοί τους ακούν, μόνο αυτοί τους μιλάνε, μόνο αυτοί ασχολούνται μαζί τους, και γι’ αυτό τα πράγματα χειροτερεύουν. Νιώθουν ότι όλοι οι άλλοι τους μισούν που υπάρχουν. Δεν σπουδάζουν, δεν έχουν ελπίδες καριέρας, μετά τις κρίσεις ειδικά, και με τα νέα δεδομένα, είναι ευάλωτοι (ναι, ευάλωτοι, αυτοκτονούν συνέχεια), απομονωμένοι και χαμένοι.

Δεν είναι δουλειά ούτε ευθύνη καμιάς γυναίκας να κάνει κάτι για όλα αυτά. Αλλά κάποιος πρέπει κάτι να κάνει, κι εγώ τουλάχιστον τα καταγράφω, και κάνω coaching. Γενιές γυναικών θέλουν να σχετιστούν με άντρες, και αυτοί οι άντρες υπάρχουν, άρα με αυτούς θα πρέπει να δουλέψουμε.

Ετικέτες άνδρες, ανδρική ταυτότητα, άντρας, άντρες, αντρόσφαιρα, αρρενωπότητα, αυτοβελτίωση, πατριαρχία, πρότυπα, στερεότυπα, συμβουλευτική, σύντροφος, σχέσεις, σχέση, τοξική αρρενωπότητα

Άντρες και ευαλωτότητα

Η ευαλωτότητα έχει γίνει το νέο buzzword στις σχέσεις, όπως ήταν η λέξη ενσυναίσθηση πριν από μερικά χρόνια. Με δεδομένο ότι οι γυναίκες στρέφονται σε συντριπτικά μεγαλύτερα ποσοστά από ό,τι οι άντρες σε θεραπεία και συμβουλευτική, που τις βοηθάει να εξερευνήσουν και να ανακαλύψουν τον συναισθηματικό τους κόσμο, υπάρχει η απαίτηση και από τους άντρες να εξελιχθούν κι εκείνοι ώστε να μην μένουν πίσω.

Αυτό το αίτημα των γυναικών συνήθως πάει άπατο. Ναι μεν οι άντρες θα ήθελαν να μπορούν να τολμήσουν την ευαλωτότητα, μια και ακούγεται υπέροχη ως υπόσχεση, αλλά παράλληλα υπάρχει εσωτερικό φρένο ή πάλη με τις κοινωνικές προσδοκίες της αρρενωπότητας και του ρόλου των αντρών εδώ και αιώνες.

Κατά την παραδοσιακή της έννοια, η ευαλωτότητα υπονοεί αδυναμία. Ορίζεται ως η κατάσταση κατά την οποία κάποιος εκτίθεται στην πιθανότητα επίθεσης ή βλάβης, σωματικής ή συναισθηματικής.

Από την άλλη, οι κοινωνικοί ρόλοι για τους οποίους οι άντρες ιστορικά απολάμβαναν εκτίμηση και σεβασμό, είχαν δομηθεί γύρω από τη δύναμη και την παροχή προστασίας και πόρων σε σωματικά ασθενέστερους.

Το να σου ζητείται να είσαι ευάλωτος ως άντρας, είναι σχεδόν απειλή, αν λάβουμε υπόψη τα αφηγήματα που συντηρούν τη στερεοτυπική αρρενωπότητα και έχουν κάνει τους άντρες να αποφεύγουν πάση θυσία οτιδήποτε τους κάνει να φαίνονται αδύναμοι και που αποκαλύπτει πιθανές τους ανεπάρκειες. Αν δεν ανταποκρίνονται στα κοινωνικά πρότυπα, νιώθουν ότι δεν αξίζουν, και τότε πυροδοτείται ο φόβος απόρριψης και εξοστρακισμού στο περιθώριο.

Ως μέρος των νεολιθικών στρατηγικών επιβίωσης του είδους, οι άντρες έμαθαν να αξιολογούν ο ένας τον άλλον με μια ματιά, για να τσεκάρουν πιθανές αδυναμίες. Οι άντρες που εμφάνιζαν σημάδια αδυναμίας ή ανικανότητας, αποτελούσαν απειλή για ολόκληρη τη φυλή και κινδύνευαν να εξοστρακιστούν. Υποτιμούταν η αξία τους ως σύντροφοι και υποβιβαζόταν η κοινωνική τους θέση. Θα ήταν λοιπόν λογικό, ως στρατηγική επιβίωσης, οι άντρες να έχουν την τάση να προσπαθούν να κρύψουν οποιοδήποτε σημάδι αδυναμίας.

Η Brené Brown, που έχει κάνει αποστολή της το να μελετά τις επιπτώσεις της ντροπής στην ανθρώπινη κατάσταση, ορίζει την ευαλωτότητα ως την αβεβαιότητα, τον κίνδυνο και τη συναισθηματική έκθεση. Αυτός ο επαναπροσδιορισμός της έννοιας βοηθάει να αναγνωρίσουμε τη γενναιότητα και το θάρρος που εκδηλώνονται σε σκόπιμες πράξεις ευαλωτότητας.

Η επίδειξη γενναιότητας προκαλεί σεβασμό και θαυμασμό, όχι μόνο από άντρες αλλά και από πιθανές συντρόφους. Είναι επίσης αναπόσπαστο μέρος της κουλτούρας του «άντρα-πολεμιστή» που έχουμε κληρονομήσει επιγενετικά, και μέσω των μύθων κάθε πολιτισμού.

Βέβαια, βρισκόμαστε σε μια εποχή όπου μεγάλο μέρος του ανεπτυγμένου κόσμου δεν ζει πλέον με τη συνεχή απειλή του πολέμου και της βίας (οκέι, τα πράγματα έχουν χειροτερέψει, αλλά και πάλι). Έχουμε περισσότερη σωματική ασφάλεια από ποτέ. Ο βασικός λόγος για τον οποίο χρειαζόμαστε την προστασία των αντρών, είναι για να μας προστατεύουν από άλλους άντρες.

Μιλάμε συχνά για την κρίση της αντρικής ταυτότητας και την κατάρρευση του στερεοτυπικού ρόλου των αντρών, και αυτό είναι το θέμα. Ότι κατά έναν τρόπο, το ότι δεν τους έχουμε πια ανάγκη για προστασία, έχει κάνει τους άντρες να νιώθουν ευάλωτοι εκ προοιμίου, γιατί έχασαν την αίσθηση αξίας και σκοπού.

Εν τω μεταξύ, το να τους χρειάζονται αποτελεί την πρωταρχική υπαρξιακή ανάγκη των αντρών. Οι άντρες έχουν ανάγκη να τους έχουν ανάγκη, κι αυτό αποκαλύπτεται και με έρευνες στην Αμερική όπου κατέγραψαν μοτίβα σε σημειώματα αυτοκτονίας. Το «δεν με χρειάζεται κανείς, είμαι άχρηστος» είναι το πιο συνηθισμένο μήνυμα που αφήνουν οι άντρες πριν αφαιρέσουν τη ζωή τους.

Η οικονομική ανεξαρτητοποίηση των γυναικών άφησε κι αυτή ένα κενό στο νόημα και στον σκοπό ζωής των αντρών, καθώς τους χρειάζονται όλο και λιγότερο να είναι κουβαλητές και να παρέχουν. Γιατί τις τελευταίες δεκαετίες, οι γυναίκες μεγάλωσαν μαθαίνοντας να παρέχουν εκείνες για τις ίδιες, και να φροντίζουν και να συντηρούν τον εαυτό τους. Περιμένουμε από τους άντρες να προσαρμοστούν σ’ αυτή τη μεταβαλλόμενη πολιτιστική χιονοστιβάδα, σε λίγες μόνο γενιές. Αυτό δεν είναι το πιο απλό πράγμα στον κόσμο.

Η κοινή πεποίθηση είναι ότι το να είμαστε ευάλωτοι σημαίνει απλώς να βάζουμε τον εαυτό μας να εκφράσει τα βαθύτερα συναισθήματά του. Αν και αυτό είναι μια έκφραση ευαλωτότητας, δεν είναι η μόνη. Ευαλωτότητα είναι και το να ζητάς αυτό που θέλεις, να θέτεις όρια, να ζητάς βοήθεια, να δείχνεις τη μη-σωματική δύναμή σου, να δοκιμάζεις κάτι καινούριο με την πιθανότητα να αποτύχεις, να προσεγγίζεις ένα πιθανό ταίρι με την πιθανότητα να σε απορρίψει.

Ουσιαστικά, όποτε αντιμετωπίζουμε ένα ρίσκο, που περιλαμβάνει την πιθανότητα να αμφισβητηθεί ένα κομμάτι της ταυτότητάς μας, αναπόφευκτα θα αισθανθούμε ευαλωτότητα.

Αλλά ποια είναι η αξία της ευαλωτότητας;

Στις πιο στενές μας σχέσεις, η ευαλωτότητα είναι προάγγελος εγγύτητας (intimacy). Η εγγύτητα είναι η τροφή για μια υγιή σχέση. Όταν αποκαλύπτουμε την αλήθεια μας, προσκαλούμε τον άλλον σ’ αυτό που είμαστε πραγματικά, στον αυθεντικό εαυτό μας, κι αυτή η πρόσκληση είναι άνοιγμα για σύνδεση. Και βέβαια χτίζει εμπιστοσύνη. Γιατί όταν τολμάμε να βγάλουμε για λίγο την πανοπλία και να δείξουμε τη μαλακή κοιλίτσα της ανθρωπινότητάς μας, λέμε στον άλλον ότι δεν έχουμε κάτι να κρύψουμε και δεν αποτελούμε απειλή.

Οι περισσότεροι άνθρωποι κρύβουν την αλήθεια τους ως στρατηγική για να διατηρήσουν μια αίσθηση ελέγχου στο πώς τους αντιλαμβάνονται οι άλλοι και μια αίσθηση ασφάλειας, μην ταράζοντας τα νερά. Συχνά, αυτό είναι σοφή επιλογή. Το «κίνημα της ευαλωτότητας» δεν υποστηρίζει την πλήρη κατάρρευση των κοινωνικών φίλτρων. (Παρόλο που υποστηρίζουμε την κατάρρευση πολλών κοινωνικών συστημάτων).

Η υγιής ευαλωτότητα απαιτεί φίλτρα. Απαιτεί την ικανότητα να μπορείς να διακρίνεις τι είναι καλή ιδέα να μοιραστείς, με ποιον θα το μοιραστείς, και πότε είναι η κατάλληλη στιγμή. Θέλει κοινή λογική αλλά θέλει και να δοκιμάσεις και να μάθεις. Είναι και θέμα αυτού που λέμε personal growth, δηλαδή προσωπική εξέλιξη. Το κλισέ ότι η εξέλιξη συμβαίνει στην άκρη του comfort zone μας, δηλαδή στις παρυφές του άβολου, είναι πέρα για πέρα αληθινό.

Αν δεν τολμήσουμε να εξερευνήσουμε τις αχαρτογράφητες πεδιάδες του άγνωστου, δεν έχουμε την πρόσβαση σε νέες πιθανότητες. Σε αυτό το μαγικό που θα μπορούσε ίσως να συμβεί. Αν πάντα μάς τραβάμε το λουρί πίσω στο γνώριμο και ασφαλές, ο κόσμος μας γίνεται πιο μικρός. Η ευαλωτότητα ζητάει να αντιμετωπίσουμε τον φόβο μας και να κάνουμε άλμα πίστης χωρίς να ξέρουμε αν θα έχουμε σταθερό έδαφος για να προσγειωθούμε. Και η αλήθεια είναι ότι μπορεί και να φάμε τα μούτρα μας, αλλά ακόμα κι αυτό, μερικές φορές, είναι δώρο.

Μπορεί να καταλήξουμε με μελανιές ή και ουλές, αλλά με κάθε άλμα μαθαίνουμε πώς να πέφτουμε πιο σωστά, πιο μαλακά, και ίσως γινόμαστε πιο ευέλικτοι, πιο ανθεκτικοί, και η πτώση από το επόμενο άλμα δεν θα πονάει τόσο πολύ.

Αλλά, μπορεί ένας άντρας να είναι ευάλωτος και να είναι ελκυστικός στις γυναίκες;

Αρχικά, όλες οι γυναίκες δεν είναι ίδιες. Δεν μεγάλωσαν στην ίδια οικογένεια, στην ίδια πόλη, στην ίδια χώρα, στην ίδια κουλτούρα και με την ίδια θρησκεία. Έχουν διαφορετικά τραύματα, διαφορετικές προσλαμβάνουσες, διαφορετικά βιώματα, διαφορετικές εμπειρίες, ανάγκες και επιθυμίες. Όλοι αυτοί οι παράγοντες επηρεάζουν το τι είναι ελκυστικό για μια γυναίκα.

Παρόλα αυτά, υπάρχουν κάποιες γενικές αρχές που επιβεβαιώνονται καθολικά. Η επιτέλεση της ευαλωτότητας που γίνεται είτε για έγκριση είτε από ντροπή ή ως αρνητική αυτοκριτική, και προέρχεται από αποδυναμωμένο κομμάτι του εαυτού, δεν είναι ελκυστική. Μπορεί μάλιστα και να είναι και πολύ άβολη για μια γυναίκα, η οποία συχνά δεν ξέρει τι να κάνει με αυτόν τον άντρα που κλαίει και φαίνεται να μην μπορεί να φροντίσει ούτε τον εαυτό του, πόσο μάλλον εκείνη. Αυτή είναι μια δύσκολη αλήθεια που συζητιέται συχνά μεταξύ σχεσιακών θεραπευτών. Οι γυναίκες θέλουν άντρες που δείχνουν ευαλωτότητα, αλλά συχνά τρομοκρατούνται όταν είναι εκεί να τη δουν.

Από την άλλη πλευρά, η αντρική ευαλωτότητα είναι ελκυστική όταν είναι κομμάτι της αλήθειας ενός άντρα. Όταν γίνεται με αναπολογητικό τρόπο και από το ενδυναμωμένο κομμάτι του εαυτού. Όταν ο άλλος έχει αποδεχτεί τον εαυτό του και δεν αυτομαστιγώνεται για τα ελλείμματά του, αλλά κάνει τη δουλειά και προσπαθεί να εξελιχτεί. Ακόμα κι αν κλαίει. Αυτό είναι δύναμη, όχι αδυναμία. Είναι η δύναμη να αποκαλύπτεις μια ατελή πλευρά του εαυτού σου, χωρίς να καταρρέεις και χωρίς να παρακαλάς για αποδοχή και επιβεβαίωση.

Αυτή η ευαλωτότητα είναι άσκηση θάρρους. Είναι το να παίρνεις την απόφαση να το πεις κι ας πέσει κάτω, να το κάνεις, κι ας φας τα μούτρα σου. Να πιστέψεις σε κάτι μεγαλύτερο από τις δικές σου ανασφάλειες. Να δράσεις χωρίς να χρειάζεται να προστατεύσεις το εύθραυστο εγώ σου ή την αστραφτερή ταυτότητα που έχεις χτίσει με κόπο. Χωρίς το ρίσκο του να αποκαλύψουμε ποιοι είμαστε, τι θα θέλαμε πραγματικά και τι δεν αντέχουμε πια, οι σχέσεις δεν εκπληρώνουν την αποστολή τους. Στεγνώνουν, αποστειρώνονται και χάνουν το νόημά τους. Η συναισθηματική εγγύτητα είναι το ζουμί, το μαγικό ελιξίριο που μας αποκαλύπτει το άλλο άτομο στην πολυεπίπεδη ολότητά του, και που βοηθάει τη σχέση να παραμένει ζωντανή.

Η ευαλωτότητα δεν είναι εύκολη υπόθεση, αλλά αυτή είναι η φύση της. Οι άντρες μπορούν να διαλέξουν να παραμείνουν προσκολλημένοι στα ξεπερασμένα πρότυπα αρρενωπότητας, ή να γίνουν μέρος της νέας γενιάς αντρών που διαλέγουν τις ισότιμες, αμοιβαίες και αυθεντικές σχέσεις.

Ετικέτες αγάπη, αγόρι, ανδρική ταυτότητα, άντρας, άντρες, αρρενωπότητα, αυτοβελτίωση, έρωτας, μητέρα, οικογένεια, πατέρας, πατριαρχία, σύντροφος, σχέσεις, τραύμα

Taylor Swift, πολιτική, dating και γάτες

Η περήφανη υπογραφή «άτεκνη με γάτες» της Τέιλορ Σουίφτ, σε ποστ που δήλωσε την υποστήριξή της προς την Κάμαλα Χάρις έναντι του Ντόναλντ Τραμπ, είναι σημείο των καιρών, και ορόσημο. Οι γυναίκες πολιτικοποιούνται περισσότερο από ποτέ, σε παγκόσμια κλίμακα, και γίνονται πιο προοδευτικές , γιατί επιτέλους συνειδητοποιούν ότι το προσωπικό είναι πολιτικό, και ότι τα κεκτημένα δικαιώματά τους κερδήθηκαν με αίμα και δεν είναι ποτέ απόλυτα ασφαλή.

Το άρθρο του The Economist “Why the growing gulf between young men and women” περιγράφει αναλυτικά το φαινόμενο του πολιτικού χάσματος μεταξύ νεαρών αντρών και γυναικών.

Παράλληλα, παρόλο που για την αδιανόητα όμορφη και πλούσια Τέιλορ, η δήλωση δεν είναι καθόλου γενναία, αλλά προκλητικά και ανυπότακτα ειρωνική, αποτελεί την επίσημη επανοικειοποίηση του όρου «άτεκνη με γάτες» (ή «γεροντοκόρη με γάτες») και ανοίγει την πόρτα για κάθε γυναίκα, δίνοντάς της δικαίωμα να την κάνει άφοβα, γιατί είναι η καλύτερη δυνατή εναλλακτική.

Εν τω μεταξύ, κάθε μέρα θα βρεθούν άντρες που θα πουν σε γυναίκες που τολμούν να παρεκκλίνουν από τα στερεότυπα και τις προσδοκίες της κοινωνίας, ή απλώς να μην σιωπούν, σχόλια που νομίζουν ότι είναι σαρκαστικά και χλευαστικά. «Θα μείνετε μόνες με τις γάτες σας, χαχα». Ίσως θα είναι καλή ιδέα να επανεξετάσουν αυτό το «αστείο» και να αναρωτηθούν γιατί οι γυναίκες επιλέγουν γάτες (ή σκύλους ή παχύφυτα) και όχι τους διαθέσιμους άντρες.

Έπεσαν τίτλοι τέλους στην εποχή που οι γυναίκες ντρέπονται που μένουν μόνες με τις γάτες τους. Πλέον είναι συνειδητή επιλογή. Κρίνουν από το τι άντρες είναι διαθέσιμοι εκεί έξω, και επιλέγουν να απέχουν.

Οπότε ας σκεφτούμε ξανά το στερεότυπο με τις γάτες και για ποιον είναι προσβολή. Γιατί για τις γυναίκες, που δεν μπορούσαν ποτέ ξανά στην Ιστορία να κάνουν αυτή την επιλογή, είναι κατάκτηση σταδιακή.

Όταν αποκτάς μόρφωση, απορρίπτεις άτομα που είναι ενάντια στην επιστήμη αλλά και ρατσιστές, ομοφοβικούς, μισαλλόδοξους, μη ανεκτικούς.

Όταν διαβάζεις λίγο παραπάνω, βγαίνεις έξω από τη χώρα και ανοίγει το μυαλό σου, απορρίπτεις ίσως τη θρησκεία αλλά σίγουρα όσους τάσσονται με την οργανωμένη Εκκλησία.

Όταν πιάνεις δουλειά και είσαι ανεξάρτητη οικονομικά, απορρίπτεις αυτούς που το μόνο που έχουν να προσφέρουν, είναι να σε συντηρούν.

Όταν αποκτάς ταξική συνείδηση, απορρίπτεις συντηρητικούς και ακροδεξιούς.

Όταν περνάς φεμινιστική αφύπνιση, απορρίπτεις μισογύνηδες και σεξιστές, ακόμα και καλοπροαίρετους, γιατί θες να σε βλέπουν ισότιμα, σαν ανθρώπινο πλάσμα, και όχι ως εύθραυστη αιθέρια ύπαρξη.

Όταν μαθαίνεις για υγιείς σχέσεις και τι είναι κακοποίηση, απορρίπτεις τους ελεγκτικούς, τους ζηλιάρηδες, αυτούς που προσπαθούν να σου πουν πώς να ζήσεις τη ζωή σου και να σε κάνουν να γίνεις αυτό που θέλουν.

Όταν κάνεις ψυχοθεραπεία, απορρίπτεις τους μη συναισθηματικά διαθέσιμους ή έστω, σταματάς να βασανίζεσαι προσπαθώντας να κάνεις τέτοιες σχέσεις να δουλέψουν. Σταματάς να λες στον εαυτό σου ότι χορταίνεις με ψίχουλα. Τα θες όλα, ή τίποτα.

Και μερικές φορές, μένεις μόνη. Αλλά είναι μια μοναχικότητα που κέρδισες με πάρα πολλή δουλειά. Είναι ακριβή και πολύτιμη αυτή η μοναχικότητα, ακόμα κι αν πονά. Μπορεί όμως να έχεις ένα απαλό γουργουριστό γατί αγκαλιά.

Εκτός από το TEDx, δες με ή άκου με να μιλάω:

Δες ακόμα περισσότερα εδώ

Επικοινωνία

Κλείσε συνεδρία

Όνομα *

Email *

Πόσων χρονών είσαι; *

Ποιοι είναι οι στόχοι σου για το dating; *

Ποιο είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο που αντιμετωπίζεις;

Checkboxes *

Όροι Χρήσης & Πολιτική Απορρήτου
Παραχωρώ την άδειά μου για επεξεργασία των προσωπικών μου δεδομένων, γνωρίζοντας ότι η Ειρήνη λαμβάνει σοβαρά υπόψη την πολιτική απορρήτου και έχει δεσμευτεί ότι δεν θα στείλει ποτέ ανεπιθύμητα μηνύματα ούτε θα ανταλλάξει, προωθήσει σε άλλους, πουλήσει ή δημοσιεύσει το email μου ποτέ και πουθενά.

Ετικέτες dating, Taylor Swift, άντρες, αυτοβελτίωση, γάτες, γεροντοκόρη, γυναίκες, Ειρήνη Γεωργή, Κάμαλα Χάρις, λίμπεραλ, μισογυνισμός, Ντόναλτ Τραμπ, πατριαρχία, πολιτική, προοδευτισμός, φεμινισμός, φεμινίστριες

Αρρενωπότητα, οικογένεια, τραύμα & ερωτικές σχέσεις

Λίγα λόγια γιατί τα πράγματα είναι όπως είναι

Για τη γιορτή του πατέρα, έλεγα ότι από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της μεταφεμινιστικής κοινωνίας, είναι η αναθεωρημένη ιδέα της πατρότητας. Τα παιδιά δεν είναι πια γυναικεία υπόθεση και αποκλειστική ευθύνη της μάνας. Οι μπαμπάδες του σήμερα δεν είναι οι απόντες “τουρίστες” μπαμπάδες που ήταν ο κανόνας στις προηγούμενες γενιές. Αυτή είναι τεράστια νίκη ενάντια στις επιταγές της στερεοτυπικής αρρενωπότητας. Τρυφεροί, στοργικοί μπαμπάδες που είναι εκεί. Κι έκλεινα «αν είσαι άντρας και θες να κάνεις οικογένεια, αυτός είναι ο στόχος. Να μην είσαι κομπάρσος στη ζωή των παιδιών σου αλλά αγαπημένος πρωταγωνιστής».

Μόνο που χρειάζεται να πούμε και κάτι ακόμα. Ότι το γεγονός ότι οι πατεράδες στις παλιότερες γενιές ήταν απόντες, ακόμα κι όταν ήταν εκεί, ήταν η πιο ανώδυνη πλευρά του νομίσματος.

Υπάρχει όρος για το πατρικό τραύμα. Λέγεται father wound. Είναι ένα τραύμα που ενώ θεωρείται ψυχικό, κατά μία έννοια, είναι συστημικό, είναι κοινωνικό. Η ρίζα του ξεκινά από το πώς η κοινωνία μαθαίνει στους άντρες να είναι άντρες. (Και δεν περιλαμβάνει το πώς να είναι καλοί μπαμπάδες).

Πολλοί πατεράδες δεν ήταν μόνο απόντες. Δεν ήταν απλώς avoidants (δηλαδή αποστασιοποιημένοι, με αποφευκτικό τύπο προσκόλλησης), που δεν ήξεραν πώς να εκφράσουν συναισθήματα και ντρέπονταν να πουν «σ’ αγαπώ». Αυτοί έστω, μπορεί να το έδειχναν. Δεν είναι σίγουρο, αλλά είναι πιθανό.

Μιλάμε όμως και για πατεράδες που μπορεί να προκαλούσαν φόβο. Είναι αδιανόητα επώδυνο και μπερδευτικό να φοβάσαι έναν άνθρωπο που ο ρόλος του είναι να σε προστατεύει. Ακόμα πιο μπερδευτικό, το να τον λατρεύεις και να τον εξιδανικεύεις, και κάποιες στιγμές να αισθάνεσαι ότι σε αγαπάει κι εκείνος, αλλά άλλες στιγμές, να τον τρέμεις.

Να φοβάσαι έναν άνθρωπο που ρόλος του ήταν να σε κάνει να αισθάνεσαι ασφάλεια. Έναν άνθρωπο που έκανες ό,τι μπορούσες για να σε αγαπήσει και να σε αποδεχτεί. Όμως σε έκανε να νιώθεις ότι αυτό που είσαι, δεν αρκεί.

Να φοβάσαι έναν άνθρωπο που δεν ήξερες πότε θα θυμώσει και πότε θα εκραγεί. Με μια μάνα που έδειχνε την έγκρισή της ή σιωπηλή αποδοχή, ή απλώς το επέτρεπε ή δεν είχε επιλογή.

Να φοβάσαι έναν άνθρωπο που δεν ήξερες πότε θα τον κάνεις να σε κριτικάρει, να σε κοροϊδέψει, να σε χλευάσει, να σε ντροπιάσει, να σε τιμωρήσει με απόρριψη, αν όχι με τιμωρία σωματική. Γιατί μην γελιόμαστε, μέχρι προχτές, το ξύλο στα παιδιά, ήταν σιωπηλά αποδεκτό. Για τα αγόρια, απόλυτα επιτρεπτό.

Πατεράδες που προς τις κόρες είτε πρόβαλλαν μισογυνισμό, κλειδώνοντάς τις στο σπίτι με την επιταγή να είναι φρόνιμες και σεμνές, αλλιώς «δεν είναι κόρες τους», και είναι ξετσίπωτες και φτηνές, ή δεν έδιναν και τόση σημασία στα κορίτσια, γιατί ήθελαν αγόρια, κι έτσι τις έκαναν να νιώθουν αόρατες και μη-σημαντικές.

Με αποτέλεσμα εκείνες να ξοδεύουν μια ζωή αποζητώντας την επιβεβαίωση από μη διαθέσιμους άντρες, για να καταφέρουν να διορθώσουν ένα κακό που ήδη είχε συμβεί.

Από τα αγόρια, πάλι, απαιτούσαν να είναι ακριβώς όπως οι ίδιοι, ή όπως ήθελαν να είναι οι ίδιοι. Γιατί συχνά τους περιφρονούσαν επειδή ήταν όντως όπως οι ίδιοι, όταν ήταν μικρά και αδύναμα παιδάκια, και άρα άξιζαν το bullying και την περιφρόνηση. Και πρόβαλλαν πάνω τους κάθε έλλειμμα, κάθε ανασφάλεια και προσδοκία από τους δικούς τους πατεράδες, ασκώντας εξουσία, σε μια αιώνια αλυσίδα πίκρας, με το διαγενεακό τραύμα να πηγαίνει πίσω για πάντα. Γιατί κι εκείνοι άλλωστε, αυτό έμαθαν από τους δικούς τους πατεράδες.

Πατεράδες που δεν έμαθαν ποτέ στα αγόρια τους πώς να επικοινωνούν, πώς να δείχνουν ευαλωτότητα, πώς να συνδέονται, να σχετίζονται, να αγαπούν. Δεν ήξεραν, δεν μπορούσαν, δεν ήθελαν. Γιατί έτσι, δεν θα ήταν αρκετά άντρες.

Πατεράδες που δεν τα πρόσφεραν ποτέ αυτά ούτε στις γυναίκες τους, με αποτέλεσμα οι μανάδες να τα ψάχνουν από τους γιους τους, και να τους πνίγουν.

Για αυτούς τους πατεράδες, το να μάθουν στους γιους τους να μην αισθάνονται, ήταν η μόνη προστασία που μπορούσαν να τους προσφέρουν. Με αποτέλεσμα, οι γιοι να ξοδεύουν μια ζωή προσπαθώντας να αποδείξουν ότι αξίζουν να αγαπηθούν κι ότι είναι αρκετοί, μέσα από το κυνήγι της επιτυχίας. Το performance. Γιατί το «μπράβο» και η αποδοχή ήταν μόνο μετά από νίκη σε αγώνα, σε εξετάσεις ή σε ξύλο. Σε οτιδήποτε υπήρχε χαμένος και νικητής. Αν γίνω πετυχημένος, θα αποδείξω ότι αξίζω να αγαπηθώ και θα είμαι ευτυχισμένος. Έτσι τα αγόρια γίνονται άντρες.

Οι έρευνες δείχνουν ότι τα αγόρια είχαν και έχουν τεράστια ανάγκη από ανδρικά πρότυπα για να καταλάβουν τον κόσμο και να μάθουν πώς να ανήκουν σ’ αυτόν. Δεν είναι παράξενο που οι άντρες μένουν πίσω στις σχέσεις, όταν μεγάλωσαν με τέτοια πρότυπα.

Δεν είναι παράξενο και που ψάχνουν οποιοδήποτε ανδρικό πρότυπο για να πιαστούν, οποιονδήποτε τους ακούει, δείχνει κατανόηση στα προβλήματά τους και τους δίνει σημασία. Ακόμα κι αν τους βλάπτει. Το έχουν τόση ανάγκη. Αφού μόνο αυτοί μιλάνε στους άντρες. Και προτιμούν να τους ακούν και να πιστεύουν ότι για όλα φταίνε οι γυναίκες, γιατί ο βολικός εχθρός είναι πιο ανώδυνο αφήγημα από τον τρομερά πολύπλοκο συνδυασμό του combo ψυχικό τραύμα συν υπόβαθρο κοινωνικό. Όχι, δεν φταίνε οι άντρες, ούτε φταίνε οι πατεράδες. Μακάρι το πράγμα να ήταν τόσο απλό.

Αλλά αυτή είναι η τωρινή πραγματικότητα. Καλούμαστε να σχετιστούμε με αυτούς τους άντρες, που είναι avoidant και πνίγονται από την εγγύτητα και τη δέσμευση, γιατί έπρεπε να αναπτύξουν έναν τέτοιο μηχανισμό. Πώς να έκαναν κι αλλιώς; Πώς να έκαναν κι αλλιώς, μια και κάποτε απορρίφθηκαν για τα μικρά, τρυφερά πλασματάκια που ήταν, μια και κάποτε δέχτηκαν επίκριση και χλευασμό γιατί έκλαψαν ή είχαν ανάγκη από αγκαλιά, ή έκαναν κάτι που δεν ήταν τόσο «αγορίστικο» αλλά κάτι που θα έκανε κι ένα κορίτσι, άρα κατώτερο και ντροπιαστικό;

Πώς να έκαναν κι αλλιώς, όταν η μεγαλύτερη αγάπη που δέχτηκαν ποτέ, της μάνας, μπορεί να ήταν φυλακή και κάθε φορά που τους αγαπούν να νιώθουν ότι τους κλείνουν σε κλουβί;

Μετά από αυτά, ή διάλεξαν μια ζωή στο περιθώριο της αρρενωπότητας, χωρίς αποδοχή από το πρότυπο το αντρικό, ή έμαθαν πολύ καλά, πολύ βαθιά, ότι πρέπει πάση θυσία να είναι δυνατοί, άφοβοι, άνιωθοι και απόλυτα ανεξάρτητοι, γιατί μόνο έτσι θα είναι ελεύθεροι και ασφαλείς.

Στο δικό τους βίωμα, δεν υπάρχει ασφάλεια στην εγγύτητα. Δεν μπορούν ποτέ ξανά να επιτρέψουν στον εαυτό τους να είναι ευάλωτοι, γιατί το να χαμηλώνεις άμυνες και να έρχεσαι πολύ κοντά, σημαίνει κίνδυνος. Αλλά δεν το βλέπουν έτσι συνειδητά. Μπορεί να μοιάζει με βαρεμάρα ή απέχθεια ή με σαμποτάζ. Με απότομο ghosting όταν κάποια έρχεται κοντά, με «δεν ψάχνω κάτι σοβαρό» και «το πάμε χαλαρά», με απιστία επειδή τα πράγματα παραήταν καλά ή χλευασμό προς τις «συναισθηματικές» γυναίκες που θέλουν «σύνδεση» και «σχέση» και ζητούν συντροφικότητα.

Τι τα έχουν ανάγκη αν έχουν σεξ, σωστά; (Μην ξεχνάμε, σεξ ίσον και επιβεβαίωση αρρενωπότητας και λίγο ξώφαλτση αγκαλιά). Μόνο που αυτά είναι που έχουμε όλοι ανάγκη, για να είμαστε καλά. Αλλιώς, δεν είμαστε. Σύνδεση, εγγύτητα, ασφάλεια, τρυφερότητα. Εκείνοι χρειάστηκε να ακρωτηριαστούν από την οικογένεια, το σχολείο, τη ζωή, για να μην τα αποζητούν πια.

Δεν είναι τυχαίο που οι άντρες είναι που ωφελούνται περισσότερο από τον γάμο, όχι οι γυναίκες. Έχει αποδειχτεί επιστημονικά. Οι γυναίκες μεγάλωσαν μαθαίνοντας να δημιουργούν δεσμούς και κοινότητες. Και μόνες, ζουν καλά. Κι όμως. Όλοι έχουμε χάψει το αφήγημα ότι οι γυναίκες θέλουν (και πρέπει να θέλουν) γάμο, όχι οι άντρες, κι εκείνοι πνίγονται. Πνίγονται γιατί η ιδέα να είναι ψυχικά γυμνοί δίπλα σε ένα άλλο ανθρώπινο πλάσμα, φαντάζει απειλή. Και γίνονται έρευνες και γράφονται άρθρα για την κρίση της αντρικής ταυτότητας και την επιδημία της αντρικής μοναξιάς.

Τους έχουν μάθει να μένουν μόνοι, αλλά το κόστος ποιος το πληρώνει;

Είναι υπέροχο που η έννοια της πατρότητας επιτέλους αλλάζει. Αλλά τώρα, την εποχή της μετάβασης, που υπάρχουν ακόμα ανάμεσά μας άντρες που μεγάλωσαν σ’ αυτή την κοινωνία, με τέτοιους πατεράδες, αυτοί οι άντρες καλούνται να σπάσουν τον κύκλο και να αλλάξουν τα πράγματα. Αυτό θέλει γενναιότητα. Αυτή είναι η πραγματική γενναιότητα, όχι το να είσαι δυνατός και σκληρός. Η γενναιότητα της ευαλωτότητας και της τρυφερότητας. Ένας γενναίος νέος κόσμος που κανένας άλφα μέιλ ίνφλουενσερ δεν μπορεί να φανταστεί, και η μεγαλύτερη πρόκληση για τους άντρες αυτή την εποχή. (Μαζί με τις κρίσεις, την οικονομική επισφάλεια και όλα τα άλλα). Ναι, είναι δύσκολο. Αλλά πιστεύουμε στους άντρες, και αξίζει η αλλαγή.

Ετικέτες αγάπη, αγόρι, ανδρική ταυτότητα, άντρας, άντρες, αρρενωπότητα, αυτοβελτίωση, έρωτας, μητέρα, οικογένεια, πατέρας, πατριαρχία, σύντροφος, σχέσεις, τραύμα

Irini Georgi

Κωμωδία & Woke κουλτούρα

Αλλά ποια είναι η αξία της ευαλωτότητας;

Αλλά, μπορεί ένας άντρας να είναι ευάλωτος και να είναι ελκυστικός στις γυναίκες;

Share:

Εκτός από το TEDx, δες με ή άκου με να μιλάω:

Δες ακόμα περισσότερα εδώ

Επικοινωνία

Κλείσε συνεδρία

Εκτός από το TEDx, δες με ή άκου με να μιλάω:

Δες ακόμα περισσότερα εδώ

Επικοινωνία

Κλείσε συνεδρία