Irini Georgi

Irini Georgi

Menu

Ετικέτα: αντρόσφαιρα

Πώς κατάφερε να ανέβει τόσο η αντρόσφαιρα;

Μεταξύ του πανικού ότι όλοι οι ίνσελς θα γίνουν γυναικοκτόνοι και του γέλιου που προσφέρουν οι άλφα μέιλ ίνφλουενσερς, ας δούμε λίγο γιατί συμβαίνει αυτό που συμβαίνει.

Η παγκόσμια άνοδος του φεμινισμού σε επίπεδο ποπ κουλτούρας και σόσιαλ μίντια άνοιξε τις πόρτες σε πολλές κοινότητες γυναικών. Οι γυναίκες απέκτησαν χώρους και κοινότητες ενδυνάμωσης, είχαν βήμα και πλατφόρμες να μιλήσουν, και ο κόσμος για πρώτη φορά τους έδινε (κάποια) σημασία. Και το γενικό μήνυμα ήταν “men are trash” για τους λόγους που όλοι ξέρουμε, (που βέβαια δεν σημαίνει ότι είναι όντως trash ούτε ότι all men). Αλλά πολλοί άντρες άρχισαν να νιώθουν στο στόχαστρο.

Ακόμα χειρότερα, ένιωθαν στο περιθώριο. Η αντρόσφαιρα δεν ήταν ποτέ για τους ωραίους και πλούσιους άντρες, αλλά για τους μη προνομιούχους, που ένιωθαν αποκλεισμένοι από τη σκηνή των γνωριμιών (και βασικά από το σεξ), από τις σχέσεις και την αγάπη. Για άντρες που είναι φτωχοί και άτυχοι εμφανισιακά, και στην πλειοψηφία τους δεν έχουν ανώτερη μόρφωση, ήταν μια κάποια λύση.

Αυτοί οι άντρες μπορεί να έχουν δεχτεί απόρριψη ή ακόμα και περιφρόνηση από γυναίκες στη ζωή τους, και να μην έχουν διαχειριστεί τον πόνο. Πολλοί μπορεί και να μην έχουν τολμήσει καν να κάνουν κινήσεις προς γυναίκες, γιατί τους λείπουν πολλές κοινωνικές δεξιότητες. Σύμφωνα βέβαια με τις συμβουλές της αντρόσφαιρας το μόνο που χρειάζεται κανείς είναι αυτοπεποίθηση, να προσβάλλεις την άλλη λιγουλάκι και να μιλάς με γρίφους, κι έτσι θα ρίξεις οποιαδήποτε στο κρεβάτι.

Αυτοί οι μη προνομιούχοι άντρες ζουν αυτό που έχουμε ονομάσει φαινόμενο της αντρικής μοναξιάς, εδώ και πολλά χρόνια. Και υποφέρουν. Είχαν ανάγκη κάποιος να ακούσει τα προβλήματά τους και κάποιον που να απευθύνεται σ’ αυτούς, όταν το Χόλιγουντ, οι αστραφτεροί δημοφιλείς ίνφλουενσερς και γενικά η μέινστριμ κουλτούρα, τους άφηνε απ’ έξω. Είχαν ανάγκη από καθοδήγηση. Υπήρχε τεράστιο κενό στην αγορά.

Και δεν άργησαν να εμφανιστούν πραγματάκια να το γεμίσουν. Το πράγμα ξεκίνησε από gaming forums και μετά πέρασε σε άλλα forums (4chan, reddit), όπου μοιράζονταν βιώματα, σκέψεις και συναισθήματα, και όλο αυτό ήταν όντως θετικό, γιατί πολλοί νεαροί άντρες που ζούσαν ως τότε σε κοινωνική απομόνωση, απέκτησαν επιτέλους την αίσθηση κοινότητας που χρειάζονταν. Είχαν ανάγκη από υποστήριξη, και τη βρήκαν.

Με την άνοδο του video content, κάποιοι ξεχώρισαν και έγιναν ίνφλουενσερς, και κάποιοι που πριν ήταν π.χ. φίτνες ίνφλουενσερς το γύρισαν, γιατί υπήρχε πολύ ψωμί. Κάπως έτσι εμφανίστηκε και ο Jordan Peterson, που μάλιστα είχε τη σφραγίδα του ακαδημαϊκού (πλέον τον έχουν πετάξει έξω από την επιστημονική κοινότητα). Κι αυτός αφουγκράστηκε την ανάγκη της αγοράς για αντρικά πρότυπα και επιστημονικοφάνεια, την εκμεταλλεύτηκε και έγινε διάσημος. Παραμένει η υποτιθέμενα ψύχραιμη και σοβαρή φωνή, γι’ αυτό και πάρα πολλοί πληρώνουν να πάνε να τον ακούσουν.

Το πρόβλημα είναι ότι αντί να αναγνωρίσουν τον αληθινό εχθρό που ευθύνεται για την καταπίεση των αντρών, που είναι το Σύστημα, και συγκεκριμένα Καπιταλισμός και Πατριαρχία (και Λευκή Κυριαρχία), θεώρησαν ότι εχθρός τους είναι ο φεμινισμός.

Σε μια διαστρέβλωση της πραγματικότητας, χρησιμοποιούν τα επιχειρήματα του φεμινισμού, για να πείσουν το κοινό τους ότι οι άντρες είναι θύματα του φεμινισμού. Παραθέτουν τις στατιστικές για αυτοκτονίες, κατάθλιψη, καταχρήσεις, κ.λπ, ως απόδειξη. Μόνο που αρνούνται να δουν ότι την ευθύνη έχει η πατριαρχία, το man-box και οι απαιτήσεις της στερεοτυπικής αρρενωπότητας. Δεν ρίχνουν το φταίξιμο στην πατριαρχία, γιατί αυτό θα σήμαινε παραχώρηση προνομίων και ξεβόλεμα. Οπότε είναι πιο βολικό να ρίξουν το φταίξιμο στις γυναίκες και στον φεμινισμό.

Γιατί ο φεμινισμός έδωσε στις γυναίκες τη δυνατότητα να επιβιώνουν χωρίς να παντρευτούν και την επιλογή να μην ζευγαρώνουν με άντρες που δεν τους αρέσουν. Δηλαδή όχι με τους ίδιους, που θεωρούν ότι η πρόσβαση στο σεξ θα έπρεπε να είναι δικαίωμά τους. Άρα, ο φεμινισμός και οτιδήποτε προοδευτικό, είναι εχθρός.

Και επειδή η επιστροφή στις παραδοσιακές αξίες σημαίνει συντηρητισμός, όλα αυτά ενσωματώθηκαν σε αλτ ράιτ ρητορική (δηλαδή καθόλου αλτ, αλλά ακροδεξιά). Έγινε πακετάκι.

Κι ενώ το κοινό της αντρόσφαιρας πιστεύει ότι είναι άδικο να πρέπει να πληρώσει τον καφέ μιας γυναίκας, αν καταφέρει να βγει ραντεβού, παράλληλα, θέλει δεξιά και μισεί τη woke κουλτούρα. Δεν βλέπουν την αλήθεια. Και είναι ειρωνικό και κρίμα το ότι βλέπουν σαν εχθρό και μισούν το κίνημα που στην ουσία είναι με το μέρος τους. Το κίνημα που θα μπορούσε να βελτιώσει τη ζωή τους. Όχι προσφέροντάς τους σεξ. Αλλά προσφέροντας εργαλεία συλλογικής θεραπείας, που θα έκαναν τις σχέσεις με τις γυναίκες, εφικτές.


Ιστορία της Αντρόσφαιρας

 Δημιουργήθηκε στις αρχές των 2000s ως ένα σύνολο από μπλογκς, φόρουμς και κανάλια youtube που εστίαζαν σε ζητήματα που απασχολούν τους άντρες. Από ένα σημείο και μετά, άρχισε να λειτουργεί ως αντίσταση στον φεμινισμό. Ο όρος “manosphere“, δηλαδή «αντρόσφαιρα» προέκυψε γύρω στο 2009–2010 για να περιγράψει το διαδικτυακό οικοσύστημα όπου αναπτύσσονταν αυτές οι ιδέες.

Τα θεμέλια της αντρόσφαιρας χτίστηκαν πάνω σε παλιότερα κινήματα αντρών, όπως το Men’s Rights Movement (MRM), που ξεκίνησε στα 1970s–80s, με εστίαση στα διαζύγια, στην επιμέλεια παιδιών και στις ψευδείς κατηγορίες βιασμών.

2000 – 2010s: Pickup Artists (PUA) με γκουρού τον Neil Strauss με το βιβλίο “The game” – «Το παιχνίδι»), που τους μάθαινε πώς να «αποπλανούν» γυναίκες, και βασικά να τους λένε «μου αρέσεις αν και παχουλή» για να τις ρίξουν στο κρεβάτι.

Μέσα 2010s: Η άνοδος του Red Pill (μεταφορά από την ταινία Matrix, οι άντρες πρέπει να ξυπνήσουν και να καταλάβουν ότι στην κοινωνία οι γυναίκες έχουν την εξουσία, ενώ είναι υποδεέστερες, βρώμικες, ανήθικες κ.λπ.)

2016–τώρα:

Incels. Εδώ έχουμε την εξέλιξη του Red Pill, με άντρες που μισούν τις γυναίκες και τον φεμινισμό, γιατί τους στερούν την πρόσβαση στο σεξ.

MGTOW (Men Going Their Own Way): Εδώ οι άντρες παραιτούνται από την ιδέα των σχέσεων εντελώς.

Σχέση με την Ακροδεξιά, τη λευκή κυριαρχία, αντί-LGBTQ και αντι-woke ρητορική. Άνοδος του προτύπου “hustler” με τα crypto, και το ιδεώδες του τύπου που βγάζει πολλά λεφτά και έχει όσες γυναίκες θέλει, τις οποίες εκμεταλλεύεται και χρησιμοποιεί σαν αντικείμενα, βλέπε Andrew Tate.

Βασικές Πεποιθήσεις

  • Βιολογικός ντετερμινισμός: οι ρόλοι των φύλων είναι βιολογικά προδιαγεγραμμένοι και είναι ανόητο να προσπαθούμε να ξεφύγουμε απ’ αυτούς.
  • Οι άντρες είναι τα θύματα: Οι άντρες είναι οι καταπιεσμένοι, έχουμε μητριαρχία, ο φεμινισμός είναι μισανδρία και φεμιναζισμός.
  • Αυτοβελτίωση της δεκάρας: Κάποτε μιλούσαν για self care, αυτοπεποίθηση και fitness αλλά ο μισογυνισμός έφερνε απείρως περισσότερα views. Με το πέρασμα του χρόνου, η αυτοβελτίωση αντί για ουσιαστική συναισθηματική εξέλιξη, έγινε performance και βιτρίνα ηγεμονικής αρρενωπότητας.
  • Monetization: Hustler culture, με εκατομμύρια καημένους να πληρώνουν subscriptions σε γελοίους τύπους να τους κάνουν σεμινάρια για να ρίξουν γυναίκες ή να βγάλουν λεφτά, χωρίς αποτέλεσμα φυσικά.

Αντίκτυπο

  • Σύνδεση με βία: Ίνσελς που βγήκαν και πυροβολούσαν κόσμο (π.χ. Elliot Rodger, 2014).
  • Απαγόρευση στις Πλατφόρμες: Το Reddit, YouTube και Facebook έβαλαν περιορισμούς στο περιεχόμενο αντρόσφαιρας (2018–2020), αλλά το Tiktok τους είχε αφήσει ανενόχλητους για πάρα πολύ καιρό. Το 2022 έπεσε ο Andrew Tate, αλλά έχει παραμείνει θρύλος, και άπειροι προσπαθούν να τον διαδεχτούν.
  • Κληρονομιά: Ακόμα υπάρχουν γωνιές στο ίντερνετ που η αντρόσφαιρα ευδοκιμεί, αλλά δεν είναι πια τόσο «κουλ». Τα “gym bro podcasts” είναι άπειρα, αλλά έχουν γίνει meme, και οι ας πούμε ελάχιστα πιο έξυπνοι εκπρόσωποι αυτής της κοσμοθεωρίας το έχουν γυρίσει στο life coaching και στο dating coaching με έμφαση πάντα στην αυτοπεποίθηση.
Share:

Η σειρά που περιμέναμε

Είχα κάνει ένα βίντεο πριν λίγο καιρό, που ανέφερα στην αρχή ότι για τις γυναίκες οι έφηβοι είναι κάπως τρομακτικοί. Και είχαν εξοργιστεί πολλοί στα σχόλια, μα γιατί το λέω αυτό, τι εννοώ; Είχα πει:

 

«Τα έφηβα αγόρια περνάνε τη φάση που χρειάζεται να αποδείξουν ο ένας στον άλλον και στον έξω κόσμο την αρρενωπότητά τους, και γίνεται performance, γίνεται παράσταση, και δυστυχώς συχνά μεταφράζεται εκτός από το να φωνάζουν δυνατά και να βρίζουν, σε σκληρότητα, γιατί αυτό τους έχει μάθει η πατριαρχία. Ότι γλυκύτητα και καλοσύνη είναι σημάδια θηλυκής συμπεριφοράς και αδυναμίας, που αποφεύγονται πάση θυσία».

 

Λέω στην εισαγωγή του βιβλίου μου, που το λένε «Αυτός που θέλουν οι γυναίκες», ότι δεν θέλουν όλες οι γυναίκες το ίδιο πράγμα, γιατί οι γυναίκες είναι άνθρωποι, δεν είναι μέλισσες και δεν έχουν μυαλό κυψέλης.

 

Πιο κοντινό σε μυαλό κυψέλης δεν είναι των γυναικών, αλλά των αγοριών που γίνονται άντρες. Δεν είναι γιατί τα αγόρια είναι λιγότερο έξυπνα ή γιατί είναι απλά πλάσματα. Καμιά τέτοια μπούρδα, μην ανησυχείς.

 

Είναι εξαιτίας του man-box. Αυτά τα χαρακτηριστικά που γίνονται το αρρενωπόμετρο και τα αγόρια αξιολογούν το ένα το άλλο με βάση αυτό, κι όποιος ξεφεύγει, μένει στο περιθώριο. Γι’ αυτό είναι τόσο δύσκολο να σπάσει ο φαύλος κύκλος της στερεοτυπικής αρρενωπότητας. Από φόβο. Τα αγόρια συνεχώς ζυγίζουν το ένα το άλλο και τεστάρουν το ένα το άλλο, σε μια διαρκή προσπάθεια να αποδείξουν ότι είναι αρκετά άντρες, ώστε να μην πέσουν στην ιεραρχία και να μην κινδυνεύσουν να εξοστρακιστούν. Κράτα αυτή τη λέξη.

 

Αυτοί οι σοφιστικέ, γραμματιζούμενοι (ή posh) τύποι, που είμαστε στην άλλη πλευρά και δεν βλέπουμε το πρόβλημα, το πόσο τα αγόρια υποφέρουν, και βλέπουμε μόνο τις φωνές, τις βρισιές, το bullying και τις συμπεριφορές που ονομάζουμε «τοξική αρρενωπότητα» έχουμε ευθύνη.

 

Εμείς που λέμε τις δύσκολες λέξεις όπως το «εξοστρακίζονται» και τους αποκλείουμε, και ακριβώς την ώρα που μιλάμε για κατάργηση του προνομίου, το επιδεικνύουμε.

 

Ο θυμός προς τις δύσκολες λέξεις μου θύμισε το θεατρικό στο οποίο έκλαιγα από την αρχή μέχρι το τέλος πέρυσι, το Μια άλλη Θήβα. Που μου είχε θυμίσει ένα αγόρι με το οποίο έβγαινα κάποτε. Είχαμε γνωριστεί διαδικτυακά, οι ζωές μας παράλληλες γραμμές, δεν θα πετύχαινε ο ένας τον άλλον ποτέ ζωντανά. Τον έλεγα Μπρονξ. Είχα γράψει κάπου γι’ αυτόν:

«Το λεξιλόγιό του είναι σύνολο εκατό λέξεις, δεν τον ενδιαφέρει τίποτα που δεν έχει να κάνει με τη δική του ζωή, δεν διαβάζει τίποτα, ακόμα και ταινίες βαριέται να δει, δεν βρίσκει τίποτα ωραίο εκτός από γυναίκες, μηχανές και φαγητό, δεν έχουμε τίποτα μα τίποτα κοινό. Με βρίζει συνέχεια, με προσβάλλει, με μειώνει, σε στιγμές είναι εξουθενωτικό.

Αλλά τον αγνοώ. Δεν ξέρω πώς το έχω καταλάβει, αλλά δεν εννοεί τίποτα απ’ αυτά, και δεν δίνω σημασία, που με εντυπωσιάζω κι εγώ που το καταφέρνω, αλλά είναι σαν να νιώθει ότι πρέπει να τα πει, για να μην νομίζω ότι είναι «μαλακός», για να μην πέσει στα μάτια μου, για να κρατήσει ένα επίπεδο άγνωστο σε μένα, αόρατο, που δεν μπορώ να φανταστώ. Με βρίζει και του λέω ότι τον θέλω και μου απαντά με εκατό φιλιά, και μου λέει ότι με σκέφτεται και μετά με βρίζει ξανά, και μετά ότι με θέλει αγκαλιά.

Με έβριζε όταν του έλεγα δύσκολες λέξεις, θύμωνε που δεν καταλάβαινε, θύμωνε μαζί μου ενώ θύμωνε με τον εαυτό του.

Μια μέρα είχαμε παραγγείλει πίτσα. Καθόμαστε στο κρεβάτι, αυτός ακόμα τρώει. Εκείνη τη στιγμή έχω κάπως χαλαρώσει και ασυναίσθητα απλώνω χέρι και του χαϊδεύω το μούσι. Κρατάει μερικά δευτερόλεπτα. Γυρνάει και με κοιτάζει. Ω μαλακία έκανα, σκέφτομαι, θα με βρίσει. Λέει: «Ειρήνη, έχω πίτσα, μουσική κι εσένα να με χαϊδεύεις, δεν γίνεται πολύ καλύτερο απ’ αυτό, δεν ξέρω πώς θα μπορέσω να το ξεπεράσω». Και δεν το λέει σαρκαστικά. Αλλά μετά βέβαια το μαζεύει και με βρίζει ξανά».

 

Μερικές φορές, προλαβαίνεις να δεις το αγόρι κάτω από τη μάσκα. Μερικές φορές στο δείχνει επίτηδες, γιατί ξέρει ότι ειδικά εσύ, η γυναίκα η υπερβολικά συναισθηματική λαχταράει να το δει, είναι πολύτιμο για εκείνη και θα κάνει τα πάντα να το προστατεύσει, οπότε στο δείχνει για να σε εκμεταλλευτεί.

 

Αλλά μερικές φορές, δεν το ελέγχει και η μάσκα πέφτει. Στη θέση του άντρα είναι το αγόρι.

 

“Do you like me?”

Η απεγνωσμένη ανάγκη να μας αποδεχτούν και να μας αγαπήσουν, που την ίδια ανάγκη έχουν γυναίκες και άντρες αλλά οι άντρες επιτρέπεται να την ξεδιψάσουν μόνο με σεξ. Το ότι δεν επιτρέπεται να έχουν τίποτα άλλο, τους διαλύει, γιατί σε ένα επίπεδο το ξέρουν. Ξέρουν τι στερούνται. Βλέπουν τον μαγικό κόσμο των γυναικών με το μοίρασμα και το συναίσθημα και το άγγιγμα που δεν είναι ντροπή, τον βλέπουν από το τζάμι σαν το κοριτσάκι με τα σπίρτα, και ξέρουν ότι δεν είναι για αυτούς.

 

Μια τρυφερότητα που δεν μπορούν να αγγίξουν. Αυτό τους θυμώνει με έναν θυμό που δεν ξέρουν σε ποιον απευθύνεται, γιατί να θυμώσουν προς την κοινωνία δεν ξέρουν, και προς τον εαυτό τους ακόμα δεν μπορούν. (Θα το μάθουν αργότερα, με καταχρήσεις, εθισμούς και άλλα μέσα που θα τους βοηθήσουν να αυτοκαταστραφούν).

 

Τους θυμώνει γιατί ο θυμός είναι το μόνο επιτρεπτό αρνητικό συναίσθημα για τους άντρες, μόνο που κάτω από την κορυφή του παγόβουνου δεν είναι θυμός αλλά λύπη. Είναι λύπη, πόνος και απώλεια γι’ αυτό που ποτέ δεν είχαν, αλλά θα μπορούσαν να είχαν, αν δεν έπρεπε να είναι άντρες.

 

Κι όταν οι γυναίκες τους αρνούνται το σεξ, τη μόνη πρόσβαση που έχουν δικαίωμα να διεκδικούν στην τρυφερότητα, αυτό τους θυμώνει ακόμα πιο πολύ, με έναν θυμό που τρομάζει τις γυναίκες και τις κάνει να θυμώνουν κι εκείνες που πρέπει να φοβούνται, γι αυτό βρίζουν τους άντρες, όλους τους άντρες, τους βρίζουν και τους περιφρονούν γιατί θέλουν να μην τους φοβούνται, κι εκείνοι θυμώνουν παραπάνω και μισούν τις γυναίκες που τους αρνούνται επειδή τους φοβούνται. Πολλοί βρίσκουν παρηγοριά στης αντρόσφαιρας την αγκαλιά.

 

Ακόμα κι όταν είναι σε σχέση, πολλοί παίρνουν μόνο μια ιδέα, μια εικόνα φευγαλέα από το πώς θα μπορούσε να είναι η ελευθερία να μην φοβάσαι και τη σκιά σου σε έναν κόσμο που σε κρίνουν για την αρρενωπότητά σου, να σε δέχονται όπως είσαι και να σου λένε ότι όπως είσαι, φτάνει, μια ιδέα από το πώς μπορεί να είναι η αγάπη, αλλά τους φοβίζει αυτό το φως και η λάμψη, γιατί όλη τους τη ζωή την έχουν περάσει στο σκοτάδι.

 

Γίνονται αποφευκτικοί, γίνονται avoidant. Είναι αβάσταχτη η τρυφερότητα του «μείνε». Κι εκεί που έρχονται κοντά, φεύγουν πάλι μακριά. Δεν είναι γι αυτούς το φως. Προτιμάνε να μείνουν σε απόσταση ασφαλείας, να φοράνε για πάντα της μοναξιάς την πανοπλία, το οχυρό της αυτάρκειας και της αυτονομίας. Αυτή είναι η φυλακή της αρρενωπότητας, ακόμα και σε σχέση, ακόμα και σε γάμο. Εγώ θα φέρνω λεφτά στο σπίτι και θα σε προστατεύω (από ποιον;) εσύ θα μου έχεις φαΐ, σεξ, σπίτι καθαρό και φροντίδα όταν χρειαστεί. Με μέτρο η εγγύτητα, γιατί είναι εκτυφλωτικά τρομακτική. Κάποτε τους έκαψε και τώρα φυσάνε και το φιλί.

 

Και οι γυναίκες μένουν με την πικρία, που πικρία σημαίνει πόνος μαζί με ντροπή, πικρία από το ποτάμι τρυφερότητας που δεν έχει πού να πάει, γιατί αυτός για τον οποίο προορίζεται, αρνείται να την πάρει, εκτός κι αν είναι φροντίδα πρακτική ή εργασία ψυχική. Τρυφερότητα που παγώνει και πετρώνει αντί να ρέει από την πηγή.

 

Δεν είναι γι αυτούς το φως, εκτός κι αν είχαν την τύχη να είχαν γονείς που είχαν στην παλέτα τους όλα τα χρώματα και θέληση και δυνατότητα να ζωγραφίσουν έξω απ’ τις γραμμές. Το αόρατο προνόμιο που γίνεται καλειδοσκόπιο. Γονείς που ήταν εκεί στο συναίσθημα, γονείς ηθελημένα βαρετοί, γονείς που έδιναν απλόχερα με πράξεις και με λόγια, αγάπη και προσοχή, αγάπη γι αυτό που είσαι, ανεξάρτητα από το τι κάνεις ή πετυχαίνεις, απόλυτα προβλέψιμα, με ακατάλυτα επίμονη συνέπεια.

 

Εκτός από τους ελάχιστους που κατάφεραν να το κάνουν μόνοι τους ακόμα και με γκρίζους γονείς. Η μεγάλη υπέρβαση είναι αυτή της αρρενωπότητας. Αυτό που παρακαλάμε τους άντρες να κάνουν, αλλά δεν θα το κάνουν επειδή παρακαλάμε, όσο κι αν παρακαλάμε. Είναι singularity. Χωροχρονική μοναδικότητα. Χρειάζονται τα σωστά ερεθίσματα την κατάλληλη στιγμή, πολλές φορές στη σειρά, σε συναστρία με σειρά βιωμάτων και εμπειριών που επιβεβαιώνουν την αρχικά αδιόρατη κι αόριστη ιδέα ότι ίσως κάτι στο γνωστό σύμπαν, ίσως κάτι στον κόσμο που ξέρουμε, δεν πάει καλά.

 

Αφού η μοναδικότητα συμβεί, θέλει προσπάθεια που λίγοι είναι διατεθειμένοι να κάνουν. Θέλει περιέργεια, θέλει χρόνο και θέλει ενέργεια, μα από όλα πιο πολύ, θέλει αυτό που ακούμε στη θεραπεία, “lean into the uncomfortable”. Να γείρεις και να κάτσεις πάνω στο άβολο. Μέχρι να νιώσεις άνετα. Γιατί οι καινούριες ιδέες και πεποιθήσεις μπορεί να είναι άβολες στην αρχή, σαν καινούρια παπούτσια. Να πρέπει να τις δοκιμάσεις, να τις φορέσεις και να τις περπατήσεις, μέχρι να γίνουν ένα με σένα, να σου ταιριάζουν απόλυτα, και να μην ξανακοιτάξεις πίσω. Όχι απλώς γιατί τις επέλεξες, αλλά γιατί αν πας να ξαναφορέσεις τα παλιά ζευγάρια, αναρωτιέσαι πώς άντεχες τόσον καιρό τις σάπιες σόλες και το τρύπιο μπροστινό που μπάζει από παντού νερό.

 

«Πώς ένιωθες όταν σε κοιτούσε ο πατέρας σου και ντρεπόταν για σένα;»

Μιλάμε για το αντρικό βλέμμα προς τις γυναίκες, αλλά όχι για το αντρικό βλέμμα προς τους άντρες. Που ζυγίζει και αξιολογεί. Πόσο άντρας είσαι; Και τόσα αγόρια, τόσοι άντρες αισθάνονται ντροπή για το αντρικό βλέμμα πάνω τους που δεν τους βρίσκει αρκετούς και ντρέπεται γι αυτούς.

Ντροπή όχι για κάτι που έκαναν, αλλά γι’ αυτό που είναι.

 

«Δεν αξίζω τη ζεστή σοκολάτα, έβαλα τις φωνές».

Δεν αξίζω τόση γλυκύτητα. Δεν αξίζω τόση καλοσύνη. Δεν αξίζω αγάπη γι αυτό που είμαι, γιατί δεν είμαι αρκετά καλός. Κάτι μέσα μου ή έξω μου με αποκλείει από το προνόμιο του να με αγαπάνε γι’ αυτό που είμαι. Κάτι, κάποτε, με έκανε να το πιστέψω αυτό. Και θα το κουβαλάω μια ζωή και θα το κουβαλάνε κι όσοι βρεθούν κοντά μου, κι αν το αφήσω, θα με καθορίζει μέχρι να πεθάνω. Ή μέχρι να σκοτώσω.

 

«Πρέπει να αποδεχτούμε ότι έπρεπε να είχαμε κάνει περισσότερα».

Από αυτή τη σειρά θα θυμάσαι το αγόρι, αλλά πρέπει να θυμάσαι και τον πατέρα. Που ήταν όσο καλός μπορούσε να είναι, αλλά έπρεπε να είναι καλύτερος. Πώς να ήταν καλύτερος με τον πατέρα που είχε εκείνος; Δεν ξέρω. Ξέρω ότι το θέμα της αρρενωπότητας, είναι διαγενεακό και είναι και κοινωνικό.

 

Έπρεπε να είχαμε κάνει περισσότερα. Ποιοι; Όλοι.

 

Οι γονείς οφείλουν να είναι εκεί. Οι έφηβοι οφείλουν να αμφισβητούν τους γονείς. Να σταματούν να τους βλέπουν Θεούς, και να τους δουν ως ανθρώπους. Λίγο καημένους και ατελείς. Και οι γονείς οφείλουν να συμφιλιωθούν με την ήττα και να υποχωρούν. Αργά και προσεκτικά, με βήματα απαλά. Με ακλόνητη αγάπη και δικλείδες ασφαλείας που κανείς δεν έχει ορίσει ρητά. Αλλά μόνο έτσι μπορούν τα παιδιά να προχωρήσουν πιο μπροστά και να τους ξεπεράσουν.

 

Το χρέος δεν είναι προς την προηγούμενη αλλά προς την επόμενη γενιά.

 

Το χρέος είναι προς την επόμενη γενιά αλλά τι κάνεις όταν η επόμενη γενιά πάει πίσω αντί για μπροστά; Όταν επαν-ανακαλύπτει ψέματα που νομίζαμε ότι έχουμε ξεπεράσει οριστικά, κι επινοεί νέους τρόπους να τα πει, σε short form βίντεο με εκατομμύρια views αντί για βιβλία που κανείς δεν θα διαβάσει και άρα θα ήταν ασφαλή, όταν τα πακετάρει με νέο λαμπερό περιτύλιγμα από το baby oil στα μπράτσα των άλφα μέιλ ίνφλουενσερς στο Τίκτοκ. Κανείς δεν μας είχε προετοιμάσει για όλα αυτά.

 

Το να είσαι γονιός είναι το πιο δύσκολο επάγγελμα του κόσμου αλλά όλοι είναι καταδικασμένοι να το κάνουν ερασιτεχνικά. Αδέξια, άτσαλα, άγαρμπα (στην καλύτερη περίπτωση όλα αυτά) ή και πολύ χειρότερα. Όσα εργαλεία, βιβλία και σύμβουλοι ψυχικής υγείας και να υπάρχουν, σε έναν βαθμό, υπάρχει άγνοια. Ο κόσμος των εφήβων θα παραμένει άγνωστος για τον κόσμο των μεγάλων.

 

Κανείς δεν μας είχε προετοιμάσει ότι ενώ ένα παιδί είναι στο δωμάτιό του, ήσυχο και κάθεται στον υπολογιστή, μπορεί η ζωή του να αρχίσει να ξηλώνεται σιγά-σιγά. Αόρατα, αθόρυβα, σιωπηλά. Και τα αγόρια έχουν μάθει να μην ζητούν βοήθεια. Γιατί; Γιατί πρέπει να είναι άντρες.

 

Έπρεπε να είχαμε κάνει περισσότερα. Ποιοι; Όλοι. Τα παιδιά δεν τα μεγαλώνουν οι γονείς μόνοι τους. Δεν τα μεγαλώνουν ούτε σε φούσκα ούτε σε θερμοκήπιο. Κάθε παιδί το μεγαλώνει κάθε συμμαθητής και άρα κάθε γονιός στο σχολείο, το μεγαλώνει κάθε τι που βλέπει ή διαβάζει, το μεγαλώνει κάθε διάσημος που γίνεται πρότυπο, το μεγαλώνουν τα σόσιαλ μίντια, το μεγαλώνει η πορνογραφία. Κάθε παιδί το μεγαλώνει η κοινωνία. Το μεγαλώνουμε όλοι. Πρέπει να κάνουμε περισσότερα.

 

Share:

Η αλήθεια για τους incels

Μια σύγχρονη φεμινιστική προσέγγιση που αλλάζει το αφήγημα

Σε συζητήσεις σε φεμινιστικούς κύκλους, οι ίνσελς συνήθως εμφανίζονται ως οι «Κακοί». Αποτελούν τον εχθρό, ακριβώς όπως ο φεμινισμός είναι δικός τους εχθρός. Μόνο που δεν θα έπρεπε να υπάρχει αυτός ο πόλεμος. Στην πραγματικότητα, η συντριπτική πλειοψηφία των αντρών που χαρακτηρίζονται ως ίνσελς, δεν είναι κατά συρροή δολοφόνοι αλλά άντρες χωρίς προνόμια, απομονωμένοι, με ανάγκη φροντίδας ψυχικής υγείας, που βλάπτουν τον εαυτό τους περισσότερο από όσο βλάπτουν οποιονδήποτε άλλον. Ο φεμινισμός θα πρέπει να σταθεί δίπλα τους, γιατί φεμινισμός πρέπει να σημαίνει ενσυναίσθηση και αλληλεγγύη.

Το πρόβλημα

Οι ίνσελς θεωρούν ότι έχουν χαμηλότερη αξία από άλλους άντρες, ως ερωτικοί ή σεξουαλικοί σύντροφοι. Δίνουν υπερβολική σημασία στην εξωτερική εμφάνιση και στην οικονομική επιφάνεια ως μέσα προσέλκυσης γυναικών, και υποτιμούν τις αληθινές προτιμήσεις των γυναικών για εξυπνάδα, καλοσύνη και χιούμορ. Οι ανακριβείς πεποιθήσεις τους για το τι ψάχνουν οι γυναίκες σε δυνητικούς συντρόφους, τους οδηγούν στο να κατηγορούν εκείνες, αλλά και άλλους πιο τυχερούς άντρες, για τις δικές τους ρομαντικές αποτυχίες.

Ο ρόλος των dating apps

Η απόρριψη στις εφαρμογές dating μεγεθύνει τα πιστεύω τους, με αρνητικές συνέπειες στην ψυχική τους υγεία. Δημιουργούν μια διαστρεβλωμένη αντίληψη εαυτού, έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση και αναπτύσσουν δυσλειτουργικούς μηχανισμούς διαχείρισης της καθημερινότητας (όπως εθισμούς και καταχρήσεις), ενώ αποφεύγουν την ανάληψη ευθύνης για τις συμπεριφορές τους. Προβάλλοντας τις δικές τους ανασφάλειες στην εξωτερική πραγματικότητα, ενισχύουν τις πατριαρχικές αξίες και απανθρωποιούν (κάνουν dehumanize) τις γυναίκες με τις οποίες θα ήθελαν να σχετιστούν, μειώνοντας ακόμα περισσότερο τις πιθανότητές τους.  

Φαύλος κύκλος

Η ευαισθησία στην απόρριψη (rejection sensitivity) είναι ένας όρος που αναφέρεται στην έντονη και αγχώδη απόκριση ενός ατόμου στην αντιλαμβανόμενη πιθανότητα απόρριψης ή σεξουαλικού αποκλεισμού. Ουσιαστικά, απορρίπτουν οι ίδιοι τον εαυτό τους, πιστεύοντας ότι δεν είναι αρκετοί, και είναι σίγουροι ότι όλοι οι άλλοι θα συμφωνήσουν μαζί τους. Αυτή η συλλογιστική συμβάλλει στην αυτο-απομόνωση και στην επιθετική συμπεριφορά, κάνοντάς τους ακόμα πιο αρνητικά προδιατεθειμένους προς τις γυναίκες ειδικά, και οδηγώντας σε μια αυτο-εκπληρούμενη προφητεία.

Η λύση

Είναι ώρα να σταματήσουμε να κατηγορούμε τους ίνσελς, και να αρχίσουμε να ρίχνουμε το φταίξιμο στην κοινωνία που τους μεγάλωσε. Να ζητήσουμε ευθύνες. Σε ατομικό επίπεδο, το να δημιουργήσουμε φιλόξενους χώρους και συζητήσεις για να αμφισβητήσουν και να ξεπρογραμματίσουν από το μυαλό τους τη βλαπτική αντι-φεμινιστική και μισογυνιστική ρητορική, είναι η αρχή.

Το να μάθουν σταδιακά να εμπιστεύονται άλλους ανθρώπους και να χτίσουν αυτοεκτίμηση με αληθινή δουλειά, μέσα από φροντίδα ψυχικής υγείας, είναι το κλειδί. Τέλος, χρειάζεται να συνειδητοποιήσουν ότι οι σχέσεις είναι υπαρκτή πιθανότητα για όλους. Αυτό θα το πετύχουν με συλλογική υποστήριξη. Δεν είναι εύκολο, αλλά γίνεται. Και χρειάζεται να έχουμε απαιτήσεις για τις επόμενες γενιές, από την οικογένεια, το σχολείο και την κοινωνία, ώστε το φαινόμενο να εξαλειφθεί.

Χρειάζεται να αλλάξουμε τον τρόπο που η κοινωνία και η φεμινιστική κοινότητα βλέπει τους ίνσελς, και να αποδεχτούμε ότι αυτή τη στιγμή εκατομμύρια γυναίκες παραμένουν ακούσια σινγκλ και/ή χωρίς σεξ, και είναι διατεθειμένες να παραμείνουν χωρίς (ενώ δεν θα το ήθελαν), εξαιτίας του μισογυνισμού ή σεξισμού που δέχονται από τους άντρες.

Είναι ώρα να ψάξουμε για λύσεις, και μπορούμε να τις βρούμε σε αυτό που ονομάζω «κοινωνική θεραπεία», εκτός βέβαια από την παραδοσιακή θεραπεία ψυχικής υγείας, που είναι απόλυτα απαραίτητο να κανονικοποιηθεί όπως η φροντίδα της σωματικής υγείας. Τα έχουμε ξαναπεί, αλλά όλα συνδέονται, το προσωπικό είναι συστημικό, και το συστημικό είναι προσωπικό.

Στόχος μου είναι προσφέρω έναν χάρτη στους άντρες που έχουν υποψιαστεί ότι κάτι δεν πάει καλά, στο μονοπάτι απόδρασης από προβληματικές μισογυνιστικές συλλογιστικές που υιοθέτησαν από ανάγκη, γιατί έπρεπε να βρουν τρόπο να εξηγήσουν το γιατί υποφέρουν, και από μοτίβα συμπεριφοράς που βλάπτουν τους ίδιους και κάθε πιθανότητα να έχουν υγιείς, αμοιβαίες σχέσεις.

Χρειάζεται να αμφισβητήσουμε την ιδέα της παραδοσιακής αρρενωπότητας και τι σημαίνει να είσαι άντρας, αλλά και της θηλυκότητας και τι σημαίνει να είσαι γυναίκα. Η κατανόηση του γυναικείου βιώματος και της γυναικείας εμπειρίας, έχει τεράστια σημασία.

Η κατανόηση οδηγεί στην ενσυναίσθηση, και η ενσυναίσθηση μπορεί να οδηγήσει στη σύνδεση. Η σύνδεση είναι ο κρίκος των σχέσεων, και αυτό είναι που έχουμε ανάγκη. Όχι το μίσος. Ας πιστέψουμε ο ένας στον άλλον, κι ας φέρουμε την αλλαγή.

Σημείωση: Αυτό το κείμενο έρχεται μετά τα βασικά, γιατί στο βιβλίο μου έχω κεφάλαιο αφιερωμένο στο πώς προέκυψε ο όρος και στις βασικές πεποιθήσεις τους. Οπότε ας πούμε ότι εδώ μιλάμε σε ένα επόμενο επίπεδο, αφού γνωρίζουμε από πού προέρχεται το αφήγημα. 

Share:

Φλερτ, όχι παρενόχληση

Το πιο σημαντικό αλλά και το πιο αναπάντεχο μέρος του φλερτ είναι η ενσυναίσθηση. Το να μπορείς να βάλεις τον εαυτό σου στη θέση του άλλου, παρατηρώντας πώς αντιδράει, και να φανταστείς πώς αισθάνεται και τι έχει ανάγκη.

Το φλερτ την εποχή των εφαρμογών ακούγεται σαν κάτι ξεπερασμένο, σαν μια σκονισμένη εθιμοτυπία από ρομαντικές εποχές του παρελθόντος, αλλά είναι κάτι πολύ παραπάνω από κλισέ ατάκες σε μπαρ ενώ κερνάς σφηνάκια, και πολύ διαφορετικό από το «γεια σου κούκλα» σε μια άγνωστη που περπατάει στον δρόμο.

Κάποτε είχα γράψει στο φέισμπουκ αυτό:

Από φλερτ σήμερα, γυρνάω απ’ τη θάλασσα στο χωριό, περνάει αγροτικό με κατσίκι στην καρότσα, οδηγός επιβραδύνει, μου κάνει «ααααχ».

Το φλερτ είναι μια κοινωνική διαδικασία ζωτικής σημασίας. Εκτός του ότι έχουμε ανάγκη το φλερτ για να ζευγαρώνουμε, με στόχο την επιβίωση του ανθρώπινου είδους δηλαδή, έχουμε ανάγκη το φλερτ και για να αισθανόμαστε καλά με τον εαυτό μας.

Το φλερτ είναι αυτό που μας καθησυχάζει ότι αξίζουμε να υπάρχουμε στην κοινότητα με όλη μας τη διαφορετικότητα, μας προσφέρει επιβεβαίωση με τη θετική έννοια, για το ότι είμαστε αρκετά καλοί όπως είμαστε, ότι αυτό που είμαστε είναι αρκετό, μας χαρίζει αυτοπεποίθηση, κάνει καλό στην ψυχική υγεία.

Το ζητούμενο δεν είναι να σταματήσουμε να φλερτάρουμε, αλλά να μάθουμε καλύτερους τρόπους να φλερτάρουμε. Έστω, να σταματήσουμε να «φλερτάρουμε» με τρόπους που βλάπτουν αντί να κάνουν καλό και να εξασκηθούμε στο πώς να φλερτάρουμε για να είναι το φλερτ αυτό που πρέπει να είναι, ωφέλιμο και απολαυστικό.

Αλλά πρώτα πρέπει να εκτιμήσουμε την αξία του. Το καλό φλερτ προάγει μια τεράστια και υποτιμημένη αλήθεια για το σεξ. Ότι αυτό που έχει πραγματικά σημασία δεν είναι τόσο η ίδια η πράξη, αλλά η επιθυμία ενός άλλου ατόμου για μας και η διάθεσή του να μας αποδεχτεί. Πριν από την πράξη. Αυτό είναι που μας προσφέρει επιβεβαίωση, όχι η ίδια η πράξη. (Ναι, όσο κι αν δυσκολεύεσαι να το παραδεχτείς.)

Αποζητούμε την αίσθηση ότι είμαστε αρκετά ελκυστικοί ώστε κάποιος να θελήσει να μπει μαζί μας στη διαδικασία. Πάντα αυτό που έχουμε ανάγκη είναι η αποδοχή. Και το φλερτ το κάνει με τον πιο ευχάριστο και παιχνιδιάρικο τρόπο. Γιατί το φλερτ είναι παιχνίδι, αλλά στο καλό φλερτ δεν υπάρχει νικητής. Όλοι βγαίνουν κερδισμένοι και δεν υπάρχουν χαμένοι.

Το φλερτ είναι παιχνίδι, σαν να λέμε τένις, και δεν μπορείς να παίξεις τένις μόνος σου. Δεν μπορείς να φλερτάρεις μόνος σου. Πρέπει ο άλλος να δεχτεί να παίξει μαζί σου γιατί αν δεν δεχτεί κι εσύ συνεχίσεις, απλώς πετάς ένα μπαλάκι σε κάποιου το κεφάλι. Δεν γίνεται αυτό. Πρέπει η μία πάσα να διαδέχεται την άλλη.

Η πολυπόθητη σύνδεση μεταξύ δύο ανθρώπων, και η απόλαυση του παιχνιδιού, μπορεί να ξεκινάει με τη γλώσσα του σώματος, με βλέμματα, χαμόγελα, τινάγματα μαλλιών ή «έξω οι ώμοι και το στήθος, μέσα η κοιλιά», αν είστε από κοντά, αλλά τα λόγια είναι αυτό που κάνει τη διαφορά. Η γλώσσα και η επικοινωνία είναι που κάνουν το φλερτ κάτι παραπάνω από τελετουργία ζευγαρώματος τροπικών πτηνών στη ζούγκλα.

Από ένα πρωτότυπο ή απλώς ενδιαφέρον «σερβίρισμα» περνάτε σε συζήτηση που δεν θα είναι βαρετή κουβεντούλα για τον καιρό, αλλά προσωπική και λίγο συνωμοτική ή εξομολογητική. Το παν είναι το χιούμορ, το γέλιο. Το πέρα δώθε στην κουβέντα, το καλοπροαίρετο πείραγμα, η ανταπόδοση του πειράγματος, η ανταλλαγή φιλικών πυρών, αυτά είναι που κάνουν το φλερτ να οδηγεί σε σπίθες, σε σύνδεση, και να είναι συναρπαστικό.

Οι άντρες συχνά σκέφτονται ότι φλερτ σημαίνει να κυνηγήσουν, αλλά, ξαναλέμε, οι γυναίκες δεν είναι θηράματα για να τις κυνηγήσεις. Δεν είναι μπεκάτσες. Παρόλο που θα προτιμούσα να μην κυνηγάει κανείς ούτε μπεκάτσες. Η έννοια του κυνηγιού πρέπει να τελειώσει γιατί αλλιώς διαιωνίζει την έννοια του θηράματος, και συχνά του θύματος.

Το φλερτ είναι κάτι που πρέπει να έχει αμοιβαιότητα σε κάθε βήμα, δεν μπορείς να παίξεις με έναν άνθρωπο που δεν θέλει να παίξει.

Θα έχεις ακούσει όλες τις διαμαρτυρίες των μισογύνηδων ότι «δεν θα μπορούμε πια να φλερτάρουμε». Αυτοί που νομίζουν ότι θα ποινικοποιήσουμε το φλερτ δεν μιλάνε για φλερτ, μιλάνε για παρενόχληση. Γιατί το φλερτ είναι αμοιβαίο εξ ορισμού, και όλοι νιώθουν καλά όταν φλερτάρουν χωρίς κυνηγούς και κυνηγημένους.

(Νομίζεις ότι οι γυναίκες θέλουν τον άντρα κυνηγό και να τις διεκδικεί, ενώ αυτό που θέλουν είναι να εκδηλώνει ξεκάθαρο και ειλικρινές ενδιαφέρον, και να μην εμφανίζεται και εξαφανίζεται ξαφνικά και ανεξήγητα, κάνοντας προφανές ότι προτεραιότητά του δεν είσαι εσύ).

Αν δεν υπάρχει ανταπόκριση, αλλά εσύ δεν το λαμβάνεις υπόψη και συνεχίζεις απτόητος, έχει σταματήσει να είναι φλερτ και είναι παρενόχληση.

Κι όταν λένε ότι γι’ αυτό δεν πλησιάζουμε ποτέ καμιά πλέον, γιατί όλα είναι παρενόχληση, θέλουν να πουν στις γυναίκες ότι η παρενόχληση είναι το μόνο που είναι διατεθειμένοι να προσφέρουν, οπότε δέξου το και πες κι ευχαριστώ, αλλιώς μην γκρινιάζεις ότι δεν υπάρχουν πια άντρες. Το θέμα είναι ότι καμιά δεν θέλει αυτούς τους άντρες. Θέλουμε καλύτερους άντρες.

Αν θες μια συμβουλή για το φλερτ, να θυμάσαι ότι δεν έχει να κάνει με εσένα. Δες το σαν έναν τρόπο να παρατηρήσεις τις ιδιαιτερότητες της γυναίκας που σε ενδιαφέρει και να ανακαλύψεις την ουσία της και τι όντως μπορεί να σας συνδέει. Αυτό βέβαια μπορεί να το παρεξηγήσεις και να πας να βγάλεις από μόνος σου συμπεράσματα για το τι είναι, κι από πάνω να δώσεις και συμβουλές, που είναι το χειρότερο που μπορείς να κάνεις. Έχουμε ακούσει χιλιάδες «άκου, κοριτσάκι μου, να σου πω εγώ τι είσαι και τι κάνεις λάθος με τη ζωή σου». Έλεος, όχι άλλο.

Αληθινή, καλοπροαίρετη περιέργεια και ενδιαφέρον, και διάθεση να ακούσεις και να κάνεις την άλλη να νιώσει καλά. Να περάσει καλά εκείνη τη στιγμή που μιλάτε. Κάνε ό,τι είναι δυνατόν για να βγάλεις από το μυαλό σου το ότι προσεγγίζεις μια γυναίκα έχοντας έναν σκοπό.

Ξέχνα αυτόν τον σκοπό και θυμήσου ότι ξεκινήσαμε με τον στόχο να μάθεις να συμπαθείς τις γυναίκες και να τις αντιμετωπίζεις σαν ανθρώπινα πλάσματα. Είναι η ώρα να το εξασκήσεις. Δεν ξέρεις ποτέ τι μπορεί να προκύψει απ’ αυτό. Ένας ολόκληρος κόσμος ανοίγεται, μπορεί και να κάνεις φίλη μια γυναίκα – ναι, ναι, ξέρω, σοκαριστικό.

Εννιά στις δέκα φορές φαίνεται από μακριά ότι ένας άντρας μάς προσεγγίζει με σκοπιμότητα, που κάνει τις γυναίκες να είναι επιφυλακτικές γιατί είναι τρομακτικό να νιώθεις θήραμα και ψυχοφθόρο να θέλει συνέχεια κάποιος κάτι από σένα.

Κάνε την έκπληξη. Ζήτα τη γνώμη της για πράγματα, αντί να λες τη δική σου, και θυμήσου, οι γυναίκες ακούνε τη γνώμη των αντρών επί παντός επιστητού εδώ και χιλιετίες. Έχουμε κουραστεί.

Μην πιέσεις για τίποτα. Είναι υπέροχο να είσαι γυναίκα και να νιώθεις ότι κάποιος ασχολείται μαζί σου χωρίς κανέναν λόγο, μόνο γιατί το βρίσκει διασκεδαστικό και ενδιαφέρεται γι’ αυτά που έχεις να πεις, και κάνει προσπάθεια να διασκεδάσει και εσένα. Είναι μεθυστικό και απελευθερωτικό.

Αν επικεντρωθείς στην αμοιβαία διασκέδαση, χωρίς άλλες προσδοκίες, δεν θα ανησυχείς τόσο για την πιθανή απόρριψη. Ο φόβος της απόρριψης είναι άμεση συνέπεια των προσδοκιών μας για την εκάστοτε στιγμή. Αν στόχος σου είναι να πέσει στα πόδια σου ή να σε καλέσει σπίτι της, μπορεί να απογοητευτείς. Αν όμως ο στόχος σου είναι μια ευχάριστη κουβέντα, με γέλιο και καλοπροαίρετο αμοιβαίο πείραγμα, δεν τίθεται θέμα απόρριψης. Αν δεν λειτουργήσει, δεν έχει να κάνει με εσένα, έχει να κάνει με τη χημεία μεταξύ σας, που δεν είναι κάτι που μπορεί να ελέγξει κανείς.

Όταν μιλάς με κάποια, τσέκαρε πώς αντιδράει. Αν απαντάει μονολεκτικά, αν την πλησιάζεις και αυτή απομακρύνεται ή ενώ της μιλάς κοιτάζει απ’ την άλλη, άσ’ την ήσυχη, πες ευχαριστώ με χαμόγελο και γύρνα στην παρέα σου ή προχώρα παρακάτω. Έτσι, και δεν θα χάσει κανείς τον χρόνο του και θα έχεις απομακρυνθεί πριν το πράγμα γίνει δυσάρεστο.

Πάνω απ’ όλα, μην περιμένεις να σου πει ότι έχει σχέση. Σκέψου λίγο πόσο προβληματικό είναι το να σέβεσαι όχι τη δική της βούληση αλλά έναν άλλον άντρα, επειδή η γυναίκα που σε ενδιαφέρει «του ανήκει». Είναι απαράδεκτο.

Μερικές φορές το καλύτερο πράγμα σε μια γνωριμία είναι το να ξέρεις πότε να φεύγεις. Μάλιστα, εμπεριέχει ένα δείγμα αξιοπρέπειας αλλά και αυτοπεποίθησης, γιατί αν φύγεις πριν σου δείξουν ξεκάθαρα ότι η παρουσία σου δεν είναι επιθυμητή, στην πραγματικότητα βελτιώνεις την εικόνα σου. Δεν μπορείς να χάσεις. Και να μη σε θέλει, θα σε εκτιμήσει και θα σε σεβαστεί.

Αν θες να μάθεις να φλερτάρεις με μηνύματα ή στην πραγματική ζωή, ώστε να έχεις αποτελέσματα χωρίς να σε λένε κρίπι ή ενοχλητικό, έλα να το δούμε μαζί. Στις συνεδρίες κάνουμε ειλικρινή συζήτηση, θα καταλάβεις τι πραγματικά συμβαίνει ως τώρα και γιατί, σου μαθαίνω να χρησιμοποιείς πρακτικά  εργαλεία και τρικ επικοινωνίας, και η δουλειά που κάνουμε είναι απόλυτα προσωποποιημένη. Όλα έχουν να κάνουν με σένα και την εξέλιξή σου. Δεν είναι ακατόρθωτο, θα δεις αληθινή αλλαγή. Μην παραιτείσαι από την προσπάθεια. Έλα να το κάνουμε πιο εύκολο, βήμα-βήμα, μαζί. 

Share:

Κωμωδία & Woke κουλτούρα

comedy woke

Με αφορμή ένα χιουμοριστικό βίντεο για μια γυναικοκτονία, βρέθηκα να λέω τα ίδια πράγματα σε κόσμο που έλεγε ότι το συγκεκριμένο «δεν είναι για καλαμπούρι». Δεν περίμενες να το πω αυτό. Νόμιζες ότι συμφωνώ.

Πολύς κόσμος θεωρεί ότι δεν πρέπει να κάνουμε αστεία με τόσο τραγικά γεγονότα. Αυτό δεν ισχύει, και δεν είναι ότι δεν ισχύει επειδή το λέω εγώ. Δεν ισχύει γιατί η κωμωδία δεν είναι αυτό που νομίζεις ότι είναι.

Η κωμωδία είναι όπλο του καταπιεσμένου ενάντια στον καταπιεστή. Είναι όπλο σε περιόδους πολέμου. Κάνει τον παντοδύναμο εχθρό να φαντάζει γελοίος και τρωτός, δίνει δύναμη στον τρομαγμένο και λαβωμένο, ακόμα κι όταν είναι καταδικασμένος. Το γέλιο ήταν πάντα αντίσταση του αδύναμου στον δυνατό.

Σε ειρηνικές εποχές, η κωμωδία είναι εργαλείο που βοηθάει να λειτουργήσει η δημοκρατία. Κάνει την απαραίτητη (και μερικές φορές βρώμικη) δουλειά του να κρατάει τον καθρέφτη απέναντι στην κοινωνία και να αποκαλύπτει τη σαπίλα κάτω από την επιφάνεια, τη γελοιότητα στα θεσμικά πλαίσια, τον παραλογισμό στην «κανονικότητα», και την αδικία συνυφασμένη με το προνόμιο και την αριστεία.

Αυτό οφείλει να κάνει η κωμωδία. Δεν είναι καλαμπούρι όταν δείχνεις έναν-έναν τους παραλογισμούς σε μια υπόθεση που πάνε να περάσουν ό,τι έγινε ως θεμιτό, γιατί ακολουθήθηκαν “τα πρωτόκολλα” (ειδικά όταν δεν ακολουθήθηκαν). Δεν είναι καλαμπούρι όταν ξεσκεπάζεις την ανικανότητα, την απανθρωπιά, την τραγική ειρωνεία.

Μπορεί να γίνει κωμωδία για τα πάντα, αρκεί να είναι στη σωστή πλευρά.

-Και ποιος καθορίζει ποια είναι η σωστή πλευρά; Ο από κάτω. Η σωστή πλευρά είναι με το μέρος του αδύναμου, του καταπιεσμένου, του αδικημένου, του αδικοχαμένου.

Και τι κάνει ένα αστείο, αστείο;

Το αστείο έχει να κάνει με το αναπάντεχο στο συνηθισμένο, με την ανατροπή, με το στερεότυπο, με τον ρυθμό και τη σωστή στιγμή, με την επανάληψη, με χίλια δυο πράγματα που θα αγγίξουν το εκάστοτε κοινό και θα του χαρίσουν τον πολυπόθητο μικρό νοητικό οργασμό. Αλλά δεν μας νοιάζουν αυτά εδώ.

Ναι, ένα αστείο μπορεί να είναι σε βάρος κάποιου. Μπορεί να κοροϊδέψει ατυχίες, πόνο, αδυναμίες που δεν είναι επιλογές, όπως εμφάνιση, νοημοσύνη, διαφορετικότητα, οτιδήποτε ξεφεύγει από το συνηθισμένο. Από το «κανονικό». Αλλά μπορεί να είναι κι άλλα. Για παράδειγμα, μπορεί και να δαμάσει ή να εξαλείψει το φόβο. Σε περιόδους πολέμων, οι γελοιογραφίες και τα σκετσάκια που γελοιοποιούν τον εχθρό ήταν ανεκτίμητα για να κρατούν ψηλά το ηθικό.

Πέρα από πόλεμο και φαντασία, στην κωμωδία, τίποτα δεν κάνει resonate (σημαίνει να βγάζει τόσο νόημα που σε κάνει να το «νιώσεις»), όσο μια αληθινή ανθρώπινη εμπειρία. Όσο μια ανθρώπινη ιστορία. Σε ένα επίπεδο, ακόμα καθόμαστε μαζεμένοι γύρω από μια φωτιά και λέμε ιστορίες. Η πιο σημαντική πρώτη ύλη για αστεία είναι τα προσωπικά βιώματα. Η βαθιά κωμική και μάταιη φύση της ανθρώπινης κατάστασης.

Κι αυτό είναι ένα πιο σημαντικό μήνυμα από το «χαχα, έπεσε και χτύπησε». Ότι παρά τις διαφορές μας, μοιάζουμε περισσότερο από όσο νομίζουμε.

Στο σταντ απ, ο κωμικός βγάζει τον εαυτό του μπροστά, εκτίθεται, ανοίγεται, αυτοσαρκάζεται, το αστείο γίνεται εις βάρος του, και βλέπεις την πραγματικότητα από τη δική του σκοπιά, από τη δική του κλειδαρότρυπα στην οποία δεν θα είχες πρόσβαση ποτέ κανονικά. Σε κάνει να γελάς με την ατυχία του, με τις αδυναμίες του, τους φόβους ή την αποτυχία του, και να μπαίνεις στη θέση του. Να συνειδητοποιείς ότι όσο διαφορετικός κι αν είναι, κι εσύ έχεις νιώσει έτσι. Να ταυτίζεσαι. Να κουνάς το κεφάλι ξεκαρδισμένος και να φωνάζεις «ναι ρε φίλε!»

Και τότε δεν χρειάζεται πια να υποκρίνεσαι ότι εσύ είσαι τέλειος ή ότι τέλεια είναι η ζωή σου. Μπορείς να παραδεχτείς ότι έχεις κι εσύ αδυναμίες, κουσούρια, ελαττώματα, μικρές αηδιαστικές σκέψεις και συνήθειες για τις οποίες φοβάσαι ότι κανείς δεν θα μπορέσει ποτέ να σ’ αγαπήσει. Όλοι έτσι είμαστε. Και παρόλο που προσπαθούμε, όλοι κάποιες φορές αποτυγχάνουμε. Μερικές φορές εντυπωσιακά. Δεν πειράζει. Στο τέλος, επιβιώνουμε. Αν καταφέρεις να γελάσεις μ’ αυτό που είσαι ή μ’ αυτό που σου συνέβη, σημαίνει ότι όλα θα πάνε καλά. Αυτό είναι μεγάλη παρηγοριά και κάνει τον Άλλον, όποιος κι αν είναι, να έρχεται πιο κοντά. Γιατί «είναι σαν εμένα, είμαι σαν αυτόν».

Χρωστάμε ευγνωμοσύνη στους κωμικούς που έχουν αποκωδικοποιήσει την πραγματικότητα, απενοχοποιώντας τις αδυναμίες μας και κάνοντας πιο εύπεπτα τα ζητήματα που μας καίνε, αλλά που κανείς δεν θέλει να κάτσει να συζητήσει σοβαρά.

Ο κωμικός δημιουργός μπορεί να ρίξει φως σε πτυχές της πραγματικότητας που παίρνουμε σαν δεδομένες και που περνάνε απαρατήρητες. Μέσα από ένα καλά δομημένο αστείο, μπορεί να σου μιλήσει για ένα «δύσκολο» και ταμπού θέμα, χωρίς να ξενίσει. Να δημιουργήσει μια νέα οπτική, έναν καινούριο τρόπο να δεις κάτι, να ανοίξει ένα νέο παραθυράκι.

Ο κωμικός δημιουργός μπορεί να σου δείξει ότι τα πράγματα δεν είναι όπως θα έπρεπε να ήταν, ούτε όπως είναι λογικό να είναι. Ότι αν τα δεις λίγο αλλιώς ή στην υπερβολή τους, πολλά από αυτά που δεχόμαστε χωρίς αμφισβήτηση, είναι σουρεάλ και παράλογα. Και ίσως, λέμε, ίσως, δεν θα έπρεπε να είναι έτσι.

Η κωμωδία μπορεί να σηκώσει έναν καθρέφτη στην κοινωνία, και να της δείξει την αντανάκλασή της, τους αυθαίρετους κανόνες της, τις κομπλεξικές εμμονές της, τα ελαττώματα και τις ακατανόητες επιλογές της. Με την ευχή ότι αν τα δούμε, θα θελήσουμε να τα διορθώσουμε. Μοιάζει με προπαγάνδα; Μπορεί και να είναι.

Η καλή κωμωδία μπορεί να είναι μέσον κοινωνικής συνειδητοποίησης και αλλαγής.

Τα αστεία γίνονται το μαχαίρι που ξεφλουδίζει το κρεμμύδι της πραγματικότητας, το καλέμι που σφυροκοπά και σπάει στρώση-στρώση τις παγιωμένες αντιλήψεις που διαιωνίζουν τις ανισότητες. Το χιούμορ είναι ανεκτίμητο στην αντίσταση ενάντια στην αδικία, γιατί επαναπροσδιορίζει την πραγματικότητα. Ειδικά στα ζητήματα διαφορετικότητας, σεξισμού και ρατσισμού, είναι το τέλειο όχημα.

Απ’ την άλλη, τα στερεότυπα είναι απαραίτητα στην κωμωδία. Δεν μπορείς να χτίσεις ένα αστείο αν δεν μιλήσεις για πράγματα που είναι γύρω μας, για γνωστές ιδέες, αναγνωρίσιμους χαρακτήρες, για οικείες καταστάσεις. Αλλιώς, κανείς δεν θα μπορεί να πιάσει το αστείο. Μόνο που ό κωμικός μπορεί να πάρει αυτά τα τόσο οικεία και γνωστά, να τα φωτίσει, να τα διογκώσει, να τα αντιστρέψει, και να αποδείξει ότι κατά βάθος είναι σαθρά, μιλώντας γι’ αυτά με τρόπο που δεν έχει μιλήσει κανείς ξανά.

Ο κωμικός δημιουργός μπορεί να χρησιμοποιήσει τα στερεότυπα για να τα γκρεμίσει.

Ο Mark Twain είχε πει ότι η φυλή των ανθρώπων έχει μόνο ένα αποτελεσματικό όπλο, κι αυτό είναι το γέλιο. Το γέλιο μπορεί να πολεμήσει το Κακό με ειρηνικό τρόπο, αόρατα αλλά ουσιαστικά.

Η φαντασία και η επιστημονική φαντασία, όπως έχει πει η Ούρσουλα Λε Γκεν, προσφέρουν εναλλακτικές στον παρόντα, υπαρκτό κόσμο. Το πιο σημαντικό, έλεγε, είναι να προσφέρεις μία φανταστική αλλά πειστική εναλλακτική πραγματικότητα, να ταρακουνήσει το μυαλό από την τεμπέλικη και άτολμη συνήθεια να σκέφτεται ότι ο τρόπος που ζούμε τώρα είναι ο μόνος τρόπος που μπορούν να ζήσουν οι άνθρωποι.

Και συνέχιζε: Αυτή η αδράνεια επιτρέπει στους θεσμούς της αδικίας να συνεχίζουν να υπάρχουν. Η ικανότητα και η διάθεση να φανταστείς εναλλακτικές στην πραγματικότητα όπως την ξέρουμε, είναι πάντα το πρώτο βήμα προς το να καταστήσεις εφικτές, διαφορετικές και καλύτερες πραγματικότητες.

Η φαντασία δίνει τη δυνατότητα να οραματιστούμε έναν καλύτερο κόσμο και μια άλλη πραγματικότητα, αλλά η κωμωδία ρίχνει φως και ξεγυμνώνει τη δική μας, και μας δείχνει πώς να την αμφισβητήσουμε. Γιατί αν δεν αμφισβητήσεις, δεν έχεις κανένα λόγο να οραματιστείς.

Μέχρι πριν λίγα μόνο χρόνια, γελούσαμε με χιουμοριστικές προσεγγίσεις στις διαφορές αντρών και γυναικών. Γενιές και γενιές έχουν γελάσει με τα στερεότυπα για τα δύο φύλα, και πολλοί ακόμα γελάνε μ’ αυτά. Αλλά έχει έρθει η εποχή που γελάνε όλο και λιγότεροι. Το θέμα έχει παλιώσει. Όλο και περισσότεροι έχουν κάνει συνείδηση τον σεξισμό, ξέρουν ότι η πατριαρχία ευθύνεται για το ότι άντρες και γυναίκες είναι παγιδευμένοι σε ρόλους που δεν διάλεξαν, και ξέρουν πόσο κακό μας κάνει αυτό.

Έχει αρχίσει η εποχή που είναι πιο ενδιαφέρον να δεις κωμωδία που ασχολείται όχι με τις διαφορές αλλά με τις ομοιότητες ανάμεσα στα δύο φύλα, και με το πόσο υποφέρουμε όλοι στην πατριαρχία.

Το με τι γελάμε, είναι βαρόμετρο πολιτισμού.

Αν δεν σε ενδιαφέρει το σταντ απ, σκέψου το «εγώ δεν έχω πρόβλημα με τους γκέι, έχω και φίλους γκέι». Το ότι αυτό έχει γίνει meme, και μάλιστα στην Ελλάδα, και το επαναλαμβάνουμε σαν αστείο, είναι κατάκτηση.

Είμαστε στον δρόμο για την αλλαγή, όταν η πραγματικότητα φαίνεται κωμική.

Η κωμωδία είναι ένας τρόπος αφύπνισης, ένας τρόπος να είσαι παρών στον κόσμο που ζεις. Να λες τα πράγματα με το όνομά τους. Όπως πραγματικά είναι. Αλλά όπα, όπα. Αυτός είναι ο λόγος που πολλοί παλιοί κωμικοί καταδικάζουν την πολιτική ορθότητα. Γιατί «δεν τους αφήνει να εκφραστούν».

Μόνο που η πολιτική ορθότητα και η woke κουλτούρα είναι δώρο για την κωμωδία. Γιατί δεν αφήνει το χιούμορ να αναλώνεται στην επιφάνεια, αλλά το πιέζει να πάει πιο βαθιά και να ψάξει την ουσία.

Γενικά στην κωμωδία, αλλά ειδικά στο σταντ απ, όσο ανατρέχεις πιο παλιά, τόσο πιο δύσκολο είναι να δεις το αστείο, ακόμα και σε πετυχημένους κωμικούς. Είναι δύσκολο να δεις τι τους έκανε τότε τόσο ξεχωριστούς. Η νέα οπτική στην πραγματικότητα, δεν παραμένει «νέα» για πολύ. Αν είναι πετυχημένη, επαναλαμβάνεται, κοπιάρεται, γίνεται έμπνευση για άλλους και σιγά-σιγά παλιώνει. Γίνεται απλώς η πραγματικότητα ή και ξεπερνιέται. Οι νεότεροι πατάνε πάνω στις αναλαμπές των παλιών, παίρνοντάς τις σαν δεδομένες, και ανεβαίνουν πιο ψηλά. Όλο και πιο ψηλά. Αυτό είναι εξέλιξη.

Ο πραγματικά καλός κωμικός δημιουργός, το ξέρει αυτό. Αν θέλει να είναι διαχρονικός, εκμεταλλεύεται το momentum. Γίνεται ένα με το παρόν, καθρεφτίζει τον παλμό του «τώρα».

Η καλή κωμωδία δεν προσβάλλει κανέναν μη-προνομιούχο. Το αντίθετο. Η έκφραση στα αγγλικά είναι «ρίχνεις γροθιά προς τα πάνω, όχι προς τα κάτω».

Αν μιλά για γυναίκες, για LGBTQ, καταπιεσμένες ομάδες, μειονότητες και οποιουδήποτε τύπου διαφορετικότητα, βγάζει χιούμορ μέσα από τις αλήθειες τους. Και αφυπνίζει το κοινό στον σάπιο τρόπο με τον οποίο τους αντιμετωπίζει η κοινωνία.

Ένα αστείο που σερβίρει ξαναζεσταμένες φόρμες τύπου «εσείς οι γυναίκες», βγάζει ολοένα και λιγότερο γέλιο. Τα παλιά στερεότυπα της κωμωδίας απλά δεν είναι πλέον αστεία. Τα αστεία που ταρακουνούν το οικοδόμημα του κατεστημένου, που απειλούν τις συμβάσεις και όσα θεωρούνται δεδομένα, είναι αυτά που μένουν στο μυαλό εντυπωμένα.

Αυτή τη στιγμή, η καλή κωμωδία κάνει ακτιβισμό.

Φυσικά, ένα αστείο είναι ένα αστείο. Το αν είναι καλό για το κοινό του και για την εποχή του, είναι σχεδόν αυταπόδεικτο, αποδεικνύεται κλάσματα δευτερολέπτου μετά. Αν βγάλει γέλιο, είναι καλό. Δεν είναι υποχρεωμένοι όλοι όσοι κάνουν κωμωδία να προσπαθούν να αλλάξουν τον κόσμο και να θεραπεύσουν την κοινωνία. Αν όμως θέλουν, μπορούν.

Υπάρχει ένα επεισόδιο του πόντκαστ της Esther Perel, με καλεσμένο τον Trevor Noah, το οποίο έγινε και λάιβ. Και μιλάνε για τον ρόλο της κωμωδίας σε σκοτεινές εποχές και σε τραγικές καταστάσεις.

Αναφέρει ο Trevor ότι το γέλιο ως συναίσθημα είναι από τα λίγα πράγματα που μπορούν να κλέψουν δύναμη από τον πόνο.

Αλλά το πιο ωραίο είναι όταν λέει η Esther μια ιστορία, ότι πριν χρόνια εργαζόταν σε ένα θεατρικό πρότζεκτ το οποίο βασιζόταν σε μαρτυρίες, ήταν θεατρική τέχνη ενάντια στην πολιτική βία. Συνεργαζόταν με μια ομάδα Χιλιανών που ανήκαν στην αντίσταση του καθεστώτος Πινοσέτ, και τους είχαν φυλακίσει και τους βασάνιζαν στην απομόνωση.

Και η ομάδα της Esther το είχαν πάρει πάρα πολύ σοβαρά και ταπεινά, και προσπαθούσαν να αποτυπώσουν ακριβώς τη φρίκη της κατάστασης με ηθικοπλαστικά μηνύματα.

Και ήρθαν οι Χιλιανοί μετά να δουν την παράσταση, και τους είπαν ωραία όλα αυτά, αλλά σας ξέφυγε το πιο σημαντικό απ’ όλα.

Και πανικοβλήθηκαν βέβαια στην ομάδα και είπαν ω θεέ μου, τι κάναμε, τι παραλείψαμε;

-Το χιούμορ. Νομίζεις ότι επιζήσαμε όσο ήμασταν φυλακισμένοι σε απομόνωση, όντας σοβαροί;

 

comedy woke

Κωμωδία & Woke κουλτούρα

comedy woke
Share:

Θετική Αρρενωπότητα

Ο όρος τοξική αρρενωπότητα που χρησιμοποιήθηκε τα τελευταία χρόνια στον δημόσιο λόγο και αναφέρεται στις προβληματικές εκφράσεις της στερεοτυπικής αρρενωπότητας, είναι ο ίδιος τοξικός.

Δεν θέλουμε να πούμε στους άντρες ότι η αρρενωπότητα είναι τοξική. Θέλουμε να πούμε στους άντρες ότι πολλά από αυτά που τους έμαθαν να πρέπει να δείχνουν και να κάνουν, ώστε να αποδείξουν ότι είναι άντρες, είναι προβληματικά. Αλλά δεν χρειάζεται να αποδείξουν σε κανέναν ότι είναι αρκετά άντρες. Είναι αδιαμφισβήτητο. Δεν χρειάζεται να υπάρχει κανένα αρρενωπόμετρο.

Μιλάμε συχνά για επαναπροσδιορισμό της αντρικής ταυτότητας, που είναι απαλλαγμένος από τα πατριαρχικά στερεότυπα. Αντρική ταυτότητα που δεν είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το να πιστεύεις ότι οτιδήποτε θηλυκό είναι κατώτερο, άρα αρρενωπότητα χωρίς μισογυνισμό, χωρίς ομοφοβία, χωρίς τρανσφοβία, και αρρενωπότητα χωρίς βία. Αρρενωπότητα όπου επιτρέπεται η ευαλωτότητα και όλα τα συναισθήματα, όχι μόνο ο θυμός.

Και ναι, παρόλο που η αληθινή αρρενωπότητα, χωρίς τις επιταγές της πατριαρχίας, είναι πιο κοντά στη θηλυκότητα από όσο μας έχουν μεγαλώσει να πιστεύουμε, έχει διαφορές. Η θετική αρρενωπότητα είναι κουράγιο, γενναιότητα, διάθεση προστασίας, καλοσύνη, πατρότητα, υπολογισμένο ρίσκο, και αναζήτηση πόρων και δημιουργία με στόχο την προσφορά στην οικογένεια και στο κοινωνικό σύνολο.

Αν θέλουμε να μιλήσουμε για βιολογικό ντετερμινισμό και εξελικτική θεωρία, ναι, οι άντρες εξελίχθηκαν να παράγουν και να δημιουργούν παραπάνω πόρους από όσους έχουν ανάγκη, ώστε να μπορούν να προσφέρουν και να εξασφαλίσουν επιβίωση σε άλλους. Η αντρόσφαιρα και τα κινήματα των αντρών που παίρνουν τον δρόμο τους (MGTOW), είναι αντίθετα στη φύση τους.

Για να βρουν νόημα και σκοπό στη ζωή τους, οι άντρες έχουν ανάγκη να τους έχουν ανάγκη.

Στην εποχή της πανδημίας της αντρικής μοναξιάς και της απομόνωσης, που είναι καταγεγραμμένη από παγκόσμιες στατιστικές, οι πιο κοινές λέξεις που γράφτηκαν σε σημειώματα αντρών που μετά πήραν την ίδια τους τη ζωή, ήταν «άχρηστος» και «χωρίς αξία για κανέναν». Το να τους έχουν ανάγκη και να τους χρειάζονται, είναι βασικό στοιχείο της αρρενωπότητας, και οι άντρες το χρειάζονται για να αισθάνονται ότι ανήκουν στην κοινωνία.

Οι άντρες έχουν ανάγκη από ουσιαστικές σχέσεις στη ζωή τους, και με γυναίκες και με άλλους άντρες. Παραδοσιακά, είχαν μάθει να αφήνουν το κομμάτι των σχέσεων στη γυναίκα τους, κι εκείνοι απλώς να είναι εκεί, χωρίς να μάθουν πώς να δημιουργούν και να χτίζουν αυτές τις σχέσεις.

Τώρα που οι γυναίκες ζουν ανεξάρτητες, αυτοί που είναι σινγκλ και βιώνουν και τα αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης, απομονώνονται, στρέφονται σε coping mechanisms μουδιάσματος και αποσύνδεσης, όπως γκέιμς, πορνογραφία και καταχρήσεις, και αισθάνονται χαμένοι. Μιλάμε για εκατομμύρια νέους άντρες, κι αυτό βλάπτει όλη την κοινωνία.

Χρειάζεται να σταματήσουμε να μιλάμε για το ότι φταίνε οι άντρες, και να συνειδητοποιήσουμε ότι οι αλλαγές στις προσδοκίες από τους άντρες, ήταν ραγδαίες, σε βαθμό που για πολλούς ήταν αδύνατον να ανταποκριθούν.

Τους μεγάλωσαν για έναν ρόλο που πλέον έχει καταργηθεί, και πρέπει να δημιουργήσουν έναν νέο ρόλο για τον εαυτό τους, να βρουν τη θέση τους στην κοινωνία, και να μάθουν να κάνουν πράγματα που δεν τους έμαθε ποτέ κανείς. Ξεκινώντας από συναισθήματα και ουσιαστικές σχέσεις. Γιατί και οι γυναίκες και η κοινωνία, έχουμε τεράστια ανάγκη από καλούς άντρες.

Σημείωση 1

Δεν είναι όρος η θετική αρρενωπότητα, είναι ότι όπως εδώ και καιρό συνηθίσαμε να χαρακτηρίζουμε αρνητικά την αρρενωπότητα, έχουμε ανάγκη από θετικούς χαρακτηρισμούς και εικόνες και παραδείγματα θετικής αρρενωπότητας. Είναι ότι η αρρενωπότητα θα μπορούσε να είναι αυτά, και κατευθείαν δημιουργείται ένας καινούριος κόσμος, σαφώς ασφαλέστερος για όλους.

Γενικά, το ότι έχουμε χωρίσει τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά στη μέση, και αποφασίσαμε ότι τα από δω είναι αρσενικά και τα από κει θηλυκά, είναι τεράστιο λάθος, και μάλιστα επιτρέψαμε στις γυναίκες να πάρουν από τα «αρσενικά», αλλά οι άντρες απαγορεύεται να πάρουν από τα «θηλυκά», γεγονός που τους κάνει μισούς ανθρώπους. Η λογική είναι δανεισμένη από τα λόγια του σχεσιακού θεραπευτή Terry Real που ήταν από τους πρώτους που μίλησαν για τη στερεοτυπική αρρενωπότητα και την πατριαρχία και το πόσο βλάπτει τις σχέσεις.

Σημείωση 2

Η δημόσια συζήτηση για αυτά τα θέματα αλλάζει σταδιακά, και χρειάζεται να βλέπουμε τα πράγματα με την πιο σύγχρονη ματιά. Από την αρχή της ενασχόλησής μου με την κουλτούρα του βιασμού, συνειδητοποίησα ότι το ζητούμενο δεν είναι να μιλάμε στις γυναίκες, αλλά στους άντρες. Μέχρι τώρα, αυτό ήταν γυναικείο θέμα.

Η δουλειά του Jackson Katz μου έδωσε το δικαίωμα να μπορώ να πω, αφού το λέει αυτός και είναι άντρας, ότι είναι αντρικό θέμα. Χρειάζεται να μιλάμε στους άντρες και ακόμα κι αν οι ίδιοι δεν φταίνε, να πάρουν πάνω τους την ευθύνη να επιδιορθώσουν αυτό που γίνεται. Να μιλάνε σε άλλους άντρες. Να είναι θετικά πρότυπα για άλλους άντρες.

Παράλληλα, οι άντρες έχουν ανάγκη από ενδυνάμωση, και αυτό μπορεί να ακούγεται γελοίο στα πρωταρχικά θύματα της πατριαρχίας, που είναι οι γυναίκες, αλλά αυτή είναι τώρα η αλήθεια. Υπάρχουν άπειρες δομές, οργανώσεις, κοινότητες και περιεχόμενο ενδυνάμωσης προς γυναίκες, και για τους άντρες υπάρχουν μόνο άλφα μέιλ ίνφλουενσερς και αλτ ράιτ μισογυνιστική ρητορική. Μόνο αυτοί τους ακούν, μόνο αυτοί τους μιλάνε, μόνο αυτοί ασχολούνται μαζί τους, και γι’ αυτό τα πράγματα χειροτερεύουν. Νιώθουν ότι όλοι οι άλλοι τους μισούν που υπάρχουν. Δεν σπουδάζουν, δεν έχουν ελπίδες καριέρας, μετά τις κρίσεις ειδικά, και με τα νέα δεδομένα, είναι ευάλωτοι (ναι, ευάλωτοι, αυτοκτονούν συνέχεια), απομονωμένοι και χαμένοι.

Δεν είναι δουλειά ούτε ευθύνη καμιάς γυναίκας να κάνει κάτι για όλα αυτά. Αλλά κάποιος πρέπει κάτι να κάνει, κι εγώ τουλάχιστον τα καταγράφω, και κάνω coaching. Γενιές γυναικών θέλουν να σχετιστούν με άντρες, και αυτοί οι άντρες υπάρχουν, άρα με αυτούς θα πρέπει να δουλέψουμε.

Share:

Body Count & Slut Shaming

Irini Georgi

Menu

Body Count & Slut Shaming

Η ιστορία μιας ερώτησης στο instagram
 
Τη μέρα που φεύγω για διακοπές, μέσα από το πλοίο, ρωτάω στο ίνσταγκραμ τι βίντεο θέλουν να κάνω όσο είμαι στο νησί, για τις λίγες εμφανίσεις στο ηλιοβασίλεμα με μαγιό (η κατάντια του ανθρώπου για τον αλγόριθμο και για χάρη των αγνώστων αντρών που αν δουν λίγο βυζί –ό,τι διαθέτει ο καθένας– μπορεί και να κάνουν φόλλοου).
 
Απαντάει μια κοπέλα αν μπορώ να δώσω μια έξυπνη απάντηση για αυτούς που ρωτάνε για body count. Αν δεν ξέρεις τι είναι body count, α) σε ζηλεύω, μακάρι να ήταν πόσους έχεις διαμελισμένους στον καταψύκτη, αλλά β) στη σύγχρονη εποχή σημαίνει «με πόσους έχεις πάει».
 
Τις επόμενες μέρες, κάνω το βίντεο. Λέω αν κάποιος σε ρωτήσει με πόσους έχεις πάει, πες του με γλυκιά φωνή «αχ, έχεις τόση ανασφάλεια για τις επιδόσεις σου; Μην ανησυχείς, δεν θα σε κρίνω, αρκεί να θέλεις και να κάνεις ό,τι μπορείς για να με ευχαριστήσεις».
 
Στο TikTok είχαν κάποιες αντιρρήσεις. Κυρίως για το ότι ακόμα αναπνέω. Και γράφει κάποιος σχόλιο «Πρέπει να δεις τι αξίζει μια γυναίκα για να δεις αν θα ασχοληθείς μαζί της, τις επιδόσεις τις δείχνεις εκεί που αξίζει». (Φαντάσου το αυτό με ορθογραφικά και πιο κουλό συντακτικό).
 
Και τώρα το κάναμε σοβαρό, και χρειαζόμουν λάπτοπ για να τα γράψω αναλυτικά, και ανέβασα το ποστ χτες που ήμουν σπίτι μου, αλλά θα τα πω κι εδώ.
 
«Ωραίο το καλαμπούρι και οι καυστικές απαντήσεις στους μισογύνηδες, όταν οι ερωτήσεις είναι red flag, αλλά στην ουσία, τα πράγματα είναι πιο σοβαρά». (Αυτό το λέω στην περιγραφή και λέω κι άλλα, θα τα πω στο τέλος).
 
Το κυρίως ποστ λέει αυτά:
 
Η ανασφάλεια για τις σεξουαλικές επιδόσεις, μια και η γυναίκα αν έχει κάνει σεξ με πολλούς άλλους άντρες, έχει μέτρο σύγκρισης, είναι απλώς ένας τρόπος να απαντήσει μια γυναίκα όταν κάποιος τη ρωτήσει «με πόσους έχεις πάει;» πριν τον αποχαιρετήσει. Δεν είναι η αιτία για το πρόβλημα με το body count.
 
Πάρα πολλοί άντρες δέχονται το ότι η αξία μιας γυναίκας μειώνεται αν έχει κάνει σεξ με πολλούς άντρες, ως δεδομένο. Ως θέσφατο, ως αλήθεια, ως νόμο. Η αξία των αντρών αυξάνεται όταν κάνουν σεξ με πολλές γυναίκες, αλλά η αξία των γυναικών μειώνεται όταν έχουν κάνει σεξ με πολλούς άντρες.
 
Δεν αναρωτιούνται γιατί το πιστεύουν αυτό. Δεν το αμφισβητούν. Το δέχονται όπως δέχονται ότι ο ουρανός είναι γαλάζιος.
Δεν αναρωτιούνται γιατί υπάρχουν τα διπλά μέτρα και σταθμά. Δεν αναρωτιούνται γιατί οι γυναίκες αποκτούν την ταμπέλα της «φτηνής», «εύκολης» και «χρησιμοποιημένης», ενώ οι άντρες του «παίκτη», «γ*μιά», και «επιβήτορα». Τους φαίνεται αδιανόητο να αντιστρέψουν τους όρους και να πουν έναν άντρα «φτηνό» ή «χρησιμοποιημένο» και μια γυναίκα «παίκτρια» ή «γ*μιού».
 
Δεν αναρωτιούνται γιατί στην αντρόσφαιρα κυκλοφορούν όλες αυτές οι θεωρίες συνωμοσίας που αγνοούν κάθε επιστημονικό δεδομένο για το γυναικείο σώμα και τη γυναικεία ανατομία, γα το ότι ο γυναικείος κόλπος χαλαρώνει και φαρδαίνει όταν μπαίνουν μέσα διαφορετικά πουλάκια, ενώ μπορεί να βγάλει 4 κιλά μωρό. Ενώ ο κόλπος είναι μυς, και αν τον εξασκείς, λογικά θα γινόταν πιο σφιχτός.
 
Δεν αναρωτιούνται γιατί αν ίσχυε η θεωρία, ο γυναικείος κόλπος δεν θα φάρδαινε αν η γυναίκα κάνει πολύ σεξ με το πουλάκι ενός και μοναδικού συντρόφου, αλλά φαρδαίνει αν κάνει λίγο σεξ με διαφορετικά πουλάκια πολλών συντρόφων. Αλλά βέβαια, το πουλάκι του άντρα δεν στενεύει από πολλούς διαφορετικούς κόλπους. Δεν αναρωτιούνται, γιατί η συστημική πλύση εγκεφάλου είναι ανίκητη.
 
Αυτά δεν είναι ιδέες που σκέφτηκε κανένας άντρας από μόνος του, είναι ιδέες μπολιασμένες από την κοινωνία. Δεν είναι έτσι η πραγματικότητα, είναι το κοινωνικά κατασκευασμένο αφήγημα της πατριαρχίας.
 
Αν η γυναικεία σεξουαλικότητα είναι ελεύθερη, τότε είναι επικίνδυνη. Αν οι γυναίκες επιτρέπεται να κάνουν σεξ με όποιον θέλουν, απειλείται η κοινωνική δομή. Η Εύα με το φίδι ήταν η αρχή.
 
Γι’ αυτό, η γυναικεία επιθυμία και ελευθερία, πρέπει με κάθε μέσον να καταπνιχτεί και να καταπιεστεί. Πώς; Θα βγάλουμε τις γυναίκες που κάνουν πολύ σεξ, στο περιθώριο. Θα πούμε ότι δεν αξίζουν. Θα τις πούμε «φτηνές», θα τις πούμε «χρησιμοποιημένες» και «βρώμικες», θα τις εξευτελίζουμε και θα τις ντροπιάζουμε ώστε να μην τολμούν να το κάνουν.
 
Αυτός ο μηχανισμός είναι κατευθυνόμενος. Λέγεται slut shaming (τσουλοδιαπόμπευση) και είναι βασικό γρανάζι του συστημικού μισογυνισμού.
 
Δεν είναι επινόηση του κάθε Μπάμπη. Ο Μπάμπης δεν θα τα είχε σκεφτεί ποτέ όλα αυτά αν δεν του είχαν βάλει από κούνια αυτές τις ιδέες στο κεφάλι. Αλλά το σύστημα τις έχει ανάγκη, αλλιώς θα καταρρεύσει. Έλα να το γκρεμίσουμε.
 
Η υπόλοιπη περιγραφή λέει αυτά:
 
«Για αιώνες η κοινωνία επιδίδεται στο slut shaming, και μιλάω και για άντρες και για γυναίκες, γιατί και οι γυναίκες στο ίδιο σύστημα μεγαλώνουν και ανατρέφονται, κι αυτές έτσι μαθαίνουν να σκέφτονται.
 
Το σύστημα που μας καταπιέζει όλους και μας περιορίζει στους στερεοτυπικούς ρόλους του φύλου μας, τρέφεται από κάθε σχόλιο για γυναίκες β’ διαλογής, και επιβιώνει και βασιλεύει. Γιατί το σύστημα λατρεύει το “διαίρει και βασίλευε”, και η μάχη των φύλων είναι βούτυρο στο πατριαρχικό ψωμί του.
 
Είναι ώρα να σταματήσουμε να το ταΐζουμε. Είναι ώρα να αμφισβητήσεις αυτά που σου έμαθαν, να τα πιάσεις από την αρχή, χωρίς να παίρνεις τίποτα ως δεδομένο, και να κάτσεις να σκεφτείς με τη λογική.
 
Αν είσαι άντρας, η λογική είναι το φόρτε σου, άλλωστε, έτσι δεν είναι; (Αυτό ήταν αστείο. Η λογική δεν έχει να κάνει με το φύλο και χρειαζόμαστε όλοι ανεξαιρέτως ισορροπία συναισθημάτων και λογικής).
 
Αλλά κάτσε και σκέψου τα όλα αυτά. Ποιος ωφελείται από τέτοιες ιδέες; Ποιος ωφελείται από την αξία μας “ως γυναίκες” ή “ως άντρες”, αντί για την αξία μας ως άνθρωποι; Ποιος θέλει να είμαστε εχθροί κι όχι σύμμαχοι; Ποιος θέλει να διαιωνίζεται το σύστημα αντί για την ευτυχία μας;»
Πολλοί θα απάντησαν «αυτός, 1-0», αλλά δεν βαριέσαι.
 
Επίσης δεν βαριόταν ένας τύπος που για ώρες έκανε ντιμπέιτ με μια καλή πλην άμοιρη κοπέλα στα σχόλια του αρχικού βίντεο, ότι ο κόλπος όντως φαρδαίνει όταν οι γυναίκες κάνουν σεξ με πολλούς, κι αυτός ξέρει, γιατί έχει σπουδάσει biomedical science. Κάποια στιγμή τον διέκοψα, και του είπα έχω νέο ποστ, ειδικά αφιερωμένο, πάνε δες το.
 
Μάλλον δεν του άρεσε, και μου έγραψε σχόλιο αυτό:
 
«Βρες εσύ κοπέλα μου τον αιδοιόδουλο που θες για να σε λέει βασίλισσα ενώ θα είσαι πεταμένη ώστε να αναδειχθεί ο αριστερός φεμιναζισμός σου και άσε τους τυπάδες που σέβονται τον εαυτό τους να βρουν κανα κορίτσι που σέβεται κι εκείνο τον εαυτό του, πολύ ασχολήθηκα με τη woke agenda που προφανώς υπηρετείς, καλά delusions».
 
Βλέπεις τι χάνεις που δεν με ακολουθείς στο ίνσταγκραμ;

Share:

Εκτός από το TEDx, δες με ή άκου με να μιλάω:

Δες ακόμα περισσότερα εδώ

Επικοινωνία

Instagram Youtube Facebook Tiktok

Κλείσε συνεδρία

© 2023 Irini Georgi

Designed by Design Process

Για τη γιορτή του πατέρα, έλεγα ότι από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της μεταφεμινιστικής κοινωνίας, είναι η αναθεωρημένη ιδέα της πατρότητας. Τα παιδιά δεν είναι πια γυναικεία υπόθεση και αποκλειστική ευθύνη της μάνας. Οι μπαμπάδες του σήμερα δεν είναι οι απόντες “τουρίστες” μπαμπάδες που ήταν ο κανόνας στις προηγούμενες γενιές. Αυτή είναι τεράστια νίκη ενάντια στις επιταγές της στερεοτυπικής αρρενωπότητας. Τρυφεροί, στοργικοί μπαμπάδες που είναι εκεί. Κι έκλεινα «αν είσαι άντρας και θες να κάνεις οικογένεια, αυτός είναι ο στόχος. Να μην είσαι κομπάρσος στη ζωή των παιδιών σου αλλά αγαπημένος πρωταγωνιστής».

 

Μόνο που χρειάζεται να πούμε και κάτι ακόμα. Ότι το γεγονός ότι οι πατεράδες στις παλιότερες γενιές ήταν απόντες, ακόμα κι όταν ήταν εκεί, ήταν η πιο ανώδυνη πλευρά του νομίσματος.

 

Υπάρχει όρος για το πατρικό τραύμα. Λέγεται father wound. Είναι ένα τραύμα που ενώ θεωρείται ψυχικό, κατά μία έννοια, είναι συστημικό, είναι κοινωνικό. Η ρίζα του ξεκινά από το πώς η κοινωνία μαθαίνει στους άντρες να είναι άντρες. (Και δεν περιλαμβάνει το πώς να είναι καλοί μπαμπάδες).

 

Πολλοί πατεράδες δεν ήταν μόνο απόντες. Δεν ήταν απλώς avoidants (δηλαδή αποστασιοποιημένοι, με αποφευκτικό τύπο προσκόλλησης), που δεν ήξεραν πώς να εκφράσουν συναισθήματα και ντρέπονταν να πουν «σ’ αγαπώ». Αυτοί έστω, μπορεί να το έδειχναν. Δεν είναι σίγουρο, αλλά είναι πιθανό.

 

Μιλάμε όμως και για πατεράδες που μπορεί να προκαλούσαν φόβο. Είναι αδιανόητα επώδυνο και μπερδευτικό να φοβάσαι έναν άνθρωπο που ο ρόλος του είναι να σε προστατεύει. Ακόμα πιο μπερδευτικό, το να τον λατρεύεις και να τον εξιδανικεύεις, και κάποιες στιγμές να αισθάνεσαι ότι σε αγαπάει κι εκείνος, αλλά άλλες στιγμές, να τον τρέμεις.

 

Να φοβάσαι έναν άνθρωπο που ρόλος του ήταν να σε κάνει να αισθάνεσαι ασφάλεια. Έναν άνθρωπο που έκανες ό,τι μπορούσες για να σε αγαπήσει και να σε αποδεχτεί. Όμως σε έκανε να νιώθεις ότι αυτό που είσαι, δεν αρκεί.

 

Να φοβάσαι έναν άνθρωπο που δεν ήξερες πότε θα θυμώσει και πότε θα εκραγεί. Με μια μάνα που έδειχνε την έγκρισή της ή σιωπηλή αποδοχή, ή απλώς το επέτρεπε ή δεν είχε επιλογή.

 

Να φοβάσαι έναν άνθρωπο που δεν ήξερες πότε θα τον κάνεις να σε κριτικάρει, να σε κοροϊδέψει, να σε χλευάσει, να σε ντροπιάσει, να σε τιμωρήσει με απόρριψη, αν όχι με τιμωρία σωματική. Γιατί μην γελιόμαστε, μέχρι προχτές, το ξύλο στα παιδιά, ήταν σιωπηλά αποδεκτό. Για τα αγόρια, απόλυτα επιτρεπτό.

 

Πατεράδες που προς τις κόρες είτε πρόβαλλαν μισογυνισμό, κλειδώνοντάς τις στο σπίτι με την επιταγή να είναι φρόνιμες και σεμνές, αλλιώς «δεν είναι κόρες τους», και είναι ξετσίπωτες και φτηνές, ή δεν έδιναν και τόση σημασία στα κορίτσια, γιατί ήθελαν αγόρια, κι έτσι τις έκαναν να νιώθουν αόρατες και μη-σημαντικές.

 

Με αποτέλεσμα εκείνες να ξοδεύουν μια ζωή αποζητώντας την επιβεβαίωση από μη διαθέσιμους άντρες, για να καταφέρουν να διορθώσουν ένα κακό που ήδη είχε συμβεί.

 

Από τα αγόρια, πάλι, απαιτούσαν να είναι ακριβώς όπως οι ίδιοι, ή όπως ήθελαν να είναι οι ίδιοι. Γιατί συχνά τους περιφρονούσαν επειδή ήταν όντως όπως οι ίδιοι, όταν ήταν μικρά και αδύναμα παιδάκια, και άρα άξιζαν το bullying και την περιφρόνηση. Και πρόβαλλαν πάνω τους κάθε έλλειμμα, κάθε ανασφάλεια και προσδοκία από τους δικούς τους πατεράδες, ασκώντας εξουσία, σε μια αιώνια αλυσίδα πίκρας, με το διαγενεακό τραύμα να πηγαίνει πίσω για πάντα. Γιατί κι εκείνοι άλλωστε, αυτό έμαθαν από τους δικούς τους πατεράδες.

 

Πατεράδες που δεν έμαθαν ποτέ στα αγόρια τους πώς να επικοινωνούν, πώς να δείχνουν ευαλωτότητα, πώς να συνδέονται, να σχετίζονται, να αγαπούν. Δεν ήξεραν, δεν μπορούσαν, δεν ήθελαν. Γιατί έτσι, δεν θα ήταν αρκετά άντρες.

 

Για εκείνους, το να τους μάθουν να μην αισθάνονται, ήταν η μόνη προστασία που μπορούσαν να προσφέρουν στους γιους τους. Με αποτέλεσμα, οι γιοι να ξοδεύουν μια ζωή προσπαθώντας να αποδείξουν ότι αξίζουν να αγαπηθούν κι ότι είναι αρκετοί, μέσα από το κυνήγι της επιτυχίας. Το performance. Γιατί το «μπράβο» και η αποδοχή ήταν μόνο μετά από νίκη σε αγώνα, σε εξετάσεις ή σε ξύλο. Σε οτιδήποτε υπήρχε χαμένος και νικητής. Αν γίνω πετυχημένος, θα αποδείξω ότι αξίζω να αγαπηθώ και θα είμαι ευτυχισμένος. Έτσι τα αγόρια γίνονται άντρες.

 

Οι έρευνες δείχνουν ότι τα αγόρια είχαν και έχουν τεράστια ανάγκη από ανδρικά πρότυπα για να καταλάβουν τον κόσμο και να μάθουν πώς να ανήκουν σ’ αυτόν. Δεν είναι παράξενο που οι άντρες μένουν πίσω στις σχέσεις, όταν μεγάλωσαν με τέτοια πρότυπα.

 

Δεν είναι παράξενο και που ψάχνουν οποιοδήποτε ανδρικό πρότυπο για να πιαστούν, οποιονδήποτε τους ακούει, δείχνει κατανόηση στα προβλήματά τους και τους δίνει σημασία. Ακόμα κι αν τους βλάπτει. Το έχουν τόση ανάγκη. Αφού μόνο αυτοί μιλάνε στους άντρες. Και προτιμούν να τους ακούν και να πιστεύουν ότι για όλα φταίνε οι γυναίκες, γιατί ο βολικός εχθρός είναι πιο ανώδυνο αφήγημα από τον τρομερά πολύπλοκο συνδυασμό του combo ψυχικό τραύμα συν υπόβαθρο κοινωνικό. Όχι, δεν φταίνε οι άντρες, ούτε φταίνε οι πατεράδες. Μακάρι το πράγμα να ήταν τόσο απλό.

 

Αλλά αυτή είναι η τωρινή πραγματικότητα. Καλούμαστε να σχετιστούμε με αυτούς τους άντρες, που είναι avoidant και πνίγονται από την εγγύτητα και τη δέσμευση, γιατί έπρεπε να αναπτύξουν έναν τέτοιο μηχανισμό. Πώς να έκαναν κι αλλιώς; Πώς να έκαναν κι αλλιώς, μια και κάποτε απορρίφθηκαν για τα μικρά, τρυφερά πλασματάκια που ήταν, μια και κάποτε δέχτηκαν επίκριση και χλευασμό γιατί έκλαψαν ή είχαν ανάγκη από αγκαλιά, ή έκαναν κάτι που δεν ήταν τόσο «αγορίστικο» αλλά κάτι που θα έκανε κι ένα κορίτσι, άρα κατώτερο και ντροπιαστικό;

 

Μετά από αυτό, ή διάλεξαν μια ζωή στο περιθώριο της αρρενωπότητας, χωρίς αποδοχή από το πρότυπο το αντρικό, ή έμαθαν πολύ καλά, πολύ βαθιά, ότι πρέπει πάση θυσία να είναι δυνατοί, άφοβοι, άνιωθοι και απόλυτα ανεξάρτητοι, γιατί μόνο έτσι θα είναι ασφαλείς.

 

Στο δικό τους βίωμα, δεν υπάρχει ασφάλεια στην εγγύτητα. Δεν μπορούν ποτέ ξανά να επιτρέψουν στον εαυτό τους να είναι ευάλωτοι, γιατί το να χαμηλώνεις άμυνες και να έρχεσαι πολύ κοντά, σημαίνει κίνδυνος. Αλλά δεν το βλέπουν έτσι συνειδητά. Μπορεί να μοιάζει με βαρεμάρα ή απέχθεια ή με σαμποτάζ. Με απότομο ghosting όταν κάποια έρχεται κοντά, με «δεν ψάχνω κάτι σοβαρό» και «το πάμε χαλαρά», με απιστία επειδή τα πράγματα παραήταν καλά ή χλευασμό προς τις «συναισθηματικές» γυναίκες που θέλουν «σύνδεση» και «σχέση» και ζητούν συντροφικότητα.

 

Τι τα έχουν ανάγκη αν έχουν σεξ, σωστά; (Μην ξεχνάμε, σεξ ίσον και επιβεβαίωση αρρενωπότητας και λίγο ξώφαλτση αγκαλιά). Μόνο που αυτά είναι που έχουμε όλοι ανάγκη, για να είμαστε καλά. Αλλιώς, δεν είμαστε. Σύνδεση, εγγύτητα, ασφάλεια, τρυφερότητα. Εκείνοι χρειάστηκε να ακρωτηριαστούν από την οικογένεια, το σχολείο, τη ζωή, για να μην τα αποζητούν πια.

 

Δεν είναι τυχαίο που οι άντρες είναι που ωφελούνται περισσότερο από τον γάμο, όχι οι γυναίκες. Έχει αποδειχτεί επιστημονικά. Οι γυναίκες μεγάλωσαν μαθαίνοντας να δημιουργούν δεσμούς και κοινότητες. Και μόνες, ζουν καλά. Κι όμως. Όλοι έχουμε χάψει το αφήγημα ότι οι γυναίκες θέλουν (και πρέπει να θέλουν) γάμο, όχι οι άντρες, κι εκείνοι πνίγονται. Πνίγονται γιατί η ιδέα να είναι ψυχικά γυμνοί δίπλα σε ένα άλλο ανθρώπινο πλάσμα, φαντάζει απειλή. Και γίνονται έρευνες και γράφονται άρθρα για την κρίση της αντρικής ταυτότητας και την επιδημία της αντρικής μοναξιάς.

 

Τους έχουν μάθει να μένουν μόνοι, αλλά το κόστος ποιος το πληρώνει;

 

Είναι υπέροχο που η έννοια της πατρότητας επιτέλους αλλάζει. Αλλά τώρα, την εποχή της μετάβασης, που υπάρχουν ακόμα ανάμεσά μας άντρες που μεγάλωσαν σ’ αυτή την κοινωνία, με τέτοιους πατεράδες, αυτοί οι άντρες καλούνται να σπάσουν τον κύκλο και να αλλάξουν τα πράγματα. Αυτό θέλει γενναιότητα. Αυτή είναι η πραγματική γενναιότητα, όχι το να είσαι δυνατός και σκληρός. Η γενναιότητα της ευαλωτότητας και της τρυφερότητας. Ένας γενναίος νέος κόσμος που κανένας άλφα μέιλ ίνφλουενσερ δεν μπορεί να φανταστεί, και η μεγαλύτερη πρόκληση για τους άντρες αυτή την εποχή. (Μαζί με τις κρίσεις, την οικονομική επισφάλεια και όλα τα άλλα). Ναι, είναι δύσκολο. Αλλά πιστεύουμε στους άντρες, και αξίζει η αλλαγή.

 

 

Share:

Το χάσμα μεταξύ αντρών και γυναικών

alpha male chasm between men and women

Irini Georgi

Menu
alpha male chasm between men and women

Το χάσμα μεταξύ αντρών και γυναικών

Έχουμε μιλήσει και για την κρίση της αντρικής ταυτότητας και για την «πανδημία» της αντρικής μοναξιάς, και το πρόβλημα είναι τεράστιο και πολυεπίπεδο, δεν είναι κάτι που λύνεται με χανζαπλάστ. Αλλά για να αντιμετωπίσουμε οποιοδήποτε πρόβλημα, πρέπει πρώτα να το δούμε γι’ αυτό που είναι, και η συντριπτική πλειοψηφία των αντρών εκεί έξω, νομίζει ότι το πρόβλημα είναι άλλο.

 

Οι άντρες ρίχνουν το φταίξιμο για τη μοναξιά τους στις γυναίκες. Τις κατηγορούν ότι ο φεμινισμός (γι’ αυτούς η μισανδρία), τους δηλητηριάζει το μυαλό και εξαιτίας του απορρίπτουν τους άντρες, στερώντας τους το δικαίωμα να έχουν τη σχέση ζωής που είχαν οι παππούδες τους.

 

Με τα trendsστα social media τύπου #tradwife, (παραδοσιακή σύζυγος), η σχέση που ξαναγίνεται πρότυπο είναι αυτή που είχε η νοικοκυρά της δεκαετίας του 50 που έφερνε τις παντόφλες στον κουρασμένο αντρούλη που είχε γυρίσει από τη δουλειά, φορώντας κομψό φόρεμα και ψεύτικες βλεφαρίδες, έχοντας μαγειρέψει, φροντίσει το σπίτι και κοιμίσει τα παιδιά.

 

Στην Ελλάδα που δεν ζήσαμε και πολύ τέτοιες αμερικανιές, το πρότυπο γίνεται ο γάμος με τη γιαγιά σου, δηλαδή με μια γυναίκα που βέβαια ήταν παρθένα πριν παντρευτεί και τώρα δεν ζητάει τίποτα παρά μόνο να μην πίνεις και να μην την δέρνεις το πολύ-πολύ, πάντα υπάκουη, υπομονετική, φροντιστική και διαθέσιμη να κάνει το καθήκον της, δηλαδή να προσφέρει σεξ και να κρατάει το σπίτι και τα παιδιά. Αυτός είναι ο ρόλος των γυναικών που έχουν θέλουν να επαναφέρουν αυτοί οι άντρες, αλλά ευτυχώς για τις περισσότερες γυναίκες, έχει περάσει ανεπιστρεπτί.

 

Άντρες που επηρεάζονται από τέτοιες τάσεις της σύγχρονης αντρόσφαιρας (manosphere), αν δεν είναι ανοιχτά εχθρικοί για την «προδοσία» αυτή, παραπονιούνται ότι οι γυναίκες δεν τους δίνουν μια ευκαιρία ενώ είναι «Καλά Παιδιά™. Αυτό μου λένε και οι καλοπροαίρετοι, ενώ βέβαια πάρα πολλοί προσθέτουν ότι «καλά να πάθουν λοιπόν που διαλέγουν αυτούς που τις δέρνουν και τις σκοτώνουν, αφού δεν διαλέγουν εμένα».

 

Δεν σχολιάζω καν την incel συλλογιστική μίσους και victim blaming. Αυτό που λέω ξανά και ξανά είναι ότι οι γυναίκες όχι απλώς δίνουν ευκαιρίες, αλλά συχνά δίνουν πολύ περισσότερες από όσες πρέπει. Ζητάνε πολύ λίγα, για να μην μείνουν μόνες. Πολύ λίγα σε σχέση με αυτά που έχουν να δώσουν οι ίδιες. Γιατί οι άντρες που περίμεναν να γνωρίσουν βγαίνοντας στην αγορά συντροφικότητας, δεν υπάρχουν.

 

Ναι, δεν υπάρχουν αρκετοί άντρες που να είναι αντίστοιχοι με τις γυναίκες εκεί έξω. Δεν είναι μόνο το να βλέπει ο άλλος τις γυναίκες ως ανθρώπινα πλάσματα, δηλαδή να είναι φεμινιστής ακόμα κι αν δεν το δηλώνει, παρόλο που πολλές είναι διατεθειμένες να χαμηλώσουν πολύ τις άλλες τους προσδοκίες, αν τουλάχιστον έχει αυτό.

 

Οι γυναίκες κάνουν ό,τι μπορούν για να εξελιχθούν, ενώ οι άντρες μένουν με τις γνώσεις που πήραν στο σχολείο ή για ένα πτυχίο, και δεν θεωρούν ότι χρειάζεται να κάνουν κάτι άλλο εκτός από γυμναστήριο (ή το να ακολουθούν ίνφλουενσερς που τους μαθαίνουν πώς να είναι «άλφα αρσενικά» (alpha male influencers). Κι εκεί το χάνουμε οριστικά, η αντρόσφαιρα ξαναχτυπά).

 

Οι έρευνες δείχνουν ότι σε παγκόσμιο επίπεδο, οι γυναίκες γίνονται πιο προοδευτικές και οι άντρες πιο συντηρητικοί (τα λέει ο Economist). Μετά τη γυναικεία χειραφέτηση και παρά το γυάλινο ταβάνι, το μισθολογικό χάσμα, τις απαιτήσεις της μητρότητας, τις αλλεπάλληλες οικονομικές κρίσεις και την ανισότητα στις ευκαιρίες, οι γυναίκες παίρνουν τη ζωή στα χέρια τους, σπουδάζουν, χτίζουν καριέρα, αλλά δεν σταματάνε εκεί. Προσπαθούν συνεχώς να αποκτήσουν πιο ουσιαστική αντίληψη του κόσμου και του εαυτού τους και να γίνουν καλύτερες.

 

Ενδεικτικά δεδομένα:

 

Φροντίδα ψυχικής υγείας: Σε παγκόσμιο επίπεδο, διπλάσιες γυναίκες έχουν δοκιμάσει να κάνουν ψυχοθεραπεία σε σχέση με άντρες, και στην Ελλάδα το χάσμα είναι ακόμα μεγαλύτερο. Πέρα από το στίγμα σχετικά με την ψυχική υγεία, η κοινωνία επιτρέπει στις γυναίκες να ασχοληθούν με τα συναισθήματά τους και να ζητήσουν βοήθεια, ενώ στους άντρες όχι, γιατί η απαίτηση της στερεοτυπικής αρρενωπότητας είναι ότι αν θες να είσαι αρκετά άντρας, πρέπει ή να μην δίνεις σημασία σε ό,τι σε βασανίζει ή να το ξεπεράσεις μόνος σου, πηγαίνοντας γυμναστήριο π.χ. ή για μπύρες. Μετά από δυο χτυπήματα στην πλάτη από τα φιλαράκια σου, δεν πρέπει να έχεις ανάγκη κανέναν.

 

Coaching: Τα νούμερα δείχνουν ότι άντρες και γυναίκες κάνουν coaching εξίσου, αλλά οι άντρες κάνουν executive coaching ή leadership coaching, δηλαδή μόνο και μόνο για να ανελιχθούν στην καριέρα τους. Δεν ασχολούνται με τον εαυτό τους γιατί δεν θεωρούν ότι ο εαυτός τους έχει ελλείμματα ή ανάγκη βελτίωσης. Οι γυναίκες κάνουν και executive και personal coaching (δυστυχώς γνωστό και ως life coaching), ώστε να ξεκαθαρίσουν το τι συμβαίνει στη ζωή τους και να αναλάβουν την ευθύνη του εαυτού τους.

 

Διάβασμα: Είναι γνωστό ότι οι γυναίκες διαβάζουν πολύ περισσότερο από τους άντρες, και όταν οι άντρες διαβάζουν, σπάνια διαβάζουν λογοτεχνία. Η λογοτεχνία είναι αυτοβελτίωση και κατανόηση της ανθρώπινης κατάστασης, ανάπτυξη ενσυναίσθησης και αυτό που ονομάζουμε “sonder”. Το “sonder” είναι νεολογισμός που περιγράφει τη βαθιά αίσθηση του να συνειδητοποιείς ότι κάθε άτομο που συναντάς έχει μια ζωή τόσο περίπλοκη και πλούσια όσο η δική σου, γεμάτη με τις δικές του φιλοδοξίες, συνήθειες, πίκρες, ανησυχίες, φίλους, φανταστικούς φίλους ή εραστές και τραύματα. Αυτή η συνειδητοποίηση περιλαμβάνει την κατανόηση ότι ο κόσμος είναι γεμάτος από άλλους ανθρώπους που ζουν ζωές τόσο ζωντανές όσο η δική μας, που συχνά αναφέρεται ως το φαινόμενο «όλοι έχουν μια ιστορία».

 

Βιβλία αυτοβελτίωσης: Παρόλο που δεν είναι όλα τα self-help βιβλία γραμμένα ίσα, και πάλι οι γυναίκες αγοράζουν και διαβάζουν περισσότερα βιβλία αυτοβελτίωσης, σε μια προσπάθεια να καταλάβουν τι πάει λάθος με τον κόσμο, με αυτά που τους έχουν μάθει, με τις σχέσεις και με το ποιες υποτίθεται ότι πρέπει να είναι. Προσπαθούν να μάθουν, να σημειώσουν, να εξασκηθούν, να καλλιεργήσουν νέες δεξιότητες, να αναπτυχθούν.

 

Γιόγκα, διαλογισμός & άλλες πρακτικές self–help,όπως mindfulness: Σε όλα αυτά προφανώς πρωτοστατούν οι γυναίκες, παρόλο που υπάρχουν διαφοροποιήσεις στον παγκόσμιο χάρτη. Αλλά μην γελιόμαστε, ξέρουμε πού βρισκόμαστε.

 

Η αντρική ταυτότητα βρίσκεται σε σύγχυση, και βασικά βρίσκεται σε κρίση, και δεν τα λέω εγώ, τα λένε ειδικοί. Αν είσαι από τους λίγους άντρες που διαβάζουν, Richard Reeves, Of boys and men. Οι άντρες μένουν πίσω, και υποφέρουν. Δεν τα λέμε για να κατηγορήσουμε τους άντρες. Είναι τεράστιο κρίμα και σε επίπεδο σχέσεων και σε επίπεδο κοινωνίας, να «χάνουμε» άντρες που θα μπορούσαν να είναι καλοί σύντροφοι και πατεράδες, γιατί αφήνονται οι ίδιοι να πιστεύουν το ψέμα της  πατριαρχίας που τους εγκαταλείπει, και μένουν να αισθάνονται αδικημένοι, και χειρότερα, να πέφτουν σε κατάθλιψη, εξαρτήσεις και να βγαίνουν στο περιθώριο, ακόμα και αόρατα, ζώντας στην απομόνωση, χωρίς στενές φιλίες και σχέσεις και με δουλειές που δεν πάνε πουθενά.

 

Δυστυχώς, η μόνη εξήγηση που βλέπουν για το ότι ζουν χειρότερα από την προηγούμενη γενιά, είναι ότι φταίνε οι γυναίκες και ο φεμινισμός. Δεν συνειδητοποιούν ότι απλώς έχει μειωθεί η καταπίεση που βιώνουν οι γυναίκες, και άρα εκείνες απελευθερώνονται σταδιακά, ενώ οι ίδιοι παραμένουν στα πατριαρχικά δεσμά, κλεισμένοι στο “man box”.

 

Πολλοί αντιλαμβάνονται την πορεία προς την ισότητα ως δική τους καταπίεση και υποταγή, γιατί δεν ξέρουν πλέον ποιος είναι ο ρόλος τους σε μια ισότιμη κοινωνία, και δεν είναι διατεθειμένοι να χάσουν το προνόμιο και την εξουσία. Και αντιστέκονται.

 

Πολλοί καταναλώνουν περιεχόμενο που τους μαθαίνει να αντιπαθούν, να μισούν και να απεχθάνονται τις γυναίκες, για να διατηρήσουν την αίσθηση κυριαρχίας που τους εξασφάλιζε για χιλιετίες η πατριαρχία, και πασχίζουν να πιαστούν από επιχειρήματα βιολογισμού και προσκόλληση στην παράδοση ή/ και στην οργανωμένη θρησκεία, σε αντιλήψεις του παρελθόντος με κάθε κόστος, για να συντηρήσουν μια πραγματικότητα που έχει ήδη σχεδόν ξεχαστεί.

 

Λένε στις γυναίκες περιπαικτικά ότι θα μείνουν μόνες με τις γάτες τους, ενώ οι γυναίκες έχουν ήδη αποδεχτεί ότι αν δεν μπορούν να βρουν κατάλληλο σύντροφο, φυσικά και προτιμούν να μείνουν μόνες με τις γάτες τους.

 

Όπως έχει πει ο Tony Porter στο καταπληκτικό TEDx για την αρρενωπότητα και την αντρική ταυτότητα, «η δική μου απελευθέρωση ως άντρας είναι συνδεδεμένη με την απελευθέρωση των γυναικών». Το θέμα δεν τελειώνει εδώ, αλλά είναι μια γεύση. Και το θέμα είναι τι κάνουμε από εδώ και πέρα με όλο αυτό.

Share:

Εκτός από το TEDx, δες με ή άκου με να μιλάω:

Δες ακόμα περισσότερα εδώ

Επικοινωνία

Instagram Youtube Facebook Tiktok

Κλείσε συνεδρία

© 2023 Irini Georgi

Designed by Design Process

Share: