Irini Georgi

Irini Georgi

Menu

Ετικέτα: αγάπη

Dating και ψυχική υγεία

Το πρόβλημα με τα dating apps

Είναι απαραίτητο να θυμόμαστε ότι οι εφαρμογές διατίθενται δωρεάν σε όποιον ή όποια τις κατεβάσει, ή έστω υπάρχει η δωρεάν εκδοχή τους, ενώ ανήκουν σε επιχειρηματικούς κολοσσούς όπως το match.com. Η κάθε εφαρμογή λοιπόν, είναι ένα καπιταλιστικό προϊόν. Οι εταιρίες δεν τις δημιούργησαν για να σώσουν τον κόσμο και να μας βοηθήσουν να βρούμε την αγάπη (παρόλο που μερικές έτσι ξεκίνησαν), αλλά για να βγάλουν κέρδος από τα άτομα που είναι διατεθειμένα να πληρώσουν.

Στόχος τους είναι να μας κάνουν να παραμένουμε μέσα στις εφαρμογές, ακριβώς όπως έχουν σχεδιαστεί και τα σόσιαλ μίντια, απλώς αν προσθέσουμε την πιθανότητα να βρει κανείς τον έρωτα, η πλατφόρμα γίνεται ακόμα πιο ακαταμάχητη. Χρησιμοποιούν στοιχεία παιχνιδιού (gamification), όπως το swiping, τα ταιριάσματα (matches), προκλήσεις (challenges) και εικονικά μετάλλια (badges) που μιμούνται παιχνίδια που βρίσκουμε στα καζίνο, όπως φρουτάκια και κουλοχέρηδες. Έτσι δημιουργούν ένα περιβάλλον εθιστικό, που είναι δύσκολο να αποχωριστούμε.

Πώς να χρησιμοποιείς σωστά τα dating apps;

Αρχικά, χρειάζεται να αλλάξουμε τη νοοτροπία γύρω από τις εφαρμογές. Να φύγει το στίγμα «για να έχω ανάγκη τις εφαρμογές έχω κάποιο πρόβλημα, άρα ντρέπομαι και τις χρησιμοποιώ ενοχικά». Αυτό παραδόξως εντείνει την προβληματική χρήση. Αμέσως μετά, καλό είναι να μπαίνει κανείς στις εφαρμογές με σαφή πρόθεση. Να υπάρχει στόχος και να ξέρει γιατί βρίσκεται εκεί, να μην είναι απλώς το «δεν είχα τι να κάνω και κατέβασα το Τίντερ». Να μην βλέπουμε τις εφαρμογές σαν παιχνίδι αλλά σαν εργαλείο.

Χρειάζεται να παρατηρούμε τον εαυτό μας και το πότε νιώθουμε την ανάγκη να μπούμε σε μια εφαρμογή, είτε μιλάμε για το να δημιουργήσουμε προφίλ, είτε για την ανάγκη μας μέσα στη μέρα, αν είμαστε ήδη στις εφαρμογές. Αν χώρισες πριν δύο ώρες, δεν είναι η καλύτερη ιδέα. Αν αισθάνεσαι πολύ χάλια και σου έχει πέσει η αυτοπεποίθηση και έχεις ανάγκη από λίγη ντοπαμίνη (παρόλο που όλοι πέφτουν στην παγίδα εκείνη τη στιγμή), και πάλι δεν είναι η καλύτερη ιδέα.

Όπως λέω συχνά στους πελάτες μου, το προφίλ σου στις εφαρμογές είναι για την ερωτική και συντροφική σου ζωή όπως το LinkedIn είναι για την επαγγελματική σου ζωή. Πάρ’ το σοβαρά και βάλε χρόνο και ενέργεια για να το φτιάξεις, αλλά εννοείται ότι θα το χρησιμοποιείς συνετά.

Για παράδειγμα, είναι απαραίτητο να βάζουμε εμείς όριο στη χρήση των εφαρμογών μέσα στη μέρα (εκτός κι αν μιλάμε με ένα συγκεκριμένο άτομο και η συζήτηση ρέει). Αλλιώς, μην μένουμε μέσα πάνω από 20-30 λεπτά τη μέρα. Κάνουμε το swiping μας, φιλτράρουμε τα πιθανά matches, στέλνουμε ένα-δύο μηνύματα και βγαίνουμε.

Σημείωση: Όταν οι (στρέιτ) γυναίκες συγκεκριμένα πρωτομπαίνουν στις εφαρμογές, η προσφορά είναι τόσο μεγάλη, που καταλήγουν να βγαίνουν τρία και τέσσερα ή και πέντε ραντεβού κάθε εβδομάδα για τον πρώτο μήνα, που προφανώς οδηγεί σε εξάντληση γιατί συχνά είναι ψυχοφθόρα διαδικασία, με αποτέλεσμα μετά να σβήνουν την εφαρμογή, μέχρι να ξαναβαρεθούν και να την επανεγκαταστήσουν. Για να το αποφύγουμε, θέλει μέτρο και ορθή κρίση.

 Dating & Attachment Styles

Οι σύγχρονοι τρόποι με τους οποίους γνωρίζονται οι άνθρωποι και η τεχνολογία έχουν αλλάξει πάρα πολλά στο ερωτικό κομμάτι και άρα στο τι υποστήριξη έχει ανάγκη ο κόσμος στο ερωτικό κομμάτι. Γιατί όλα αυτά που λέω, π.χ για τα anxious άτομα που συνήθως είναι γυναίκες, ανάγονται στο υπαρξιακό ερώτημα γιατί δεν με διαλέγει, που γίνεται συνεχής προσπάθεια να σώσουν καταστάσεις που δεν είναι για να σωθούν, με εκκίνηση το θεμελιώδες «γιατί δεν στέλνει;»

Υπάρχει σύνδεση με τον αγχώδη τύπο δεσμού (anxious attachment) και την ψυχολογική εξάντληση (burnout) από τη συνεχή χρήση εφαρμογών, που παρατηρείται συχνότερα στις γυναίκες, και επίσης το φαινόμενο ευαισθητοποίησης στην απόρριψη, που οδηγεί σε χαμηλή αυτοεκτίμηση, και παρατηρείται συχνότερα στους άντρες.

 Βασικές πεποιθήσεις & δυσλειτουργικά μοτίβα

Οτιδήποτε έχει να κάνει με την ψυχική υγεία έχει σχέση με το dating, γιατί ό,τι είμαστε, ό,τι έχουμε ζήσει και ό,τι κουβαλάμε, τα προβάλλουμε πάνω στο ερωτικό και σχεσιακό πεδίο και σε κάθε σύντροφο ή υποψήφιο σύντροφο.

Η ανάγκη να σχετιστούμε και η προσπάθεια που απορρέει από αυτή την ανάγκη, ακόμα και από σειρές σχέσεων που δεν πήγαν και τόσο καλά, ακόμα και από εμπειρίες που καταγράψαμε ως αποτυχίες, μας τοποθετεί σε ένα χωνευτήρι μέσα στο οποίο (την ώρα που εμείς βιώνουμε μεγάλη ταλαιπωρία), πραγματοποιούνται ζυμώσεις, οι οποίες είναι απαραίτητες μέχρι να μάθουμε αυτά που έπρεπε να μάθουμε.

Η διαδικασία είναι καθρέφτης των μοτίβων συμπεριφορών μας, των ρόλων που παίρνουμε κάθε φορά μέσα στις σχέσεις, του πώς ερμηνεύουμε τις καταστάσεις, τι κάνουμε (παρόλο που δεν λειτουργεί), και πώς μπορούμε να το αλλάξουμε με τα κατάλληλα εργαλεία.

Το ζητούμενο είναι να συνειδητοποιούμε γιατί κάνουμε αυτό που κάνουμε, να νιώσουμε συμπόνια για τον εαυτό μας που αναγκάστηκε να αναπτύξει τέτοιους μηχανισμούς προστασίας, αλλά και θαυμασμό για την εφευρετικότητά μας, και μετά ανάληψη καθηκόντων ως ενήλικες. Η πρόκληση είναι το να ανακαλύψουμε και να επιστρέψουμε μαλακά στην αυθεντική και σοφή εκδοχή του εαυτού μας που δεν φοβάται, δεν απειλείται, και άρα δεν θα έχει ανάγκη να φέρεται με τον ίδιο τρόπο πια. Κι εκεί πλέον μιλάμε για επίπεδο θεραπείας.

Αν θες να συζητήσεις και να δούμε μαζί τρόπους να διαχειριστείς καταστάσεις που σε επηρεάζουν αρνητικά στη διαδικασία των γνωριμιών και των νέων σχέσεων, είμαι εδώ για σένα. Συμπλήρωσε τη φόρμα και θα επικοινωνήσω άμεσα!

Share:

Τι προσφέρουν πραγματικά τα dating apps

Οι εφαρμογές γνωριμιών, δηλαδή αυτό που λέμε dating apps, μπήκαν στη ζωή μας την τελευταία δεκαετία. Το online dating υπήρχε ήδη, είτε μέσα από σόσιαλ ή από σάιτ (κυρίως στην Αμερική), αλλά οι εφαρμογές έκαναν το σπορ πολύ πιο προσβάσιμο και διαδεδομένο, γιατί τις είχες όλη μέρα στο χέρι σου.

Αυτό που μας προσφέρουν, είναι επιλογές. Είναι σαν να βρίσκεσαι κάθε βράδυ σε δέκα ή εκατό μπαρ, ενώ είσαι σπίτι σου με την πιτζάμα. Αυτό παλιά δεν υπήρχε, έπρεπε να αδράξεις τη στιγμή όταν είσαι έξω και να κάνεις προσέγγιση, αλλιώς θα χρειαζόταν να περιμένεις το επόμενο Σαββατόβραδο.

Οι εφαρμογές προσφέρουν επίσης την “intentional” προσέγγιση στις γνωριμίες, δηλαδή το να υπάρχει πρόθεση και στόχος για γνωριμία, που οι άνθρωποι αποδεδειγμένα επιθυμούν και δεν μπορούσαν να το κάνουν παλιότερα με δική τους πρωτοβουλία. Κανείς δεν μπορούσε να αποφασίσει να βγει ραντεβού έτσι επειδή είχε τη διάθεση, βασιζόταν σε γνωριμίες από οικογένεια (προξενιά), κοινότητα και Εκκλησία.

Με λίγα λόγια, είναι ένα πολύτιμο εργαλείο, αρκεί να μάθεις να το χρησιμοποιείς με ασφάλεια, υπευθυνότητα και λίγο έξυπνα.

Να σημειώσω όμως ότι με τις εφαρμογές γνωρίζεις ανθρώπους, δεν κάνεις dating. Στην πραγματικότητα είναι εφαρμογές γνωριμιών. Γνωρίζεις έναν άλλον άνθρωπο, η εφαρμογή απλώς κάνει τις συστάσεις.

«Από δω ο Επαμεινώνδας, Επαμεινώνδα, αυτή είναι η Αφροξυλάθη». Έχετε ένα κοινό: και στους δυο σας αρέσει να πηγαίνετε για περπάτημα. Καλή επιτυχία».

Αφού γνωριστείς με τον άλλον άνθρωπο, η οποιαδήποτε σχέση που θα έχετε γίνεται κάτι αυθύπαρκτο, ανεξάρτητο από την εφαρμογή.

Χρειάζεται να το καταλάβεις γιατί πολύ συχνά ο κόσμος δικαιολογεί τον εαυτό του και του δίνει ελαφρυντικά σε γνωριμίες μέσω εφαρμογών, και δεν αναλαμβάνει ευθύνες για τη συμπεριφορά του. Κι όμως. Δεν είναι κάτι διαφορετικό οι άνθρωποι που γνωρίζουμε στις εφαρμογές από τους άλλους ανθρώπους. Έχουμε την ίδια ευθύνη απέναντί τους για τη συμπεριφορά μας, όπως στην πραγματική ζωή.

Γιατί η Gen Z φαίνεται να χρησιμοποιεί λιγότερο τις εφαρμογές σε σχέση με προηγούμενες γενιές;

 Αρχικά, υπάρχει μια κοινή παραδοχή για τις εφαρμογές: «Όλοι μισούν τις εφαρμογές, αλλά όλοι είναι μέσα στις εφαρμογές».

Σχετικά με τη Gen Z, ένα ποσοστό του φαινομένου έχει να κάνει με τον κόσμο που παρέλαβε αυτή η γενιά, που δυστυχώς δεν είναι ίδιος με αυτόν που παρέλαβαν οι αμέσως προηγούμενες. Οι απανωτές οικονομικές κρίσεις, η πανδημία, η στεγαστική κρίση, η συντηρητικοποίηση, η σύνθλιψη των ονείρων και των προσδοκιών, η αίσθηση ματαιότητας για το μέλλον που περνάει και στις σχέσεις, μας έφεραν την επιδημία της αντρικής μοναξιάς, κι όλα αυτά κάνουν αυτή τη γενιά να λειτουργεί με ένα ποσοστό αβεβαιότητας, χωρίς να έχει σίγουρο το ότι θα καταφέρει να ζήσει αυτό που λέμε «συμβατική ζωή», με σπίτι, οικογένεια και παιδιά. Αυτό μπορεί να δημιουργήσει μια αίσθηση παραίτησης στη διαδικασία αναζήτησης συντρόφων, κυρίως για τους άντρες που ταυτίζονται με τον στερεοτυπικό ρόλο του φύλου τους, δηλαδή να παρέχουν υψηλό βιοτικό επίπεδο.

Από την άλλη, αυτή η γενιά που είναι dating app natives, δηλαδή ενηλικιώθηκαν με τις εφαρμογές, είναι σε θέση και να τις απορρίψουν.

Μια πιο προοδευτική μερίδα δεν θέλει να εξαρτάται από τους tech κολοσσούς, τους αλγόριθμους και το ΑΙ που έχει μπει και στις εφαρμογές, και θέλει πιο αυθεντικές διαδράσεις, που δεν βασίζονται στην τεχνολογία.

(Από την άλλη, η πιο συντηρητική μερίδα θέλει να παντρευτεί από τα 22, και βλέπουμε τάσεις όπως το trad wife με τις παραδοσιακές νεαρές συζύγους που όνειρό τους είναι να μένουν σπίτι να ζυμώνουν ψωμί και να προσέχουν τα παιδιά. Αλλά αυτά δεν τα συναντάμε και πολύ στην Ελλάδα).

Παράλληλα, οι έρευνες καταγράφουν αυτό που λέμε swiping fatigue, δηλαδή κόπωση από τη χρήση των εφαρμογών και από τις επιφανειακές σχέσεις και τα situationships που δημιουργούνται συχνά μέσα από αυτές.

Βλέπουμε μια λαχτάρα για κάτι πιο ουσιαστικό και μια νοσταλγία για κάτι που δεν έζησαν, όπως τα “meet-cutes”, δηλαδή τυχαίες γνωριμίες που παρουσιάζονται ονειρικές μέσα από ρομαντικές κωμωδίες της δεκαετίας του 90. Αυτό συνδέεται και με τα social media trends του «δες τον εαυτό σου πρωταγωνιστή» (main character energy). Αυτά σε ένα επίπεδο είναι τρόποι διαχείρισης μιας αρκετά δυστοπικής πραγματικότητας με manifesting και κάπως… μαγική σκέψη.

Και οδηγεί σε αυτό που λέω συχνά σε πελάτες, ότι κάτι πρέπει να κάνεις για να γνωρίσεις άλλο κόσμο, δεν μπορείς να περιμένεις να σου χτυπήσει την πόρτα για να ζητήσει μια κούπα ζάχαρη, ή να βρεις τον έρωτα της ζωής σου μέσα στο ψυγείο. Δυστυχώς η ζωή δεν είναι rom com.

Αν θες να μάθεις να χρησιμοποιείς τις εφαρμογές σωστά, να φτιάξουμε το ιδανικό προφίλ για σένα, με τις κατάλληλες φωτογραφίες και το bio που σε αντιπροσωπεύει με τον πιο κολακευτικό τρόπο, συμπλήρωσε τη φόρμα και θα το κάνουμε βήμα-βήμα. 

Share:

Πώς να βγεις από το situationship

happy couple

Μιλάω πολύ συχνά με γυναίκες που μου λένε για κάποιον που έχουν γνωρίσει και είτε είναι μαζί του σε situationship, αυτός δεν είναι έτοιμος για σχέση, είναι avoidant ή δεν είναι συναισθηματικά διαθέσιμος, δεν θέλει να περιπλέξει τα πράγματα, κάνει breadcrumbing (δηλαδή ρίχνει ψίχουλα προσοχής ή στέλνει μια στο τόσο) ή περνάνε μαζί χρόνο και μετά εξαφανίζεται ή κάτι από όλα αυτά. Και από τη μία ξέρουν ότι αυτό που ζουν είναι πάρα πολύ ψυχοφθόρο και ότι θα έπρεπε να το πάρουν απόφαση και να το λήξουν, κι από την άλλη δεν αντέχουν να το κάνουν, γιατί η σύνδεση μαζί του ήταν καταπληκτική.

Καταλαβαίνω απόλυτα. Όταν μπορείς να μιλάς με κάποιον και να γελάς όλο το βράδυ, και το σεξ είναι καλό, αισθάνεσαι ότι τα έχετε όλα, ότι είναι τρέλα να μην είστε μαζί «κανονικά», δηλαδή σε συμβατική σχέση. Κανείς άλλος δεν σε κάνει να νιώθεις έτσι, είναι υπέροχα όταν είστε μαζί, κι αυτός λέει ότι δεν θέλει να σε χάσει εσένα κι αυτό που έχετε, μα τότε γιατί δεν θέλει να έχετε αποκλειστικότητα ή να βλέπεστε πιο συχνά ή δεν ξέρω τι άλλο.

Από τη μία του λες ότι τέλος και δεν πάει άλλο, κι αυτός λέει ότι θα του λείψεις αλλά καταλαβαίνει, από την άλλη επανέρχεσαι γιατί ή σου στέλνει ή σου λείπει αυτό που είχες μαζί του, ή σκέφτεσαι ότι ίσως εσύ δεν προσπάθησες αρκετά να του δώσεις να καταλάβει ότι εσύ είσαι η γυναίκα της ζωής του, κι αν δώσεις ακόμα μια ευκαιρία, τότε θα το δει ή θα έχει φοβηθεί ότι θα σε χάσει οριστικά και θα το πάρει απόφαση να δεσμευτεί.

Πρέπει να το πιστέψεις ότι ο κατάλληλος άνθρωπος για σένα δεν είναι ποτέ κάποιος που δεν είναι έτοιμος. Η σύνδεση είναι υπέροχη αλλά δεν είναι το παν. Δεν αρκεί. Πρέπει να υπάρχει σε συνδυασμό με το να είναι ο άλλος έτοιμος, πρόθυμος και διατεθειμένος να χτίσει κάτι μαζί σου. Κανένα από τα δύο δεν είναι αρκετό από μόνο του, χρειάζονται και τα δύο μαζί. Και πολλές φορές μπορεί να χρειαστεί να θυσιάσεις την 100% σύνδεση και να συμβιβαστείς με λιγότερη, που όμως θα φτάσει ψηλότερα γιατί θα έχει χώρο και χρόνο να ανθίσει και να εξελιχτεί.

Τι μένει; Αν θες οπωσδήποτε κλείσιμο, να στείλεις ένα τελευταίο μήνυμα να πεις ότι απομακρύνεσαι και θες να το σεβαστεί, και να μην κοιτάξεις πίσω.

Είναι η σωστή απόφαση κι ας πονάει. Θα το σκέφτεσαι όταν είσαι με τον άνθρωπο που διαλέξατε ο ένας τον άλλον, και θα γελάς. Ή μάλλον δεν θα το σκέφτεσαι καθόλου.

Αν ακόμα η ιστορία δεν έχει φτάσει στο τέλος, και πιστεύεις ότι υπάρχει πιθανότητα το στάτους της σχέσης σας να αλλάξει, μπορώ να σε βοηθήσω:

  • Να αναλύσουμε τα δεδομένα και το τι έχει συμβεί μεταξύ σας
  • Να αξιολογήσουμε τα σημάδια και τη σημασία τους ρεαλιστικά
  • Να αποκωδικοποιήσουμε μηνύματα, δηλαδή τι κρύβεται κάτω από λόγια και συμπεριφορές
  • Να πάρουμε τον έλεγχο της επικοινωνίας με σιγουριά και αυτοπεποίθηση, χωρίς ακραίες αντιδράσεις και ανώριμες κινήσεις. Είναι πάρα πολύ σημαντικό και να ξέρεις πού βρίσκεσαι και να μάθεις να στέλνεις τα σωστά μηνύματα τη σωστή στιγμή.

Δεν πιέζουμε και δεν χειραγωγούμε κανέναν, απλώς προβάλλουμε την αυθεντικότητά μας στην καλύτερή μας εκδοχή και προσκαλούμε τον άλλον να έρθει. Αν μπορεί με αυτό το άτομο να συμβεί κάτι καλό, τότε με τις σωστές κινήσεις, αυξάνουμε κατά πολύ τις πιθανότητες να συμβεί. Αλλά μόνο αν είναι το σωστό.

Αν θες να δώσεις μια τελευταία ευκαιρία σε αυτή τη σχέση, έλα να το προσπαθήσουμε μαζί. Δεν κάνω μάγια, αλλά είναι μαγικό το πώς μπορεί να αλλάξει τα πράγματα η ώριμη προσέγγιση και η σωστή επικοινωνία. Συμπλήρωσε τη φόρμα και κλείσε συνεδρία.

Share:

SOS Χωρισμός: “μόλις χώρισα, πώς να το αντιμετωπίσω;”

Irini Georgi

Menu

SOS Χωρισμός: «Μόλις χώρισα και δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω»

Πολύ συχνά κόσμος μου ζητάει έκτακτες και επείγουσες συνεδρίες χωρισμού. Είμαι πάντα εκεί, γιατί καταλαβαίνω.

Ακόμα και ο χωρισμός από σχέση μηνών, μπορεί να είναι πολύ δύσκολος και πολύ επώδυνος, ακόμα και για το άτομο που επέλεξε να χωρίσει. Πόσο μάλλον αν η σχέση κράτησε χρόνια ή αν σε χώρισαν και δεν το περίμενες. Εκεί το πλήγμα είναι τεράστιο, και μαζί το σοκ και αυτό που δεν μπορείς να πιστέψεις ότι συνέβη, και ψάχνεις από κάπου να πιαστείς. Υπάρχουν πολλά πράγματα που πενθούμε σε έναν χωρισμό, και δεν το συνειδητοποιούμε:

Το άλλο άτομο.

Είναι φυσικό να σου λείπει ο άνθρωπος με τον οποίο περάσατε πολλά (ή και λίγα σχετικά) μαζί. Να σου λείπει συναισθηματικά, γιατί η συναισθηματική ασφάλεια και το να ξέρεις ότι κάποιος είναι εκεί και σε σκέφτεται και σε περιμένει, είναι πολύ σημαντικά, αλλά να σου λείπει και πρακτικά. Σε δραστηριότητες, στο να έχεις κάποιον να κάνετε πράγματα, στην άδεια πλευρά στο κρεβάτι, στο να έχεις κάποιον να σε πάρει αγκαλιά. Πάρε φίλους και ζήτα στήριξη, συναισθηματικά και πρακτικά.

Το τι είχες φανταστεί για το άλλο άτομο.

Πολύ συχνά, ειδικά σε σύντομες σχέσεις, δημιουργούμε μια εξιδανικευμένη εικόνα του άλλου ατόμου στο μυαλό μας, και παρόλο που δεν ήταν πραγματική, εμείς βιώνουμε την απώλεια της φανταστικής ιδέας που είχαμε χτίσει. Δεν έχει σημασία τι ήσουν, εγώ χρειάζομαι να πενθήσω αυτό που είχα φανταστεί και πίστευα ότι ήσουν.

Το τι προσδοκίες είχες για τη σχέση.

Οι σχέσεις δεν είναι στατικές αλλά δυναμικές, και εξελίσσονται θέλοντας και μη. Είναι πρακτικά αδύνατον να μην έχουμε προσδοκίες από αυτές (συχνά, ακόμα κι αν μας έχουν πει ξεκάθαρα να μην έχουμε προσδοκίες). Το να έχουμε προσδοκίες είναι πολύ βασικό ανθρώπινο χαρακτηριστικό παρόλο που αναγνωρίζεται ως πηγή απογοήτευσης. Ο άνθρωπος που δεν περιμένει τίποτα, είναι είτε ζεν μάστερ, είτε ζωντανός-νεκρός.

Τις συνήθειες και τα εσωτερικά αστεία, τον κόσμο που χτίσατε μαζί.

Αυτό πονάει πολύ, γιατί κάθε σχέση είναι ένα μοναδικό σύμπαν από μυστικά και μαγικά στοιχεία που κανείς άλλος δεν ξέρει τη σημασία τους εκτός από εσάς τους δύο. Για πολύ καιρό, θα θες να μοιραστείς πράγματα κάθε μέρα, και δεν θα έχεις πού να τα πεις γιατί κανείς άλλος δεν θα μπορεί να καταλάβει και ήταν μόνο δικά σας. Για ένα διάστημα, δοκίμασε να τα λες δυνατά σαν να τα λες στο άλλο άτομο, περιγράφοντας ακριβώς γιατί είναι αστεία αλλά ξέροντας ότι είναι πιο σοφό να μην τα μοιραστείς και ανοίξεις την πληγή.

Το ποιος ή ποια ήσουν εσύ με το άλλο άτομο.

Κάθε άνθρωπος και κάθε σχέση, βγάζει έναν ελαφρώς διαφορετικό εαυτό μας. Οι καλύτερες σχέσεις βγάζουν τον καλύτερό μας εαυτό. Είναι φυσικό να σου λείπει ο καλύτερός σου εαυτός, συγκρίνοντάς τον με τη θλιμμένη, χωρισμένη σου εκδοχή. (Από την άλλη, σε κακές σχέσεις χάνουμε τον εαυτό μας και ο χωρισμός είναι απελευθερωτικός).

Τον χρόνο και την προσπάθεια που επένδυσες στη σχέση.

Οι άνθρωποι είμαστε φτιαγμένοι να μισούμε να χάνουμε την επένδυσή μας, γι’ αυτό συχνά παραμένουμε σε προβληματικές καταστάσεις, ώστε να μην αισθανθούμε ότι «όλος ο χρόνος που ξόδεψα και η προσπάθεια, πήγαν χαμένα». Ναι, θα τα κλάψεις, αλλά θα κλάψεις περισσότερο αν μείνεις να χάσεις παραπάνω.

Το αύριο που δεν θα ζήσετε μαζί.

Κάθε τι που κάνουμε και κάθε μικρή απόφαση που παίρνουμε, δημιουργεί ένα συγκεκριμένο μέλλον και «σβήνει» χιλιάδες πιθανά μέλλοντα που δεν θα ζήσουμε ποτέ. Αυτή είναι η ζωή, γι’ αυτό συχνά αναρωτιόμαστε «τι θα είχε γίνει αν…» Είναι φυσικό να θρηνείς λιγάκι το μέλλον που δεν θα ζήσεις, ειδικά αν το φαντάζεσαι ιδανικό, αλλά αυτή είναι η παγίδα της εξιδανίκευσης του φανταστικού. Το ζητούμενο είναι να κάνεις ό,τι μπορείς για να κάνεις το πραγματικό ιδανικό.

Το ότι ξεκινάς πάλι από την αρχή.

Ξέρω ότι πονάει πολύ και φαίνεται βουνό, αλλά ΔΕΝ ξεκινάς από την αρχή. Κάθε σχέση μας διδάσκει κάτι και μας βοηθάει να εξελιχθούμε. Δεν είσαι το ίδιο άτομο που ήσουν πριν τη σχέση, και όσο περνάει λίγο ο χρόνος και γίνεσαι καλά σιγά-σιγά, θα δεις πόσο περισσότερα έχεις καταφέρει να γίνεις, και πόσα περισσότερα θα έχεις να προσφέρεις (και θα έχεις ξεκλειδώσει και τη δυνατότητα να πάρεις), την επόμενη φορά.

 

Για να διαχειριστούμε τον χωρισμό, χρειάζεται να αντιμετωπίσουμε αυτές τις απώλειες κατά μέτωπο και να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να πενθήσει πλήρως. Χρειάζεται να εντοπίσουμε τα κενά και να τα γεμίσουμε.

Σταδιακά, θα χρειαστεί να επαναπροσδιορίσουμε το ποιοι είμαστε εκτός της σχέσης, και να ανακτήσουμε την αίσθηση του εαυτού μας, ώστε να προχωρήσουμε μπροστά.

Παράλληλα, χρειάζεται να διαχειριστούμε τις σκοτεινές σκέψεις που μας κάνουν να αμφισβητούμε την αξία μας ή τις πιθανότητές μας για ευτυχία. Αυτές οι σκέψεις χρειάζονται reframe, δηλαδή να τις επαναπροσδιορίσουμε από άλλη οπτική, και να αλλάξουμε το στόρι που λέμε στον εαυτό μας.

Μπορείς να το ξεπεράσεις, και θα το ξεπεράσεις. Αν θες να μιλήσεις, αν χρειάζεσαι υποστήριξη και τα εργαλεία για να μην χάσεις το μυαλό σου και να χτίσεις το πλαίσιο μέσα από το οποίο θα προχωρήσεις, είμαι εδώ για σένα. Στείλε μήνυμα για να κλείσεις συνεδρία.

Share:

Εκτός από το TEDx, δες με ή άκου με να μιλάω:

Δες ακόμα περισσότερα εδώ

Επικοινωνία

Instagram Youtube Facebook Tiktok

Κλείσε συνεδρία

© 2023 Irini Georgi

Designed by Design Process

Share:

Άντρες και ευαλωτότητα

Η ευαλωτότητα έχει γίνει το νέο buzzword στις σχέσεις, όπως ήταν η λέξη ενσυναίσθηση πριν από μερικά χρόνια. Με δεδομένο ότι οι γυναίκες στρέφονται σε συντριπτικά μεγαλύτερα ποσοστά από ό,τι οι άντρες σε θεραπεία και συμβουλευτική, που τις βοηθάει να εξερευνήσουν και να ανακαλύψουν τον συναισθηματικό τους κόσμο, υπάρχει η απαίτηση και από τους άντρες να εξελιχθούν κι εκείνοι ώστε να μην μένουν πίσω.

Αυτό το αίτημα των γυναικών συνήθως πάει άπατο. Ναι μεν οι άντρες θα ήθελαν να μπορούν να τολμήσουν την ευαλωτότητα, μια και ακούγεται υπέροχη ως υπόσχεση, αλλά παράλληλα υπάρχει εσωτερικό φρένο ή πάλη με τις κοινωνικές προσδοκίες της αρρενωπότητας και του ρόλου των αντρών εδώ και αιώνες.

Κατά την παραδοσιακή της έννοια, η ευαλωτότητα υπονοεί αδυναμία. Ορίζεται ως η κατάσταση κατά την οποία κάποιος εκτίθεται στην πιθανότητα επίθεσης ή βλάβης, σωματικής ή συναισθηματικής.

Από την άλλη, οι κοινωνικοί ρόλοι για τους οποίους οι άντρες ιστορικά απολάμβαναν εκτίμηση και σεβασμό, είχαν δομηθεί γύρω από τη δύναμη και την παροχή προστασίας και πόρων σε σωματικά ασθενέστερους.

Το να σου ζητείται να είσαι ευάλωτος ως άντρας, είναι σχεδόν απειλή, αν λάβουμε υπόψη τα αφηγήματα που συντηρούν τη στερεοτυπική αρρενωπότητα και έχουν κάνει τους άντρες να αποφεύγουν πάση θυσία οτιδήποτε τους κάνει να φαίνονται αδύναμοι και που αποκαλύπτει πιθανές τους ανεπάρκειες. Αν δεν ανταποκρίνονται στα κοινωνικά πρότυπα, νιώθουν ότι δεν αξίζουν, και τότε πυροδοτείται ο φόβος απόρριψης και εξοστρακισμού στο περιθώριο.

Ως μέρος των νεολιθικών στρατηγικών επιβίωσης του είδους, οι άντρες έμαθαν να αξιολογούν ο ένας τον άλλον με μια ματιά, για να τσεκάρουν πιθανές αδυναμίες. Οι άντρες που εμφάνιζαν σημάδια αδυναμίας ή ανικανότητας, αποτελούσαν απειλή για ολόκληρη τη φυλή και κινδύνευαν να εξοστρακιστούν. Υποτιμούταν η αξία τους ως σύντροφοι και υποβιβαζόταν η κοινωνική τους θέση. Θα ήταν λοιπόν λογικό, ως στρατηγική επιβίωσης, οι άντρες να έχουν την τάση να προσπαθούν να κρύψουν οποιοδήποτε σημάδι αδυναμίας.

Η Brené Brown, που έχει κάνει αποστολή της το να μελετά τις επιπτώσεις της ντροπής στην ανθρώπινη κατάσταση, ορίζει την ευαλωτότητα ως την αβεβαιότητα, τον κίνδυνο και τη συναισθηματική έκθεση. Αυτός ο επαναπροσδιορισμός της έννοιας βοηθάει να αναγνωρίσουμε τη γενναιότητα και το θάρρος που εκδηλώνονται σε σκόπιμες πράξεις ευαλωτότητας.

Η επίδειξη γενναιότητας προκαλεί σεβασμό και θαυμασμό, όχι μόνο από άντρες αλλά και από πιθανές συντρόφους. Είναι επίσης αναπόσπαστο μέρος της κουλτούρας του «άντρα-πολεμιστή» που έχουμε κληρονομήσει επιγενετικά, και μέσω των μύθων κάθε πολιτισμού.

Βέβαια, βρισκόμαστε σε μια εποχή όπου μεγάλο μέρος του ανεπτυγμένου κόσμου δεν ζει πλέον με τη συνεχή απειλή του πολέμου και της βίας (οκέι, τα πράγματα έχουν χειροτερέψει, αλλά και πάλι). Έχουμε περισσότερη σωματική ασφάλεια από ποτέ. Ο βασικός λόγος για τον οποίο χρειαζόμαστε την προστασία των αντρών, είναι για να μας προστατεύουν από άλλους άντρες.

Μιλάμε συχνά για την κρίση της αντρικής ταυτότητας και την κατάρρευση του στερεοτυπικού ρόλου των αντρών, και αυτό είναι το θέμα. Ότι κατά έναν τρόπο, το ότι δεν τους έχουμε πια ανάγκη για προστασία, έχει κάνει τους άντρες να νιώθουν ευάλωτοι εκ προοιμίου, γιατί έχασαν την αίσθηση αξίας και σκοπού.

Εν τω μεταξύ, το να τους χρειάζονται αποτελεί την πρωταρχική υπαρξιακή ανάγκη των αντρών. Οι άντρες έχουν ανάγκη να τους έχουν ανάγκη, κι αυτό αποκαλύπτεται και με έρευνες στην Αμερική όπου κατέγραψαν μοτίβα σε σημειώματα αυτοκτονίας. Το «δεν με χρειάζεται κανείς, είμαι άχρηστος» είναι το πιο συνηθισμένο μήνυμα που αφήνουν οι άντρες πριν αφαιρέσουν τη ζωή τους.

Η οικονομική ανεξαρτητοποίηση των γυναικών άφησε κι αυτή ένα κενό στο νόημα και στον σκοπό ζωής των αντρών, καθώς τους χρειάζονται όλο και λιγότερο να είναι κουβαλητές και να παρέχουν. Γιατί τις τελευταίες δεκαετίες, οι γυναίκες μεγάλωσαν μαθαίνοντας να παρέχουν εκείνες για τις ίδιες, και να φροντίζουν και να συντηρούν τον εαυτό τους. Περιμένουμε από τους άντρες να προσαρμοστούν σ’ αυτή τη μεταβαλλόμενη πολιτιστική χιονοστιβάδα, σε λίγες μόνο γενιές. Αυτό δεν είναι το πιο απλό πράγμα στον κόσμο.

Η κοινή πεποίθηση είναι ότι το να είμαστε ευάλωτοι σημαίνει απλώς να βάζουμε τον εαυτό μας να εκφράσει τα βαθύτερα συναισθήματά του. Αν και αυτό είναι μια έκφραση ευαλωτότητας, δεν είναι η μόνη. Ευαλωτότητα είναι και το να ζητάς αυτό που θέλεις, να θέτεις όρια, να ζητάς βοήθεια, να δείχνεις τη μη-σωματική δύναμή σου, να δοκιμάζεις κάτι καινούριο με την πιθανότητα να αποτύχεις, να προσεγγίζεις ένα πιθανό ταίρι με την πιθανότητα να σε απορρίψει.

Ουσιαστικά, όποτε αντιμετωπίζουμε ένα ρίσκο, που περιλαμβάνει την πιθανότητα να αμφισβητηθεί ένα κομμάτι της ταυτότητάς μας, αναπόφευκτα θα αισθανθούμε ευαλωτότητα.

Αλλά ποια είναι η αξία της ευαλωτότητας;

Στις πιο στενές μας σχέσεις, η ευαλωτότητα είναι προάγγελος εγγύτητας (intimacy). Η εγγύτητα είναι η τροφή για μια υγιή σχέση. Όταν αποκαλύπτουμε την αλήθεια μας, προσκαλούμε τον άλλον σ’ αυτό που είμαστε πραγματικά, στον αυθεντικό εαυτό μας, κι αυτή η πρόσκληση είναι άνοιγμα για σύνδεση. Και βέβαια χτίζει εμπιστοσύνη. Γιατί όταν τολμάμε να βγάλουμε για λίγο την πανοπλία και να δείξουμε τη μαλακή κοιλίτσα της ανθρωπινότητάς μας, λέμε στον άλλον ότι δεν έχουμε κάτι να κρύψουμε και δεν αποτελούμε απειλή.

Οι περισσότεροι άνθρωποι κρύβουν την αλήθεια τους ως στρατηγική για να διατηρήσουν μια αίσθηση ελέγχου στο πώς τους αντιλαμβάνονται οι άλλοι και μια αίσθηση ασφάλειας, μην ταράζοντας τα νερά. Συχνά, αυτό είναι σοφή επιλογή. Το «κίνημα της ευαλωτότητας» δεν υποστηρίζει την πλήρη κατάρρευση των κοινωνικών φίλτρων. (Παρόλο που υποστηρίζουμε την κατάρρευση πολλών κοινωνικών συστημάτων).

Η υγιής ευαλωτότητα απαιτεί φίλτρα. Απαιτεί την ικανότητα να μπορείς να διακρίνεις τι είναι καλή ιδέα να μοιραστείς, με ποιον θα το μοιραστείς, και πότε είναι η κατάλληλη στιγμή. Θέλει κοινή λογική αλλά θέλει και να δοκιμάσεις και να μάθεις. Είναι και θέμα αυτού που λέμε personal growth, δηλαδή προσωπική εξέλιξη. Το κλισέ ότι η εξέλιξη συμβαίνει στην άκρη του comfort zone μας, δηλαδή στις παρυφές του άβολου, είναι πέρα για πέρα αληθινό.

Αν δεν τολμήσουμε να εξερευνήσουμε τις αχαρτογράφητες πεδιάδες του άγνωστου, δεν έχουμε την πρόσβαση σε νέες πιθανότητες. Σε αυτό το μαγικό που θα μπορούσε ίσως να συμβεί. Αν πάντα μάς τραβάμε το λουρί πίσω στο γνώριμο και ασφαλές, ο κόσμος μας γίνεται πιο μικρός. Η ευαλωτότητα ζητάει να αντιμετωπίσουμε τον φόβο μας και να κάνουμε άλμα πίστης χωρίς να ξέρουμε αν θα έχουμε σταθερό έδαφος για να προσγειωθούμε. Και η αλήθεια είναι ότι μπορεί και να φάμε τα μούτρα μας, αλλά ακόμα κι αυτό, μερικές φορές, είναι δώρο.

Μπορεί να καταλήξουμε με μελανιές ή και ουλές, αλλά με κάθε άλμα μαθαίνουμε πώς να πέφτουμε πιο σωστά, πιο μαλακά, και ίσως γινόμαστε πιο ευέλικτοι, πιο ανθεκτικοί, και η πτώση από το επόμενο άλμα δεν θα πονάει τόσο πολύ.

Αλλά, μπορεί ένας άντρας να είναι ευάλωτος και να είναι ελκυστικός στις γυναίκες;

Αρχικά, όλες οι γυναίκες δεν είναι ίδιες. Δεν μεγάλωσαν στην ίδια οικογένεια, στην ίδια πόλη, στην ίδια χώρα, στην ίδια κουλτούρα και με την ίδια θρησκεία. Έχουν διαφορετικά τραύματα, διαφορετικές προσλαμβάνουσες, διαφορετικά βιώματα, διαφορετικές εμπειρίες, ανάγκες και επιθυμίες. Όλοι αυτοί οι παράγοντες επηρεάζουν το τι είναι ελκυστικό για μια γυναίκα.

Παρόλα αυτά, υπάρχουν κάποιες γενικές αρχές που επιβεβαιώνονται καθολικά. Η επιτέλεση της ευαλωτότητας που γίνεται είτε για έγκριση είτε από ντροπή ή ως αρνητική αυτοκριτική, και προέρχεται από αποδυναμωμένο κομμάτι του εαυτού, δεν είναι ελκυστική. Μπορεί μάλιστα και να είναι και πολύ άβολη για μια γυναίκα, η οποία συχνά δεν ξέρει τι να κάνει με αυτόν τον άντρα που κλαίει και φαίνεται να μην μπορεί να φροντίσει ούτε τον εαυτό του, πόσο μάλλον εκείνη. Αυτή είναι μια δύσκολη αλήθεια που συζητιέται συχνά μεταξύ σχεσιακών θεραπευτών. Οι γυναίκες θέλουν άντρες που δείχνουν ευαλωτότητα, αλλά συχνά τρομοκρατούνται όταν είναι εκεί να τη δουν.

Από την άλλη πλευρά, η αντρική ευαλωτότητα είναι ελκυστική όταν είναι κομμάτι της αλήθειας ενός άντρα. Όταν γίνεται με αναπολογητικό τρόπο και από το ενδυναμωμένο κομμάτι του εαυτού. Όταν ο άλλος έχει αποδεχτεί τον εαυτό του και δεν αυτομαστιγώνεται για τα ελλείμματά του, αλλά κάνει τη δουλειά και προσπαθεί να εξελιχτεί. Ακόμα κι αν κλαίει. Αυτό είναι δύναμη, όχι αδυναμία. Είναι η δύναμη να αποκαλύπτεις μια ατελή πλευρά του εαυτού σου, χωρίς να καταρρέεις και χωρίς να παρακαλάς για αποδοχή και επιβεβαίωση.

Αυτή η ευαλωτότητα είναι άσκηση θάρρους. Είναι το να παίρνεις την απόφαση να το πεις κι ας πέσει κάτω, να το κάνεις, κι ας φας τα μούτρα σου. Να πιστέψεις σε κάτι μεγαλύτερο από τις δικές σου ανασφάλειες. Να δράσεις χωρίς να χρειάζεται να προστατεύσεις το εύθραυστο εγώ σου ή την αστραφτερή ταυτότητα που έχεις χτίσει με κόπο. Χωρίς το ρίσκο του να αποκαλύψουμε ποιοι είμαστε, τι θα θέλαμε πραγματικά και τι δεν αντέχουμε πια, οι σχέσεις δεν εκπληρώνουν την αποστολή τους. Στεγνώνουν, αποστειρώνονται και χάνουν το νόημά τους. Η συναισθηματική εγγύτητα είναι το ζουμί, το μαγικό ελιξίριο που μας αποκαλύπτει το άλλο άτομο στην πολυεπίπεδη ολότητά του, και που βοηθάει τη σχέση να παραμένει ζωντανή.

Η ευαλωτότητα δεν είναι εύκολη υπόθεση, αλλά αυτή είναι η φύση της. Οι άντρες μπορούν να διαλέξουν να παραμείνουν προσκολλημένοι στα ξεπερασμένα πρότυπα αρρενωπότητας, ή να γίνουν μέρος της νέας γενιάς αντρών που διαλέγουν τις ισότιμες, αμοιβαίες και αυθεντικές σχέσεις.

 

Share:

Αρρενωπότητα, οικογένεια, τραύμα & ερωτικές σχέσεις

Λίγα λόγια γιατί τα πράγματα είναι όπως είναι

Για τη γιορτή του πατέρα, έλεγα ότι από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της μεταφεμινιστικής κοινωνίας, είναι η αναθεωρημένη ιδέα της πατρότητας. Τα παιδιά δεν είναι πια γυναικεία υπόθεση και αποκλειστική ευθύνη της μάνας. Οι μπαμπάδες του σήμερα δεν είναι οι απόντες “τουρίστες” μπαμπάδες που ήταν ο κανόνας στις προηγούμενες γενιές. Αυτή είναι τεράστια νίκη ενάντια στις επιταγές της στερεοτυπικής αρρενωπότητας. Τρυφεροί, στοργικοί μπαμπάδες που είναι εκεί. Κι έκλεινα «αν είσαι άντρας και θες να κάνεις οικογένεια, αυτός είναι ο στόχος. Να μην είσαι κομπάρσος στη ζωή των παιδιών σου αλλά αγαπημένος πρωταγωνιστής».

Μόνο που χρειάζεται να πούμε και κάτι ακόμα. Ότι το γεγονός ότι οι πατεράδες στις παλιότερες γενιές ήταν απόντες, ακόμα κι όταν ήταν εκεί, ήταν η πιο ανώδυνη πλευρά του νομίσματος.

Υπάρχει όρος για το πατρικό τραύμα. Λέγεται father wound. Είναι ένα τραύμα που ενώ θεωρείται ψυχικό, κατά μία έννοια, είναι συστημικό, είναι κοινωνικό. Η ρίζα του ξεκινά από το πώς η κοινωνία μαθαίνει στους άντρες να είναι άντρες. (Και δεν περιλαμβάνει το πώς να είναι καλοί μπαμπάδες).

Πολλοί πατεράδες δεν ήταν μόνο απόντες. Δεν ήταν απλώς avoidants (δηλαδή αποστασιοποιημένοι, με αποφευκτικό τύπο προσκόλλησης), που δεν ήξεραν πώς να εκφράσουν συναισθήματα και ντρέπονταν να πουν «σ’ αγαπώ». Αυτοί έστω, μπορεί να το έδειχναν. Δεν είναι σίγουρο, αλλά είναι πιθανό.

Μιλάμε όμως και για πατεράδες που μπορεί να προκαλούσαν φόβο. Είναι αδιανόητα επώδυνο και μπερδευτικό να φοβάσαι έναν άνθρωπο που ο ρόλος του είναι να σε προστατεύει. Ακόμα πιο μπερδευτικό, το να τον λατρεύεις και να τον εξιδανικεύεις, και κάποιες στιγμές να αισθάνεσαι ότι σε αγαπάει κι εκείνος, αλλά άλλες στιγμές, να τον τρέμεις.

Να φοβάσαι έναν άνθρωπο που ρόλος του ήταν να σε κάνει να αισθάνεσαι ασφάλεια. Έναν άνθρωπο που έκανες ό,τι μπορούσες για να σε αγαπήσει και να σε αποδεχτεί. Όμως σε έκανε να νιώθεις ότι αυτό που είσαι, δεν αρκεί.

Να φοβάσαι έναν άνθρωπο που δεν ήξερες πότε θα θυμώσει και πότε θα εκραγεί. Με μια μάνα που έδειχνε την έγκρισή της ή σιωπηλή αποδοχή, ή απλώς το επέτρεπε ή δεν είχε επιλογή.

Να φοβάσαι έναν άνθρωπο που δεν ήξερες πότε θα τον κάνεις να σε κριτικάρει, να σε κοροϊδέψει, να σε χλευάσει, να σε ντροπιάσει, να σε τιμωρήσει με απόρριψη, αν όχι με τιμωρία σωματική. Γιατί μην γελιόμαστε, μέχρι προχτές, το ξύλο στα παιδιά, ήταν σιωπηλά αποδεκτό. Για τα αγόρια, απόλυτα επιτρεπτό.

Πατεράδες που προς τις κόρες είτε πρόβαλλαν μισογυνισμό, κλειδώνοντάς τις στο σπίτι με την επιταγή να είναι φρόνιμες και σεμνές, αλλιώς «δεν είναι κόρες τους», και είναι ξετσίπωτες και φτηνές, ή δεν έδιναν και τόση σημασία στα κορίτσια, γιατί ήθελαν αγόρια, κι έτσι τις έκαναν να νιώθουν αόρατες και μη-σημαντικές.

Με αποτέλεσμα εκείνες να ξοδεύουν μια ζωή αποζητώντας την επιβεβαίωση από μη διαθέσιμους άντρες, για να καταφέρουν να διορθώσουν ένα κακό που ήδη είχε συμβεί.

Από τα αγόρια, πάλι, απαιτούσαν να είναι ακριβώς όπως οι ίδιοι, ή όπως ήθελαν να είναι οι ίδιοι. Γιατί συχνά τους περιφρονούσαν επειδή ήταν όντως όπως οι ίδιοι, όταν ήταν μικρά και αδύναμα παιδάκια, και άρα άξιζαν το bullying και την περιφρόνηση. Και πρόβαλλαν πάνω τους κάθε έλλειμμα, κάθε ανασφάλεια και προσδοκία από τους δικούς τους πατεράδες, ασκώντας εξουσία, σε μια αιώνια αλυσίδα πίκρας, με το διαγενεακό τραύμα να πηγαίνει πίσω για πάντα. Γιατί κι εκείνοι άλλωστε, αυτό έμαθαν από τους δικούς τους πατεράδες.

Πατεράδες που δεν έμαθαν ποτέ στα αγόρια τους πώς να επικοινωνούν, πώς να δείχνουν ευαλωτότητα, πώς να συνδέονται, να σχετίζονται, να αγαπούν. Δεν ήξεραν, δεν μπορούσαν, δεν ήθελαν. Γιατί έτσι, δεν θα ήταν αρκετά άντρες.

Πατεράδες που δεν τα πρόσφεραν ποτέ αυτά ούτε στις γυναίκες τους, με αποτέλεσμα οι μανάδες να τα ψάχνουν από τους γιους τους, και να τους πνίγουν. 

Για αυτούς τους πατεράδες, το να μάθουν στους γιους τους να μην αισθάνονται, ήταν η μόνη προστασία που μπορούσαν να τους προσφέρουν. Με αποτέλεσμα, οι γιοι να ξοδεύουν μια ζωή προσπαθώντας να αποδείξουν ότι αξίζουν να αγαπηθούν κι ότι είναι αρκετοί, μέσα από το κυνήγι της επιτυχίας. Το performance. Γιατί το «μπράβο» και η αποδοχή ήταν μόνο μετά από νίκη σε αγώνα, σε εξετάσεις ή σε ξύλο. Σε οτιδήποτε υπήρχε χαμένος και νικητής. Αν γίνω πετυχημένος, θα αποδείξω ότι αξίζω να αγαπηθώ και θα είμαι ευτυχισμένος. Έτσι τα αγόρια γίνονται άντρες.

Οι έρευνες δείχνουν ότι τα αγόρια είχαν και έχουν τεράστια ανάγκη από ανδρικά πρότυπα για να καταλάβουν τον κόσμο και να μάθουν πώς να ανήκουν σ’ αυτόν. Δεν είναι παράξενο που οι άντρες μένουν πίσω στις σχέσεις, όταν μεγάλωσαν με τέτοια πρότυπα.

Δεν είναι παράξενο και που ψάχνουν οποιοδήποτε ανδρικό πρότυπο για να πιαστούν, οποιονδήποτε τους ακούει, δείχνει κατανόηση στα προβλήματά τους και τους δίνει σημασία. Ακόμα κι αν τους βλάπτει. Το έχουν τόση ανάγκη. Αφού μόνο αυτοί μιλάνε στους άντρες. Και προτιμούν να τους ακούν και να πιστεύουν ότι για όλα φταίνε οι γυναίκες, γιατί ο βολικός εχθρός είναι πιο ανώδυνο αφήγημα από τον τρομερά πολύπλοκο συνδυασμό του combo ψυχικό τραύμα συν υπόβαθρο κοινωνικό. Όχι, δεν φταίνε οι άντρες, ούτε φταίνε οι πατεράδες. Μακάρι το πράγμα να ήταν τόσο απλό.

Αλλά αυτή είναι η τωρινή πραγματικότητα. Καλούμαστε να σχετιστούμε με αυτούς τους άντρες, που είναι avoidant και πνίγονται από την εγγύτητα και τη δέσμευση, γιατί έπρεπε να αναπτύξουν έναν τέτοιο μηχανισμό. Πώς να έκαναν κι αλλιώς; Πώς να έκαναν κι αλλιώς, μια και κάποτε απορρίφθηκαν για τα μικρά, τρυφερά πλασματάκια που ήταν, μια και κάποτε δέχτηκαν επίκριση και χλευασμό γιατί έκλαψαν ή είχαν ανάγκη από αγκαλιά, ή έκαναν κάτι που δεν ήταν τόσο «αγορίστικο» αλλά κάτι που θα έκανε κι ένα κορίτσι, άρα κατώτερο και ντροπιαστικό;

Πώς να έκαναν κι αλλιώς, όταν η μεγαλύτερη αγάπη που δέχτηκαν ποτέ, της μάνας, μπορεί να ήταν φυλακή και κάθε φορά που τους αγαπούν να νιώθουν ότι τους κλείνουν σε κλουβί;

Μετά από αυτά, ή διάλεξαν μια ζωή στο περιθώριο της αρρενωπότητας, χωρίς αποδοχή από το πρότυπο το αντρικό, ή έμαθαν πολύ καλά, πολύ βαθιά, ότι πρέπει πάση θυσία να είναι δυνατοί, άφοβοι, άνιωθοι και απόλυτα ανεξάρτητοι, γιατί μόνο έτσι θα είναι ελεύθεροι και ασφαλείς.

Στο δικό τους βίωμα, δεν υπάρχει ασφάλεια στην εγγύτητα. Δεν μπορούν ποτέ ξανά να επιτρέψουν στον εαυτό τους να είναι ευάλωτοι, γιατί το να χαμηλώνεις άμυνες και να έρχεσαι πολύ κοντά, σημαίνει κίνδυνος. Αλλά δεν το βλέπουν έτσι συνειδητά. Μπορεί να μοιάζει με βαρεμάρα ή απέχθεια ή με σαμποτάζ. Με απότομο ghosting όταν κάποια έρχεται κοντά, με «δεν ψάχνω κάτι σοβαρό» και «το πάμε χαλαρά», με απιστία επειδή τα πράγματα παραήταν καλά ή χλευασμό προς τις «συναισθηματικές» γυναίκες που θέλουν «σύνδεση» και «σχέση» και ζητούν συντροφικότητα.

Τι τα έχουν ανάγκη αν έχουν σεξ, σωστά; (Μην ξεχνάμε, σεξ ίσον και επιβεβαίωση αρρενωπότητας και λίγο ξώφαλτση αγκαλιά). Μόνο που αυτά είναι που έχουμε όλοι ανάγκη, για να είμαστε καλά. Αλλιώς, δεν είμαστε. Σύνδεση, εγγύτητα, ασφάλεια, τρυφερότητα. Εκείνοι χρειάστηκε να ακρωτηριαστούν από την οικογένεια, το σχολείο, τη ζωή, για να μην τα αποζητούν πια.

Δεν είναι τυχαίο που οι άντρες είναι που ωφελούνται περισσότερο από τον γάμο, όχι οι γυναίκες. Έχει αποδειχτεί επιστημονικά. Οι γυναίκες μεγάλωσαν μαθαίνοντας να δημιουργούν δεσμούς και κοινότητες. Και μόνες, ζουν καλά. Κι όμως. Όλοι έχουμε χάψει το αφήγημα ότι οι γυναίκες θέλουν (και πρέπει να θέλουν) γάμο, όχι οι άντρες, κι εκείνοι πνίγονται. Πνίγονται γιατί η ιδέα να είναι ψυχικά γυμνοί δίπλα σε ένα άλλο ανθρώπινο πλάσμα, φαντάζει απειλή. Και γίνονται έρευνες και γράφονται άρθρα για την κρίση της αντρικής ταυτότητας και την επιδημία της αντρικής μοναξιάς.

Τους έχουν μάθει να μένουν μόνοι, αλλά το κόστος ποιος το πληρώνει;

Είναι υπέροχο που η έννοια της πατρότητας επιτέλους αλλάζει. Αλλά τώρα, την εποχή της μετάβασης, που υπάρχουν ακόμα ανάμεσά μας άντρες που μεγάλωσαν σ’ αυτή την κοινωνία, με τέτοιους πατεράδες, αυτοί οι άντρες καλούνται να σπάσουν τον κύκλο και να αλλάξουν τα πράγματα. Αυτό θέλει γενναιότητα. Αυτή είναι η πραγματική γενναιότητα, όχι το να είσαι δυνατός και σκληρός. Η γενναιότητα της ευαλωτότητας και της τρυφερότητας. Ένας γενναίος νέος κόσμος που κανένας άλφα μέιλ ίνφλουενσερ δεν μπορεί να φανταστεί, και η μεγαλύτερη πρόκληση για τους άντρες αυτή την εποχή. (Μαζί με τις κρίσεις, την οικονομική επισφάλεια και όλα τα άλλα). Ναι, είναι δύσκολο. Αλλά πιστεύουμε στους άντρες, και αξίζει η αλλαγή.

Share: