Ξεκίνησα να γράφω για την κουλτούρα του βιασμού τον Ιούνιο του 2016, αλλά είχαν προηγηθεί πολλά χρόνια κατά τα οποία έγραφα βιωματικές ιστορίες dating, δηλαδή έγραφα για «γκομενικά». Με χιούμορ, γιατί η αλήθεια είναι ότι οι ατάκες πεσίματος που ακούς σε μπαρ, προσφέρονται για άφθονο γέλιο. Πολύς κόσμος αναρωτιέται «μα πώς γίνεται να μιλάς για κάτι τόσο σοβαρό και να το μπλέκεις με κάτι τόσο ελαφρύ, όπως τα γκομενικά;»

Αυτός ο κόσμος δεν συνειδητοποιεί ότι ακόμα, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, το dating είναι δυστυχώς συνυφασμένο με την κουλτούρα του βιασμού. Εγώ έγραφα γκομενικές ιστορίες και τις έκανα όσο γίνεται πιο αστείες, αλλά κάποιες τις άφηνα ανείπωτες, καταχωνιασμένες στο μυαλό μου, γιατί προσπαθούσα να τις ξεχάσω. Σίγουρα δεν ήθελα να τις μοιραστώ. Ήταν οι ιστορίες που παλιότερα ονομάζαμε «κακό σεξ», ενώ στην πραγματικότητα, κάθε μία ήταν μια ιστορία για βιασμό. Και πίστεψέ με, όλες είχαν ξεκινήσει όμορφα και ρομαντικά, με κάποιον που μου άρεσε πολύ, θα βγαίναμε ραντεβού και είχα ενθουσιαστεί.

Οι βιαστές μου ήταν όλοι τους αγόρια και άντρες της διπλανής πόρτας. Έλληνες, έξυπνοι, μορφωμένοι, όμορφοι και «καλά παιδιά». Ο πιο μεγάλος μύθος για τον βιασμό είναι ότι συμβαίνει από έναν άγνωστο σε σκοτεινό δρομάκι ή όταν γυρνάς μόνη σου σπίτι το βράδυ, φορώντας μίνι.

Τίποτα απ’ αυτά δεν ισχύει. Οι βιαστές μας είναι άντρες που ξέρουμε, είναι φίλοι, γνωστοί, μέλη της οικογένειας, και ακόμα πιο συχνά, άντρες που μας άρεσαν, που θελήσαμε, ερωτευτήκαμε, αγαπήσαμε, ακόμα και παντρευτήκαμε. Οι βιαστές δεν είναι τέρατα, είναι άντρες καθημερινοί. Για να το πω πιο τρομακτικά: Όλοι έχουμε στον στενό μας κύκλο έναν βιαστή.

Πώς μεταπήδησα από το να γράφω για γκομενικά στο να μιλάω για την κουλτούρα του βιασμού; Τον Ιούνιο του 2016 έτυχε να πέσει μπροστά μου μια ανοιχτή επιστολή ενός θύματος βιασμού στην Αμερική, που μιλούσε για το τι έγινε στη δίκη του βιαστή της, για το ότι αντί να κατηγορήσουν εκείνον, κατηγόρησαν αυτήν. Το διάβασα και ένιωσα να πνίγομαι. Ήθελα να κάνω κάτι. Τι άλλο μπορούσα να κάνω εκτός από το να γράψω; Να εξηγήσω όρους και έννοιες με απλά λόγια στα ελληνικά (γιατί τότε δεν υπήρχε ελληνικό περιεχόμενο σχετικό, παρά μόνο κείμενα ακαδημαϊκά), να μιλήσω για το slut shaming (τσουλοδιαπόμπευση) και το victim blaming (το να κατηγορείται το θύμα). Να περιγράψω πώς λειτουργεί η κουλτούρα του βιασμού από τότε που είμαστε παιδιά, και πώς μπορούμε να βάλουμε τέλος οριστικά.

Κάθισα και το σκέφτηκα, ποιος είναι άραγε ο καλύτερος τρόπος να με ακούσουν και να γίνω πιστευτή; Και αποφάσισα να μιλήσω για πρώτη φορά γι’ αυτά που μου είχαν συμβεί. Τα παραδείγματα βοηθάνε, και είχα αρκετά από τη δική μου ζωή. Έγραψα λοιπόν ένα κείμενο τύπου #metoo έναν χρόνο πριν γίνει viral το παγκόσμιο #metoo, και θεώρησα ότι εντάξει, τα είπα, ησύχασα, έκανα το καθήκον μου, ξεμπέρδεψα.

Έκανα λάθος. Η ανταπόκριση που έλαβα από το κείμενο, άλλαξε τη ζωή μου. Εκατοντάδες γυναίκες και κορίτσια άρχισαν να μου στέλνουν τις δικές τους ιστορίες βιασμών, από τις οποίες 9 στις 10 ήταν σε πλαίσιο dating. Με παρακαλούσαν να συνεχίσω να γράφω. Οι ιστορίες συνέχισαν να έρχονται για χρόνια, με τις γυναίκες να μου εξιστορούν με κάθε λεπτομέρεια την τραυματική βραδιά, αλλά να ρωτάνε εμένα τι συνέβη, να τους εξηγήσω εγώ τι ήταν αυτό που μου περιγράφουν. Για τις περισσότερες ήταν αδύνατον να αποδεχτούν το γεγονός ότι αυτός με τον οποίο βγήκαν, χόρεψαν, ήπιαν, φιλήθηκαν… τις βίασε.

Ο βιασμός και η κουλτούρα του βιασμού, δεν είναι γυναικεία θέματα. Ο Jackson Katz, στη viral ομιλία του για την ενδοοικογενειακή βία, λέει ότι μέχρι τώρα μιλάμε στις γυναίκες για το ζήτημα, αλλά το πρόβλημα είναι ότι πρόκειται για «αντρική» βία. Άρα πρέπει να μιλήσουμε στους άντρες. Δεν είναι γυναικείο θέμα. Δεν μπορούν να το λύσουν οι γυναίκες. Το ίδιο και με την κουλτούρα του βιασμού. Το εξηγώ και στο TEDx μου. Και παρόλο που για χρόνια απευθυνόμουν κυρίως σε γυναίκες, ήξερα ότι η γνώση έπρεπε να περάσει σε εκείνους που όντως μπορούν να σταματήσουν να βιάζουν, ώστε το πρόβλημα να σταματήσει να υπάρχει.

Κάποιος έπρεπε να μιλήσει και στους άντρες. Από το 2019 που άλλαξε ο νόμος, πλέον χωρίς συναίνεση είναι βιασμός. Όμως, ποιος μας μαθαίνει τι είναι συναίνεση; Εμείς μεγαλώσαμε χωρίς να έχουμε ιδέα. Αν χωρίς συναίνεση είναι βιασμός και δεν ξέρεις τι είναι συναίνεση, τότε δεν ξέρεις και τι είναι βιασμός. Γι’ αυτό και έγραψα ένα βιβλίο που πρωτίστως απευθύνεται στους άντρες. Γιατί το πρόβλημα ξεκινάει πολύ πριν το ραντεβού. Ξεκινάει από το πώς μεγαλώνουμε τα αγόρια, και εκφράζεται από την παιδική χαρά και βέβαια στο πρώτο μήνυμα που στέλνουν σε μια γυναίκα.

Αφού έγραψα το βιβλίο, ήξερα ότι ήθελα να κάνω το πάθος μου επάγγελμα. Έκανα μια σειρά από κύκλους σπουδών, που περιλαμβάνουν Personal Coaching (ΕΚΠΑ), Συμβουλευτική (Achology Institute), Working with Men, από τον Terry Real & το Relational Life Institute, καθώς και Compassionate Inquiry in Action: An Experiential Course for the Healing of Deep Traumatic Wounds, από τον Gabor Maté. Τα έκανα ώστε να μπορώ να συστήνομαι ως Coach και δεν σκοπεύω να σταματήσω να μαθαίνω.

Θέλω να αξιοποιήσω στην πράξη τις νέες μου δεξιότητες, την εμπειρία μου στην Επικοινωνία και τη βιωματική μου γνώση στο dating και στην καθημερινή διάδραση με το κοινό από τότε που ξεκίνησα να μιλάω γι’ αυτό, ώστε να βοηθήσω τους άντρες να γίνουν καλύτεροι. Να γίνουν αυτό που ήταν να γίνουν αλλά τους εμπόδισε η πατριαρχία.

Το όνειρό μου είναι να βοηθήσουμε να επαναπροσδιοριστεί το dating, αφήνοντας τα προβληματικά στερεότυπα και τους περιοριστικούς ρόλους των φύλων στο παρελθόν και να δημιουργήσουμε μια νέα νοοτροπία γύρω από τις ερωτικές σχέσεις, όπου ο ρομαντισμός δεν έχει τίποτα να κάνει με ροδοπέταλα, φεγγάρια, ποιήματα και ηλιοβασιλέματα (εκτός κι αν τα θες πραγματικά), αλλά με αυθεντικές συνδέσεις, ισοτιμία, ειλικρίνεια, ευαλωτότητα, διασκέδαση, γέλιο, απόλαυση και αμοιβαιότητα. Αυτό το dating θέλουμε.